ବର୍ଷା

ଭୂଦେବୀ ପୂଜିଲି  ଚିତଉକୁ ନେଇ

  ବୃଷାଙ୍କୁ ବରିଲି ଦେଇ ଚନ୍ଦନ ।

କେଦାର ହିଡେ  ଦୁବଚାଉଳ ଦେଇ 

  କହିଲି ହେ ବର୍ଷା ରହିଲା ରାଣ ।।

ଆଷାଢ଼ ଯାଇକି  ଶ୍ରାବଣ ସରୁଛି

  କିମ୍ପା ଏତେ ଡେରି ଆସିବା ତୁମ ?

ମନ ପୋଡି ଯାଏ  ବୁକୁ ଫାଟି ଯାଏ

  ମେରୁଦଣ୍ଡ ଯିଏ ଦେଶର ଆମ ।।

ତଳିଘରାଟିର   କି ଦଶା କହିବି 

  ମାଟି ଫାଟି ଯେବେ ଆଁ ଟି କରେ ।

ତରୁ ଘନବଲ୍ଲୀ  ବଞ୍ଚିକି ଅଛନ୍ତି

  ପୁଷ୍କରକୁ ଝୁରି ନୀରସ ମୁଖେ ।।

ବେଙ୍ଗେଇ ନାନୀ  ଗଛ ମୂଳେ ରହି 

  ଅନାଇ ରହୁଛି ତଵ ପଥକୁ ।

ଖଦ୍ୟୋତର ଖେଦ  ନ କହିବା ଭଲ

 

  ଲୁଚାଉଛି ମୁହଁ ଜନ ଜାତିକୁ ।।

ବର୍ଷ ଆରମ୍ଭରୁ  ପିଲାଏ ପଢ଼ନ୍ତି 

  ବରଷା କବିତା ଅତି ସରାଗେ ।

ଖୋଜନ୍ତି ଚିତ୍ରକୁ  ନିଜ ପରିବେଶେ 

  ନ ମିଳଇ ତାହା ତୁମ ବିଳମ୍ବେ ।।

ଛାଡି ରାଗରୁଷା  ଆସ ତୁମେ ବର୍ଷା

  ସଜାଇଦିଅ ହେ ଧରଣୀ ଦିହ ।

ଧନ ସମ୍ପଦରେ  ଭରିଦିଅ କୋଳ 

  ଦେଇ ହାରୀ ସୁଖ ଜୀବଙ୍କ କୋହ ।।

ଘଣ୍ଟାପଥୁ ମୁହିଁ   ଜଗି ବସିଅଛି 

  ପାଛୋଟି ନେବି ମୁଁ ମୋ ପୁରକୁ ।

ହସିବ ଜଗତ  ହସିବ ମୋ ଧରା

  ଗାଇ ତୁମ ଗୁଣ କାଳ କାଳକୁ ।।