ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣ

ବହେ ପ୍ରଖର ଉର୍ଦ୍ଧଶ୍ୱାସ ମୋର

ନଇଁଯାଏ ଆତ୍ମଗ୍ଲାନିରେ ମୋ ଶିର

ଆଖିରେ ପଡ଼େ ଯେବେ ପିତୃମାତୃହୀନ

ଅନାଥ, ଅବହେଳିତ ଶିଶୁଙ୍କର

ଶୁଖିଲା ମୁହଁ ଆଉ ରୋଗିଣା ଶରୀର ।

ଆଜି କାନ୍ଦୁଛି ମୋ ଧରିତ୍ରୀ ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି

ଦେଖି ଅନାହାର ମୃତ୍ୟୁ କୋଟିକୋଟି

କୃଷକର ପୋକ ମାଛି ପରି

ନିରୁପାୟ , ନିର୍ବିକାର ଚାତକ ସେ

କେଇବୁନ୍ଦା ବାରିଜଳ ପାଇଁ

ଗଛ କାଟି କୋଠା କରୁଛି ସମାଜ

ତେବେ ମେଘ ଆସିବ ବା କାଇଁ ।

ସେଇ ତମସାଚ୍ଛନ୍ନ ସମାଜକୁ

ସଚେତନ ଦେବାପାଇଁ

ବଢାଇଛି ପାଦ ଦୀପଟିଏ ଧରି

ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣର ଶାଖାଟିଏ ହୋଇ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପକ୍ଷୀର ସ୍ଵପ୍ନ ଅଛି ମନେ

ଆଶା ଅଛି ମୋର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ସପ୍ତରଙ୍ଗୀ

ସେଥିପାଇଁ ବାହାରିଛି ବୁଣିବାକୁ

ସମାଜ ଛାତିରେ ବିଶ୍ୱକଲ୍ୟାଣର ମଞ୍ଜି ।

ଛୋଟିଆ ମୁଣ୍ଡରେ ଏତିକି ବୁଝିଛି

ସୀମିତ ସୁଖ ଦେଇଥାଏ ସିଏ

ଯାହା ନିଜ ସୁଖ ପାଇଁ କରାଯାଏ

କରାଯାଏ ଯାହା ପରହିତ ପାଇଁ

ତା ନିତ୍ୟ ନୂତନ ଆନନ୍ଦ ଦିଏ ।

ଆଜି କରୁଛି ପ୍ରତିଜ୍ଞା ମୁହିଁ

କେବେ ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ହୋଇ ତ

ପୁଣି କେବେ ଦର୍ଶକ ହୋଇ

କରୁଥିବି କାମ ଆଜୀବନ ମୁହିଁ

ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣ ପାଇଁ ।

ରୋଜା ପଣ୍ଡା

ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ ଭବନ