ଦୁହିତା

କେବେ ସେ ଦୁଇ କୂଳ କୁ ହିତା 

କେବେ ପୁଣି ଜଗତଜିତା,

କେବେ ସେ ସର୍ବସହଣୀ

କେବେ ପୁଣି ସର୍ବସଂହାରିଣୀ |

ବକ୍ଷରେ ଯାହାର ଅମୃତର ଧାର

ଲୋଚନ ରୁ ଝରେ ସଦା ଶ୍ରାବଣର ଧାର,

ନୁହେଁ ବାପଘର ନୁହେଁ ଶାଶୁଘର

ଦୁଇକୂଳ ପାଇଁ ସାଜେ ପୁଣି ପର |

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ର ପଥେ ରହି

ଭୁଲେ ଯେ ନିଜକୁ,

ଆପଣାଇ ଜୀବନର

ଶୁଷ୍କ ମରୁଭୂମିକୁ |

ହସିଲେ ସେ ବହେ ମୃଦୁ ମଳୟ 

ଋଷିଲେ ଯେ ଆସେ ଖଣ୍ଡପ୍ରଳୟ ,

ଜାୟା, ଜନନୀ, ଭଗ୍ନୀ, ସାଜି ଗଢ଼ଇ ସେ ଦୁନିଆଁ

ଆଖିରୁ ଝରଇ ତାର କ୍ରୋଧାଗ୍ନି ର ନିଆଁ |

ତଥାପି ନାରୀ ଆଜି

ଅଦାଦୃତା,ଅବହେଳିତା, ଉପେକ୍ଷିତା

ସବୁ ଦୁଃଖ କୁ ସହିଯାଇ

ସାଜିପାରେ ସେ ଇତିହାସ ରଚିତା,

ସେଇ ନାରୀ ଆଜି ସର୍ବସଂହା ଧରିତ୍ରୀ

ଯେତେ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲେ ହେବନି ତା'ଇତି |