ଭଲପାଏ ବୋଲି

ମୋର ଅଜାଣତେ କେବେ ତୁମେ ଆସି

      ମୋ ହୃଦୟେ ବସିଗଲ,

ଚହଲା ମନରେ ଖେଳିଲ ତ ହସି

      ମୋ ଓଠେ ହସ ଭରିଲ |

ଜାଣେନା କେମିତି ଭଲ ପାଇଲି ମୁଁ

      ମନ ମୋର କିଣିନେଲ,

ତୁମ ହସରେ ମୁଁ ପଢିପାରୁଥିଲି

      ପ୍ରେମ ଭିଜା ମନତଳ |

ମନଖୋଜୁଥିଲା ନିରୋଳାରେ ବସି

     ଗପିବାକୁ ତୁମ ସାଥେ,

କହିବାକୁ ସବୁ ଗୋପନେ ତୁମକୁ

      ସଞ୍ଚିତ ଯାହା ବି ହୃଦେ |

ନିତି ସପନରେ ତୁମକୁ ଦେଖେ ମୁଁ

     ତୁମେ ଆସ ଅଭିସାରେ,

ପ୍ରୀତିର ମହକେ ମନ ମୋ ନାଚଇ

     ତୁମକୁ ପାଇ ଅଧୀରେ |

କେତେ ଆଶା ଭରେ ତୁମକୁ ନେଇ ମୁଁ

      ଜୀବନର ସାଥୀରୂପେ,

କେତେ କଳପନା ଉଙ୍କିମାରେ ଆସି

      ଆଙ୍କି ହୁଏ ଆପେ ଆପେ |

ପ୍ରୀତି ସାତ ରଙ୍ଗ ହୃଦୟେ ଭରିଛି

      ମାଖିବାକୁ ତୁମ ଦେହେ,

କବିତାରେ ମୋର ଅସରନ୍ତି ସ୍ବପ୍ନ

      ନଦୀ ଧାରା ପରି ବହେ |

ତୁମେ ପଢିଛ ତ କବିତାରେ ମୋର

      କେତେ ପ୍ରୀତି ଅଛି ପୁରି,

ଜାଣିଛି ତୁମରି ଆଖିରେ କେତେ ଯେ

       ସପନ ରଖିଛ ଭରି |

ତୁମ ଲାଜରେ ଯେ ଭଲପାଇବାର

       ଅଙ୍ଗୀକାର ଶୁଣିଅଛି,

ତୁମ ଅଭିମାନେ ପ୍ରୀତିର ବାସନା

       ଅନୁଭବ କରିଅଛି |

ତୁମେ ମୋ ହୃଦୟେ ପ୍ରୀତି ଛବିଟିଏ

      ତୁମେ ଜୀବନର ହସ,

ତୁମ ବିନା ମୋର ରହିବନି କିଛି

       ବଞ୍ଚି ରହିବାର ଅର୍ଥ |