ଏଇତ ଜୀବନ

ୠତୁ ଚକ୍ର ସମ     ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ଚକ୍ର

     ସଦା ଘୁରି ବୁଲୁ ଥାଇ ।

ବାଲ୍ୟ ଚପଳତା କୈଶରେ ଉତ୍ସୁକତା

     ବିତଇ ଜୀବନ ଗାଇ ।

ଗାଁ ଧୂଳି ଖେଳ      ମିଛ ଅଭିନୟ

    ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳେ ଚୋରି ।

ବାପା ବୋଉ ମାଡ଼   ସବୁ କଥା ଛାଡ଼

     ପାଠ ପଢ଼ ମନ ଦେଇ ।

ତରୁଣ କାନ୍ତିରେ    ଯଉବନ ନାଚେ

     କେତେ ରଙ୍ଗ ରସ ନେଇ ।

ଚାହାଣୀ ରେ ଭାସେ ମନ କଥା ଯେତେ

     ରହେ ଅପାଶରା ହୋଇ ।

ଡାହାଣୀ ଭୁତୁଣୀ      ଅବା ଚିରିକୁଣି

     ଅପସରୀ ପରି ଲାଗେ ।

ଯେତେ କଟୁ ହେଉ   ସବୁ କଥା କିଆଁ

     ମିଠା ମିଠା ଖାଲି ବାସେ ।

ଜରା ଯେବେ ଆସେ   ପରାକ୍ରମ ସବୁ

     ଛାଏଁ ଯାଏ ଧୋଇ ଦେଇ ।

ଦିନ ଗଡ଼ି ଯାଏ     କଥା ରହି ଥାଏ

     ସ୍ମୃତି କୁ ମନ୍ଥିବା ପାଇଁ ।

ବିବସ ପାଦ ତ      ଅବସ ଶରୀର

     ରୋଗ ର ଭଣ୍ଡାର ସାଜେ ।

ବଞ୍ଚିବାର ମୋହ     ତୁଟି ତୁଟି ଯାଏ

     ଯଦି ସମ୍ପର୍କ କେବେ ହଜେ ।

ଆଖି ଦେଖେ ନାହିଁ  ସ୍ମୃତି ଦେଖି ପାରେ

     ଗଲା ଦିନ ମିଠା ଛୁଆଁ ।

କାନରେ ଶୁଭେନି    ମନ ଶୁଣି ପାରେ

     କାହିଁ ଲାଗେ ନିଛାଟିଆ ।

ମନ କୁ ଆକଟ      କରରେ ବିବେକ

    ସୁଖ ଦୁଃଖ କୁ ଯାଉ ଡେଇଁ ।

ବାଲ୍ୟ ରୁ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ  ଥିଲେ ପ୍ରଭୁ କୃପା

   ମୋକ୍ଷ ଦେବେ ତୋତେ ସାଇଁ ।