ଧୂସର ସ୍ମୃତିରେ ସନି ମହାନ୍ତି

ସେଇ ଝିପିଝିପି ବର୍ଷା ଶିରିଶିରି ପବନର

ରହସ୍ୟମୟୀ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ

ବେଲଗାମ ଉଡ଼ି ବୁଲୁଥିଲା

ମୋ ଶାଢ଼ୀ କାନି ସହ

ଧୂସର ଅତୀତ ।

ଶାଢ଼ୀ କାନିର ସଂଯତପଣରେ ଆବିଷ୍କାର ହେଲା

ମୋ ସ୍ମୃତିର ଭଗ୍ନାବଶେଷ

ସନି ମହାନ୍ତି !

ମୋ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ସହଭାଗୀ ହୋଇ

ଆକାଶ ବୋଧେ ଖୁବ ଜୋରରେ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା ।

କାନରେ ଶୁଭୁଥିଲା

ସେଇ ପୁରୁଣା ପ୍ରବଞ୍ଚନାର ଗାଥା

ତୋ ଓଠ ଅନ୍ତରାଳରେ

ପେଟରେ ସଞ୍ଚିତ

ମୋ ପାଇଁ ମିଥ୍ୟା ମିଠା ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିର ବାର୍ତ୍ତା ।

ସନି ମହାନ୍ତି !

ଆଜି ବି ମନେଅଛି ମୋର

କ୍ୟାଣ୍ଟିନରେ, କ୍ଲାସରେ ତୋର ମୋ ପାଖେ ବସିବା

ଲାଇବ୍ରେରୀର ବୁକ ସେଲ୍ଫ ଫାଙ୍କ ଦେଇ

ମୋତେ ଲୁଚିଛପି ଚାହିଁବା ।

ଥୁଣ୍ଟା ଆଭିଜାତ୍ୟ ଆଧୁନିକତାର ଆଢୁଆଳରେ

କେଉଁ ଏକ କୋଣରେ ଲୁଚିଗଲା

ମୋ ସମ୍ପର୍କର ସାଇତା ସଞ୍ଚୟ ।

ସମ୍ପର୍କକୁ ପୁନଃସ୍ଥାପନା କରିବାର

ଯେତେ ସବୁ ନିଷ୍ଫଳ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ମୋର

ହୁତୁହୁତୁ ହୋଇ ଜଳୁଥିଲା 

ଅନ୍ୟ ଏକ ଅଲିଅଳି ରାଜକୁମାରୀ ଓ

ତୋ ବିବାହ ଯଜ୍ଞକୁଣ୍ଡର ଅଗ୍ନିରେ ।

ବହଳ ଅନ୍ଧାର ଅନୁରାଗେ ବୁଡିରହି

ଭୁଲିଗଲି ମାପିବାକୁ ପ୍ରେମର ଗଭୀରତା ।

କେମିତି ବା ମାପିଥାନ୍ତି

ସନି ମହାନ୍ତି !

ଶେଯରୁ ନିଦ୍ରାର

ଜଳଠାରୁ ତୃଷ୍ଣାର 

ଖାଦ୍ୟଠାରୁ ଭୋକିଲା ପେଟର ଦୂରତା 

ମୋ ପାଇଁ ବି ଠିକ ଏହାହିଁ ତ ଥିଲ ତୁମେ ?

ଜାଣି ସାରିଥିଲି ମୁଁ

ମୋର ଆଉ ମୋ ଖୁସିର ଆୟୁଷ

ଆଉ କେତେଦିନ !

ଶୁନ୍ୟ ଜୀବନରେ ପାଇଲି ପୂର୍ଣ୍ଣତା

ଅବିନାଶ ପରି ଜୀବନସାଥୀ

ବସନ୍ତର ମଳୟ ବାଆଟେ ସାଜି

ଥୁଣ୍ଟା ଜୀବନ ମୋ ପଲ୍ଲବିତ ହେଲା

ବଞ୍ଚିବାର ଆଶାଟେ ଦେଖି ।

ଏବେ ବି ଆମ ମିଳନର ମୂକସାକ୍ଷୀ

କଲେଜ ପାଖ ସେହି କୃଷ୍ଣଚୁଡା ଗଛକୁ ଦେଖି

ବହେ ପ୍ରଶ୍ନ କରେ...

ପ୍ରକୃତରେ ଧର୍ମ କଣ ତୋ ପରି ଜଡ଼ ହୋଇପାରେ ?

ଆପଣାଛାଏଁ ପାଇଯାଏ ଉତ୍ତର ।

ସନି ମହାନ୍ତି !

ଶୁଣିପାରୁଛ ସମୟର ବିଦ୍ରୁପ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟକୁ ?

ଆଜି ତୁମେ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତର ଡିଣ୍ଡିମ ପିଟୁଛ

କ୍ରେଟାଟିଏ ରଖି,

ମୋର କିନ୍ତୁ ସକାଳ ଏଠି ପାହେ

ତିନି ତିନୋଟି ବିଏମ୍ ଡବ୍ଲ୍ୟୁକୁ ଦେଖି ।