ସାର୍ଥକ କବିତା

ସରସ୍ୱତୀ ସୁଧା ସର ପାନ କରି

ସାର ଯା ହୁଏ ସଞ୍ଚିତ,

ସାରସ୍ୱତ ସିଦ୍ଧି ଲାଭ କଲାପରେ

ସେ କୃତି ହୁଏ ସାହିତ୍ୟ ।

ବାଣୀ ଯେବେ ବୀଣା ଜିଣା ମନଜିଣା

ବୀଣାପାଣି ପୁତ୍ର କହି,

ବାକ୍ୟରେ ବିକୃତ ନୁହେଁ ଯାର କୃତ

ବାଗ୍ଦେବୀ ବରଜ ସେହି ।

ବରଦା ଶାରଦା ତାର ହୃଦେ ସଦା

ବିହରନ୍ତି ବିଚରନ୍ତି,

କୁଟିଳ ଜଟିଳ ଗରଳ ଗୀରକୁ

ବରଜିବି ବିଚାରନ୍ତି ।

ବରଜୀବୀ ବରମନା ବରପୁତ୍ରେ

ବରଷନ୍ତି କୃପାବାରି,

ସରଳ ତରଳ ଯାହା ମନ ତଳ

ସେହି ସିନା ଯୁକ୍ତ ଶିରୀ ।

ଶ୍ରଦ୍ଧା ସରାଗରେ ଶାନ୍ତି ସୁଧା ସୁରେ

ଯା ବାଣୀ ନଛୁଏଁ ସ୍ନେହ,

ଭଲ ନାଟୁଆଟେ ବୋଲାଇବ ସିନା

ଭଲ ମଣିଷଟେ ନୁହଁ ।

ପଦକୁ ପଦରେ ବାନ୍ଧିଦେଲେ ଯଦି 

ହୋଇପାରନ୍ତା କବିତା,

ପଦେ ପଦେ ତେବେ କବି ପଦପାତେ

ଧରା ଧରନ୍ତା ସବିତା !

ଫବିତା ଫାନ୍ଦରେ ଯେତେ ଫୁଲିଲେ ବି 

ଫୁଟିବନି ଫୁଲଟିଏ,

ନର୍ଦ୍ଦମା ପଙ୍କରେ ପଙ୍କଜ ଫୁଟିବା 

ଦେଖିଛ କି କୁହ କିଏ ?

ଶବ୍ଦ ଶର ସଂଯମତା ନରହିଲେ

ତୁଣ୍ଡ ତୁଣୀରରୁ ଫିଟେ,

କାହା ହୃଦ କାଟେ କାର ମଥା ଫାଟେ

କାହାର ଆତ୍ମାକୁ ଫୁଟେ ।

ଶବ୍ଦ ବ୍ରହ୍ମ ଶକ୍ତି ନୁହେଁ ଅତି ଉକ୍ତି

ଏକଥା ବୁଝିନି ଯିଏ,

ଶବ୍ଦ ଶବଟିଏ ତାହା ପାଇଁ ସିନା

ତାକୁ ବୁଝାଇବ କିଏ ?

ସାହିତ୍ୟ ସାଧକ ନୁହେଁ କାକ ବକ

କକବକ ତାର ବାଣୀ,

ଶୁକ ପିକ ପରି ମରମକୁ ଛୁଏଁ

ହୃଦୟକୁ ପାରେ ଜିଣି ।

ଏଣୁ ତେଣୁ କଥା କହେ ସିନା ଶିଶୁ

ଅବୋଧ ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇ,

ବୁଦ୍ଧିରେ ବିଚାରି ଜ୍ଞାନକୁ ପଚାରି

ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ ସିନା ସେହି ।

ସଂପ୍ରୀତି ସଂହତି ସଦ୍ଭାବ ଭାବରେ

ଆପଣା କରିବା 'ପରେ',

ସମବେଦନାରେ ବେଦନା ହରିବା

କବି ଯେ ହୋଇବା ପରେ ।

ମାନବିକ ଧର୍ମ ହେଉ ଆମ କର୍ମ

କାୟ ମନ ବାକ୍ୟ ସହ

'ସାର୍ଥକ କବିତା' ହୋଇବ ଜୀବନ

ରଖିଥିବା ଏଇ ଲୟ ।