ଦୁଃଖ ମୋ ମାଆ ପାଇଁ

ମାଆର ମମତା  ବୁଝିମୁଁ ପାରୁଛି 

   ତୋ କୋଳେ ଜନମ ହୋଇ

ମାଆ ମାଆ ବୋଲି ଡାକିବା ପାଇଁକି

    ଧରାକୁ ଆସିଲି ଧାଇଁ ।

ବିଦ୍ଯାଶିକ୍ଷା ଦେଲୁ ମଣିଷ କରିଲୁ

    ତୋକଥା ବୁଝିବା ପାଇଁ

ବୁଝି ମୁଁ ପାରୁନି ତୋ କଥାକୁ ମାଆ

     ଦୁଃଖତ ଆସଇ ଧାଇଁ ।

ଶିକ୍ଷାଲାଭ କଲି ଚାକିରୀ କରିଲି

   ରହିଲି ଗାଆଁରୁ ଦୂରେ

ମାଆ ମୋର ଘରେ ରହିଲା କିପରି

   ଭାବିନି କେବେ ମନରେ ।

ମନେପଡେ ଯେବେ ମାଆ କଥା ମୋର

    ନୟନୁ ବୁହଇ ନୀର

ଚାକିରୀ ଭାରିଜା ଦୁଇପାଖେ ଛିଡା

    କାହାକୁ କରିବି ପର ।

କହିଲି ଦିନେ ମୁଁ ଭାରିଜାକୁ ମୋର

    ଗାଆଁକୁ ଯିବା ଏଥର

ଭାରିଜା କହିଲା ବେଳନାହିଁ ମୋର

    ସନ୍ଧ୍ୟାକୁ ଯିବି ପାର୍ଲର ।

ପରଦିନ ପୁଣି କହିଲି ତାହାଙ୍କୁ

   ହୁଅ ତୁ ବେଗେ ବାହାର

ମାଆ ମୋର ଘରେ ଜ୍ବରରେ ପଡିଛି

     ଦେଖିବା ଯାଇ ସତ୍ବର ।

ଏକଥାକୁ ଶୁଣି ଭାରିଜା ମୋହର

    କାନ୍ଦିଲା ନାକ ଅଗର

ଏକମାସ ହେଲା ଯାଇନି ସିନେମା

   ସନ୍ଧ୍ୟାକୁ ଟିକଟ କର ।

ପୁଅ ପୁଅ ବୋଲି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ମରେ

    ବୁଢୀ ମାଆଟି ମୋହର

ଧନ୍ଯ ଚାଣ୍ଡାଳୁଣୀ ଭାରିଜା ତୁ ମୋର

    କରିଛୁ ମୋତେ ଚାକର ।

ପାରୁନାହିଁ ବୁଝି ମାଆର ମମତା

   ନାରୀ ଏ କଳିଯୁଗର

ଛିଡି ପଡିବକି ଛାତିରେ ତାହାର

   ଆକାଶ ପରି ପଥର ।

ଏହିଭଳି ନାରୀ ସଂସାରେ ଯେତେକ

    ଦେଇଛ ହେ ପ୍ରଭୁ ଭରି

ଦିଅ ଅଭିଶାପ ଆହେ ମହାପ୍ରଭୁ

    ଯାଆନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ମରି ।

ନାରୀ ପାଇଁ ଦିନେ ମହାପ୍ରଭୁ ତୁମେ

    ଖଣ୍ଡିଆ ରୂପକୁ ଧରି

ବିଜେ କରିଅଛ ବଡ଼ଦେଉଳରେ

    ନାରୀ ମାଡଖିଆ ହରି ।

ସାହସ ଅଛିତ ଅଭିଶାପ ଦିଅ

    ନହେଉ ପୁତ୍ର କାହାରି

ତୁମେ ମହାବାହୁ ଶଙ୍ଖଚକ୍ରଧାରୀ

    ବିଶ୍ବ ବିହାରି ଯେ ହରି ।।