Library
ଦେଖିଛକି କେବେ ତାକୁ
ଦେଖିଛକି କେବେ ତାକୁ
ଚିହ୍ନା ଗଳିର ସୁନସାନ ପଥରେ
କେବେ କେବେ ଜନାକୀର୍ଣ୍ଣ ବାଟରେ
ଦେଖାଦିଏ ସିଏ
ଅପନ୍ତରା ପଥେ ରୁଗ୍ଣ ଶରୀରେ
ଦେଖିଛକି କେବେ ତାକୁ?
କେବେ ହସି କେବେ କାନ୍ଦି ବୁଲୁଥାଏ
ନଗ୍ନ ଶରୀରେ ଲଜ୍ଜା କରୁଥାଏ
ଶାନ୍ତ ଜନ ଦେଖି କ୍ରୋଧେ ଗାର୍ଜୁଥାଏ
ଦୁଷ୍ଟ ଲୋକ ଦେଖି ଦୁରେ ଲୁଚି ଯାଏ ।
ଦେଖିଛ କି କେବେ ତାକୁ?
କେବେ ଥିଲା ସିଏ ନିଖୁଣ କଳିକା
କାହା ଅଗଣାରେ ଦୁଲ୍ଲାଣି ବନିତା
ପ୍ରିୟ ପୁରୁଷର ସ୍ବପ୍ନର ନାୟିକା
ସ୍ବପ୍ନ ସହରିରେ ପ୍ରୀତି ସଂଚାରିକା
ଦେଖିଛ କି କେବେ ତାକୁ?
ଅସ୍ଥିତ୍ଵ ହରାଇ ସ୍ଥିତିହୀନା ସିଏ
ରାତ୍ର ଦିବା ସଦା ଝୁରି ହଉଥାଏ
କେବେ ବା କଦାଚ ଅତୀତ ନପାଏ
ମାତୃ ପିତୃ ବନ୍ଧୁ ଐରି ସଯାଏ
ଦେଖିଛ କି କେବେ ତାକୁ?
କାମୁକ ଲମ୍ପଟ ଅତ୍ୟାଚାରି ଯେତେ
ଦିବାରେ ବୁଲୁଛ ଭଦ୍ରମୁଖା ସାଥେ
ଦଂଶିଛ କଳିକୁ କେବେବା ଗୁପତେ
ଫୋପଡାଇ ଅଛ ଅପନ୍ତରା ଘାଟେ
ଦେଖିଛକି କେବେ ତାକୁ?
ବଞ୍ଚିଛି ମରିନି ସଂଘର୍ଷ କରିଛି
ବନ୍ଧୁ ପରିବାର ସବୁସେ ଛାଡିଛି
ପାଗଳୀ ସାଜିଣ ଗାଁ ଗାଁ ବୁଲି
ଟାହି ଟାପରା ଓ ଗାଳି ବି ସହିଛି
ଦେଖିଛ କି କେବେ ତାକୁ?
ଭୁଲ ନ କରିଣ ଦଣ୍ଡ ସେ ଭୋଗୁଛି
କେତେ କ୍ରୁର ସତ୍ୟ ବକ୍ଷରେ ଚାପିଛି
ନାକ ଟେକି ତାକୁ କରନା ଛି ଛି
ବିବର୍ଣ୍ଣ ଶରୀରେ ସୁକ୍ଷ୍ମ ହୃଦୟ ଅଛି
ଦେଖିଛ କି କେବେ ତାକୁ?
