ଦୁହିତା

ଦୁଇ କୁଳ ହିତା ଅଟେ ମୁଁ ଦୁହିତା

ପିତା ମାତାଙ୍କର ପରୀ ।

ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁରୁଙ୍କ ଗେହ୍ଲା ବୋହୁଟେ ମୁଁ

ମୋତେ ହେବ କିଏ ସରି।

ପ୍ରଦୀପଟିଏ ମୁଁ ଦୁଇଟି କୁଳର

ସରାଗରେ ଜଳେ ନିତି ।

ଜଳି ଜଳି ଦୂର କରେ ମୁଁ ଅନ୍ଧାର

କରେ ନା କାହାକୁ ସାଥୀ ।

ସୁଖ ମୁଁ ଖୋଜେନା ଜୀବନରେ ମୁଁ

ଦୁଃଖ ମୋର ସହଚର ।

ବାପଘର ଭଳି ଶ୍ବଶୁର ଘର ବି

ଲାଗୁଥାଏ ସ୍ବର୍ଗ ପୁର ।

ସେତୁଟିଏ ମୁହିଁ ଦୁଇଟି କୁଳର

ଯୋଗସୂତ୍ର ରକ୍ଷାକାରୀ ।

ଭାବେନା କାହାକୁ କେବେ ପର ବୋଲି

ଶତ୍ରୁ ନୁହେଁ ମୁଁ କାହାରି ।

ଜନମ ହୋଇଛି ମାଆ ଘରେ ମୁହିଁ

ମରଣ ମୋ ଶାଶୁ ଘର ।

ସେବାରେ ଜୀବନ ବିତଇ ମୋହର

ସେବା ହିଁ ତ ଧର୍ମ ମୋର ।