ଅନ୍ତଃସ୍ୱର

ପଢିଛକି କେବେ କାହା 

ନୀରବତା ଭାଷାକୁ,

ଦେଖିଛକି କେବେ କାର

ଲୁହ ମିଶା ହସକୁ।

ଜାଣିଛକି କେବେ କାର

ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା କୁ,

ଶୁଣିଛ କି କା' ମନର

ଅକୁହା ସେ କଥା କୁ।

ଧରିଛକି ଏକାନ୍ତରେ 

ମନ ପ୍ରଜାପତି କୁ,

ଡରିଛକି କେବେ ଦେଖି

ନିଜେ ନିଜ ଛାଇକୁ।

କାନ୍ଦିଛକି ଖୁସି ହୋଇ 

ଏକାନ୍ତେ ନିରୋଳା ରେ,

ଗାଇଛ କି ରାଗିଣୀ ଟେ

କାହା ସୁର ଛନ୍ଦରେ।

ଜଳିଛକି ନିଜେ ନିଜ 

କୃତକର୍ମ ସବୁରେ,

ଲିଭିଛିକି ଚିହ୍ନ ତାର 

ଧୋଇ ଦେଇ ଲୁହରେ।

ଭରିଛକି ହସ ଦେଇ

କା'ର ହୃଦ କଳସ,

ହୋଇଛ କି କା' ମନର 

ପ୍ରିତୀ ଧାରା ପୀୟୂଷ।