ବୃକ୍ଷ

 

ଦିନେ ମନ ପକ୍ଷୀ ଉଡି ଉଡି ଯାଇ

ବସି ଗଲା ବୃକ୍ଷପରେ

ବୁଝିବା ପାଇଁକି ମନ ତା ଚାହିଁଲା

ବୃକ୍ଷର ମହତ୍ତ୍ଵ ଥରେ ।

ଜୀବନ ବୀଜଟି ଅଙ୍କୁରିିତ ହୋଇ

ଯେବେ ହୁଏ ଦୁଇ ପତ୍ର

ଗୋଟିଏ ବିଶ୍ୱାସ ଅନ୍ୟଟି ସାହାସ

ଦୁଇ ଦିଗେ ଦୁଇ ପାତ୍ର ।

ବେନି ବାହୁ ପରି ଭୁଜକୁ ପ୍ରସାରୀ

ଆଉ ଚାରି ପତ୍ର ହେଲା

ମୂଳ ଦୁଆ ଧରି ଶାଖା ପ୍ରଶାଖା ଯେ

ଆକର୍ଷଣେ ମୋହି ନେଲା ।

ଲୋଭ ମାୟା ଅହଂ କେତେ ଯେ ବିହଙ୍ଗ

ତୋଳିଲେ ସୁନ୍ଦର ନୀଡ

ସତ୍ୟ ପକ୍ଷୀ ଯେବେ ଠାବ ପାଇଁ ଖୋଜେ

ପକାଇ ଦେଲେ ପହଡ ।

ଘୁରି ବୁଲିଲା ସେ ଶାଖା ପ୍ରଶାଖାକୁ

ଗହଳ ପତର ପାଇଁ

କେଉଁଠି ଛିଦ୍ର ତ କେଉଁଠି ମଇଳା

ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ଥାନ ଟିକେ ନାହିଁ ।

ହରି ନାମ ଧରି ପଥ ଖୋଜୁ ଥାଏ

ଅନ୍ତେ ଦୃଶ୍ୟ ହୁଏ ରାହା

ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ସେତ ଭରା କଫ ବାତ

ବହେ ପ୍ରଭଞ୍ଜନ ବା ।

ପତ୍ର ଝଡ ଋତୁ ଝାଡି ଦେଲା ପତ୍ର

ଭାଙ୍ଗିଲା ଲୋଭର ବସା

ବୃକ୍ଷ କୋରଡରୁ ସତ୍ୟ ଦେଖୁ ଥିଲା

ପୂର୍ଣ୍ଣ କରି ସବୁ ଆଶା ।