ଡର କାହାକୁ ଭୟ କାହାକୁ

ଧୂନା ପଚାରିଲା ମୁନାକୁ,

ଡର କି ହେ ତୁମ ପତ୍ନୀକୁ?

ମୁନା କହିଦେଲା ଧୂନାକୁ,

ଡରେ ନାହିଁ ମୁହିଁ ତାହାକୁ ,

ଉଚ୍ଚବାଚ୍ଚ ହେଲେ ଶାନ୍ତି ହଜିଯିବ

ଡର ଖାଲି ଏହି କଥାକୁ ||

ଧୂନା ପଚାରିଲା ମୁନାକୁ,

ଡର କି ହେ ତୁମ ହାକିମଙ୍କୁ?

ମୁନା କହିଦେଲା ଧୂନାକୁ,

ଡରେ ନାହିଁ ମୁଁ ମୋ ହାକିମଙ୍କୁ,

ହାକିମ ରାଗିଲେ ଚାକିରୀଟା ଯିବ,

ଡରେ ଖାଲି ଏଇ କଥାକୁ ||

ଧୂନା କହିଦେଲା ମୁନାକୁ

ତୁମେ ଡର ତେବେ ତୁମ ହାକିମଙ୍କୁ|

ମୁନା କହେ ବସି ଧୂନାକୁ

ଡରେ ନାହିଁ ମୁହିଁ ମୋ ହାକିମଙ୍କୁ,

ଡରେ ଖାଲି ତାଙ୍କ ରାଗକୁ||

ଧୂନା ପୁଣି ଭଣେ ମୁନାକୁ

ଶୁଣିଅଛି ମୁହିଁ ତୁମେ ଡର କାଳେ ଭୂତକୁ?

ମୁନା କହେ ଶୁଣି ଧୂନାକୁ

ଡରେ ନାହିଁ ମୁହିଁ ଭୂତକୁ,

ଡରି ମରେ ଖାଲି 

ଶୁଣି ମୁଁ ଭୂତର ନାଆଁକୁ||

ଧୂନା କହିଲା ମୁନାକୁ

ବୁଲେଇ ବଙ୍କେଇ ତୁମେ

କହୁଅଛ ସବୁ କଥାକୁ ||

ମୁନା ଭଣିଲା ଧୂନାକୁ

ବୁଲେଇ ବଙ୍କେଇ ମୁହିଁ

କହୁନାହିଁ ସବୁ କଥାକୁ,

ଭଲକରି ଟିକେ ଭାବିକି ଦେଖିଲେ

ବୁଝିଣ ପାରିବେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ପ୍ରଭେଦ ଟିକକକୁ||

ପୁଣି କହେ ମୁନା ଧୂନାକୁ

ଡର ନାହିଁ ମୋ ବାହ୍ୟ ବସ୍ତୁକୁ,

ଡରେ ମୁଁ କେବଳ ନିଜ ଭିତରର 

ଯେତେ ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତାମାନକୁ ||

ଡରେ ମୁହିଁ ଶାନ୍ତି ଭଙ୍ଗକୁ,

ଡରେ ଅସହାୟତା ବୋଧକୁ,

ଡରେ ନିରାଶା ହତାଶା ଭାବକୁ,

ଡରେ ମନେ ସୃଷ୍ଟ ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତିକୁ,

ଡରେ ମୁହିଁ ପୁଣି ମୋହ, ରାଗକୁ ||

ଧୂନା ଶୁଣି ଭଣେ ମୁନାକୁ

ତେବେ, ଡର କାହାକୁ ଭୟ କାହାକୁ

ଠାକୁରେ ଅଛନ୍ତି ଚଉ ବାହାକୁ

କର ପରିପୁଷ୍ଟ ନିଜ ଆତ୍ମବିଶ୍ବାସକୁ

ଧୂଆଁ ମେଳ ସମ ଶୂନ୍ୟେ ହଜାଇଦେବ

 ସେ ତୁମ ଭିତରର ସବୁ ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତାକୁ ||