ବିକର୍ଷିତ ଚିତ୍ତ

ଜାଣ କି ନଜାଣ ,ମୁଁ ତ ଜାଣେ

ବୈରାଗ୍ୟର ଦ୍ବିଧାରେ ବଞ୍ଚିଅଛ ତୁମେ

କରୁଣାରେ ବି ବୁଡିଛ

ଅସହାୟ ମୋ ଏକାକୀତ୍ବ ଦେଖି

ଆଉ ଆତ୍ମ ଶୁଦ୍ଧିରେ ବି ମଗ୍ନ ଥିବ

ଆପଣାର ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ ସାଜି ।

ଅନିଶ୍ଚିତ କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର ଏ ଇଲାକା

ସୀମିତ ହାରଜିତର ଧର୍ମକ୍ଷେତ୍ରଟିଏ

ନିଜ ସାଥେ ନିଜେ ଯୁଝି

ତିଆରିଛ ଭିନ୍ନ ପୃଥିବୀଟେ

ଆବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ନିଜ ଚାରିପଟେ ।

ଦୁର୍ବିସହ ତୁମ ବିନା କ୍ଷଣେ ବି ଏଠାରେ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ଆଜି ନିଜ ଛାଇ ତଳେ

ଯାତନାର ବଗିଚାରେ

ପତ୍ର ପୁଷ୍ପ ଦେଖ ନିଇତି ଝାଉଁଳେ

ଅଥଚ ତାରା ଫୁଟାଉଛ ଶୀତଳ ଅଞ୍ଚଳେ ।

ଆପତ୍ତି ନାହିଁ ଥାଅ ତୁମେ ସୁଖେ ନିରାପଦେ

ଜାଣିଛ ମୁଁ ଧର୍ମ ପ୍ରିୟ ଅମୃତ ପ୍ରୟାସୀ

ତୁମ ପାଇଁ ସାଜିଥିବି ବ୍ରଜଧାମ ବାସୀ

ଏହି ଜନ୍ମ ସରିଯିବ ଏମନ୍ତ ରୂପରେ

ଲୀଳା ସାରି ଜଗିବାକୁ ଆର ଜନମରେ ।

ହୃଦୟ ଟିଟିଭ ଦିନେ ଯିବ ଉଡିଉଡି

ନୂତନ ସଙ୍ଗୀତର ସ୍ବରଟିଏ ଛାଡି

ସ୍ଵପ୍ନର ସୁନ୍ଦର ଏକ ପୃଥିବୀଟେ ଗଢି

ରହିବାକୁ ତୁମ ସାଥେ ପ୍ରୀତି ଜଳେ ବୁଡି ।

ପୂରୁବ ଆକାଶ ସମ ସଦା ଅନାବିଳ

ରହିଥାଅ ଦୂରେ ତୁମେ ହାସ୍ୟ ଉଜ୍ଜଳ

ଲଭୁଥିବି ତୃପ୍ତି ପଢି ଜୀବନ ଦଲିଲ

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଅଶ୍ରୁସିକ୍ତ କବିତା ମୋ ନୀଳ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା