ଇଏ କି ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର

ବାହାରିଲି ଦିନେ ପ୍ରିୟତମା ସାଥେ

ଈଚ୍ଛା ନେଇ ଆମୋଦର

ହାତରେ ହାତ ଛନ୍ଦି, ଛାଇରେ ଛାଇ ବାନ୍ଧି

ବଢ଼େଇଲି ଗତି ପାଦର ।

ମହାନଗରୀର ଚାକଚକ୍ୟରୁ

ରଙ୍ଗ ଟିକେ ଚୋରେଇ ନେଇ

ଆଗେଇଲି ଆନ୍ତରିକତା ର ସନ୍ଧାନରେ

ରସିିିିକିଆ ମନେ ଅଙ୍କୁର ଫୁଟେଇ ।

କୈଶୋରତା ମୋର ବିଚାରିଲା ବସିିିବାକୁ

ଯାଇ କୋଉ ପାର୍କର ଏକାନ୍ତ କୋଣରେ

ଦିବାନିଶି ମିଳନକୁ ଉପଭୋଗ କରିିିବାକୁ

ରାଜରାସ୍ତାର ଗହଳିିିଠୁ ଦୂରେ ।

ହେଲେ ପ୍ରିୟତମା ମୋର ଭାରି ସଂସ୍କାରୀ

ହାତ ଧରି ନେଲା ମନ୍ଦିରକୁ ଭିିିଡି

ଜୁହାର ଯିବାକୁ ଫୁୁୁୁସୁଲେଇଲା ଏମିତି

ମୁଁ ଗଲି ତା କଥାରେ ପଡି ।

ଏ କଳି ଯୁଗେ ପାଇଣ ସତୀ

ମଣିିିଲିି ନିଜକୁ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ଜଣେ

ଏଟିିମ୍ଏ ଖରଚ କମ୍ ଯାର ବେଶି ପୂଜା ପିିରତି

ଶୁଣି ବୁୁୁୁଢ଼ୀ ମା ମୋର ହବ ଯେ ଖୁସି ଜାଣେ ।

ଆଳତି ଥାଳି ଧରି ମନ୍ଦିିରେ ପସିଲି

ନିବୁଜ ଆଖିରେ ହାତ ଦୁଇ ଯୋଡିଲି

ଆନନ୍ଦେ ଉତଫୁଲ୍ଲିତ ପାଦଠୁ କେଶ

କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇବାକୁ ମସ୍ତକ ନୁୁଆଇଁଲିି ।

ପ୍ରାର୍ଥନା ସାରିିି ଯେବେ ସରାଗେ ଅଣେଇଲି

କେହି ନ ଥିଲା ପାସେ ମୋହରି

ଖୋଜି ଖୋଜି ନୟାନ୍ତ ପାଦୁକା ତାହାର

ପାହାଚେ ବସିଲି ଶେଶେ କ୍ଳାନ୍ତେ ମୁଣ୍ଡଧରି ।

ବାଜିଲା ଫୋନଟା ପ୍ରକମ୍ପିତ ହାତେ ମୋର

ସେପଟୁ ଭାସି ଉଠିଲା ସାବଲୀଳ ସ୍ୱର ତାର

ଘରୁ ବାହାରିବା କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ବୋଲି

ସାହାରା ଲୋଡିଥିଲା ମୋ ଭଳି ଧରମ ଭାଇର ।

ଯାଇଥିଲା ପଳାଇ ଆଉ କାହା ସାଥେ

ସଂସାର ଗଢିବାକୁ ସୁନ୍ଦର ସ୍ୱପ୍ନିଳ ପଥେ

କ୍ଷମା ଭିକ୍ଷା କରୁଥିଲା କାକୁତି ମିନତି ହୋଇ

ଠକି ନାହିଁ ଯେମିତି ମତେ ଗୋ ସତେ ।

ପାରୁ ନ ଥିଲି ବୁଝି ଇଏ କି ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର

ଫୁଙ୍କି ଦେଲା କେଜାଣି ସିିଏ କି ମନ୍ତ୍ର୍ର

ମୋ ଭଳି ଚତୁୁର ଚଞ୍ଚଳ ଯୋଗ୍ୟ ପାତ୍ର

ଫସିଗଲା ତା'କଥାରେ ଜାଣିଥିଲା କି ସେ କିଛି ତନ୍ତ୍ର ।