ଜୁଆରୀ କନ୍ୟା

ସାତୋଟି ଫଗୁଣରେ ଗୋଟିଏ ଫଗୁଣ

ହେଇ ଆସିଥିଲା ସେ ମୋ ଜୀବନେ,

ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗର ନାଲି ଗୋଲପୀର

ଫଗୁ ବୋଳି ଦେଇଗଲା ଏ ମନେ ।

କଥା ଥିଲା ତାର ମହୁ ଠାରୁ ମିଠା

ହସର ନଥିଲା ତୁଳନା,

ଭଅଁର ଥିଲା ନା ପ୍ରଜାପତି ଥିଲା,

ନା' ଥିଲା ବର୍ଷ ବର୍ଷର ସାଧନା ।

ପ୍ରେମ ଅଧ୍ୟାୟର ବନିଗଲା ନାୟିକା

ମତେ ବନେଇ ଦେଲା ସେ ନାୟକ,

ପ୍ରେମର ଇତିହାସ ଲେଖା ଚାଲିଥାଏ

ଭାବରେ ଛନ୍ଧରେ,

ଶବ୍ଦ ସଂରଚନା ଥାଏ ଅନେକ ।

ପ୍ରେମର ସାଖୀ ରହି ଚାଲିଥାନ୍ତି

ମାଟି ଆକାଶ ଆଉ କୁଞ୍ଜବନ,

ଖିଲି ଖିଲି ହସରେ ନାଚି ଉଠୁଥିଲା

ପ୍ରାଣ ହୃଦୟ ଆଉ ଏ ମନ ।

ଦୀପ ଶିଖା ପରି ଉଜ୍ବଳିତ ଥିଲା

ପ୍ରେମର ଦର୍ଶନ ମୂଖ

ହେଲେ ଦୀପ ଶିଖା ପରି ଜଳି ଚାଲିଥିଲା

ପ୍ରେମର ଅନ୍ତର ପାଖ ।

ଜଳି ଜଳି କ୍ରମେ ଲିଭିଗଲା ଦୀପ,

ଲିଭିଗଲା ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗ,

ସ୍ମୃତି ହେଇ ସ୍ମୃତି ରହି ଗଲା

ଏକ ଆଉ ଅନେକ ।

ବୁଝେଇଲି କେତେ ବୁଝେଇଲି ତାକୁ,

ବୁଝେଇବା ଟା ହେଲା ସାର, 

ବୁଝିବାଟା ମୋର ଡେରି ହେଇଗଲା

ସେ ନୁହେଁ ମୋର ଆଉ ମୁଁ ତା'ର ।

ଜୁଆର ଠୁ ବେଶି ଚଞ୍ଚଳ ଚାଲିଗଲା,

ଜୀବନରେ ପ୍ରେମର ମାନେ ସିଖେଇ ଦେଲା,

ଘୃଣା କରିବିନି ଭଲ ହେଲା ଯେ,

ଭୁଲି ପାରୁନାହିଁ ଆଜି ବି ଖୋଜେ, ଆଜି ବି ଖୋଜେ ।