ଦହନ

ଏବେ ତ ଶୁଖିବା ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି

ମନ ନାମକ କୋମଳ ପତର 

ହୃଦୟ ନାମକ କଞ୍ଚା ମହକିତ କାଠ

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶୁଷ୍କତା ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା ପରେ

ଯେକୌଣସି କ୍ଷଣେ ଛୁଇଁପାରେ ନିଆଁ

ଆଉ ତା' ପରେ ଖୁବ୍ ଜଳିବ ଓ ଜାଳିବ ମଧ୍ୟ

ଜଳିବ ଅନ୍ତରର ସମସ୍ତ ବିକାର

ଅହଙ୍କାର ଭାବ ଆଉ କିଛି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଉନଥିବା ଶୂନ୍ୟତା ।

ଜୀବନ ଜଙ୍ଗଲରେ ନଥିବ ସବୁଜିମା

ନା ଥିବ ଲୁ‌ହର ଗାଲିଚା ନା ହସର ବସନ୍ତ

ଥିବ ଯଦି ଏକ ଯନ୍ତ୍ର ପରି ଜୀବନ

ଆଧୁନିକତାର ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ ନ କରିପାରି

ପୁରାତନ ମାଟିର ଭାଷାରେ ସରିସରି ଯିବ

ମାଟିଘର ବନ୍ୟାଜଳେ ଧୋଇଲା ପରି

ମାଟିରୁ ନିର୍ମିତ ଶରୀରଟି ସମୟର ବିଭୀଷିକାରେ

ଧୀରେଧୀରେ ମାଟି ସହ ମାଟି ହୋଇଯିବ

ବାକି ରହିଯିବ କିଛି ସ୍ମୁତି କିଛି ଅକୁହା କଥା ।

ଏ ଦହନରେ ଜଳିବ ଜଣେ 

ବାକି ସମସ୍ତେ ଆଲୋକିତ ହେବେ

ଉଦ୍ଭାସିତ ହେବେ ଶାନ୍ତିର ଉଜ୍ଜଳ ପଣରେ

ଶୁଭମୟ ହେବ ସମସ୍ତ ମଣିଷର ମନ ଓ ହୃଦୟ

ଏକ ନୂତନ ସବୁଜତାର ପଥରେ ଧାବମାନ ହେବେ

ଆଧୁନିକତାର ଚରମତ୍ୱ ଲାଭ କରିଥିବା ପୀଢ଼ି

ଫୁଟି ଉଠିବେ ସବୁ ମ୍ଳାନ ପଡ଼ିଥିବା ଫୁଲ କଢ଼ୀ

ପ୍ରତିଟି ଆତ୍ମାରେ ଗୁଞ୍ଜରିତ ହେବ ଉନ୍ନତିର ବାର୍ତ୍ତା

ଓ ପ୍ରତିବଦ୍ଧତା ।

ନା ଭୟ କିଛି ଅଛି ଜଳିବାର

ନା ସଙ୍କୋଚ ଅଛି କିଛି ପାଉଁଶ ହେବାର

ମାଟିର ତତ୍ତ୍ଵରେ ଗଢ଼ା ଏ ଶରୀର

ମାଟିକୁ ହିଁ ଯିବ ଏଥିରେ ବରଂ ଗର୍ବ ଓ ଗୌରବ

ଏ ଦହନରେ ଅଛି ସୈାରଭ ଏ ଦହନରେ ଭୈରବ

ଏ ଭିନ୍ନ ଅନଳରେ ଜଳିବାରେ ଅଛି ମାନ ସମ୍ମାନ

ଅଛି ଅଜସ୍ର ସ୍ୱାଭିମାନ ଅଭିମାନ 

ଏ ମାଟି ପ୍ରତି ଥିବା ମାଟିମଣିଷ ର ମଗ୍ନତା।