ଜହ୍ନ ହସି କହେ

ପୁନେଇଁ ଆକାଶୀ ଜହ୍ନ ହସି କହେ

କଇଁ କାନେ ଚୁପି ଚୁପି

ଶରତ ସକାଳ ପାହି ପାହି ଆସେ

ରାତି ତ ଅଳପ ବାକି ।

ଶୀତେଇ ରାତିଟା ବିଥେଇ ହେଉଛି

ତମଷା ଯାଉଛି ଘେରି

ଚାଲିବାକୁ ଆଉ ବାଟ ଦିଶୁ ନାହିଁ

ପ୍ରିୟା କଥା ଝୁରି ଝୁରି ।

ହୃଦୟେ ମେଞ୍ଚାଏ କୋହ ଧରି କେବେ

ମୋହ ଭଙ୍ଗ ହୁଅ ନାହିଁ

ପ୍ରେମ ହିଁ ପବିତ୍ର ଶୁଦ୍ଧ ପୂତ ନିତ୍ଯ

ରଖ ହୃଦେ ସ୍ଥାନ ଦେଇ ।

ପ୍ରିୟା ବୁଝିପାରେ ପ୍ରିୟତ୍ତମ କଥା

କଇଁ ବୁଝେ ଜହ୍ନ କଥା

ପ୍ରେମିକା ବୁଝଇ ପ୍ରେମିକ ମନର

ମନ ତଳ ନିରବତା ।

ଭାବନାରେ ପ୍ରିୟା କଳ୍ପନା ନାୟିକା

ଅଜଣାରେ ଅନାମିକା

ଶବଦରେ ସିଏ ସ୍ପନ୍ଦନ ଟିଏ

କବିର କାବ୍ଯ ନାୟିକା ।