ଭରମୁ ମୁକତି

ପରାଚି ବୀଚିରେ ଅରୁଣିମା ବିଞ୍ଚି

ପ୍ରଭାତୀ ବଧୂଟି ଗୋମୟକୁ ସିଞ୍ଚି

କରେ ତୁମ ଆବାହନ,

ହେ ବିଶ୍ୱକଲ୍ୟାଣ ତୁମ ଆମନ୍ତ୍ରଣ

କରିବା କାରଣ ତୋଳଇ ତୋରଣ

ଆକାଶ ପଥେ ତପନ ।

ଜନପଦ ଜନ ତୁମରି ଜଣାଣ

ଗାଏ ନିବେଦନ ସୁରେ,

ଜନ ପଥ ଜନ ତୁମରି ସ୍ମରଣ

କରେ ଆବେଦନ ବାରେ ।

ଗୃହସ୍ଥ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ନିଜ ଠାବେ ବସି

କରନ୍ତି ତୁମ କୀର୍ତ୍ତନ,

ଯୋଗୀ ବୈରାଗୀ ଭୋଗୀ ଅବା ରୋଗୀ

କରନ୍ତି ତୁମ ମନନ ।

କୀଟରୁ ପଟଙ୍ଗ ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ

ଆପଣା ଆପଣା ପୁରେ

ଜଡ଼ରୁ ଜଗତ ଚୈତ୍ୟ ରୁ ଅଚେତ

ତୁମ ସମ୍ବୋଧନ କରେ ।

ମୁଁ ଏକା ଅଧମ ଅବୋଧ ଅକର୍ମ

ତୁମକୁ ଦିଏ ପାସୋରି,

ଆପଣା ପଥରେ ଆପଣା ସ୍ୱାର୍ଥରେ

ଚାଲୁଥାଏ ଆଗୁସରି ।

କିଏ ଅବା ପାପ ନଥାଏ ସନ୍ତାପ

ନିଜ ପାଦେ ଧରି ଦମ୍ଭ

କେଉଁ କର୍ମ ପୁଣ୍ୟ ନକରେ ମୁଁ ଗଣ୍ୟ

ଭରି ଚାଲେ ଶୂନ୍ୟ କୁମ୍ଭ ।

କେଡେ ଦୟାବନ୍ତ ତୁମେ ନ୍ୟାୟବନ୍ତ

ରଖିଛ ମୋ ଠାରେ ଦୟା,

କେତେ ପରକାରେ ବୋଧିଛ ମୋ ମନ

ଶୋଧିଛ ମୋହରି କାୟା ।

ଏତିକି ସୁଦୟା ଏତିକି ସୁଦଶା

ରଖିଥାଅ ମହାବାହୁ,

କରମ ଧରମ ସରମ ମରମ

ଭରମୁ ମୁକତି ପାଉ ।