ଭିଟାମାଟି ହେଲା ମଶାଣିପଦା

  

   ମହାବାତ୍ୟା ଆସି ପ୍ରଳୟ ରଚିଲା

  ଗୁରୁ ଗରଜନ କରି

   ଝଡ ତୋଫାନ କୁ ମୂଷଳ ବରଷା

   ଚଉଦିଗ ଗଲା ଥରି ।

  ମାଡି ଆସିଲା ତ ସମୁଦ୍ର ଜୁଆର

   ନଈରେ ଆସିଲା ବଢି

   ଭିଟାମାଟି ହେଲା ମଶାଣି ପଦା ରେ

   ଆକାଶ ପଡିଲା ଛିଡି ।

   ରାତି ପାହି ଯେବେ ସକାଳ ଆସିଲା

   ଅନ୍ଧାର କରିଲା କାବୁ

   ନାହିଁ ଘରଦ୍ୱାର ନାହିଁ ଗାଁ ଗଣ୍ଡା

   ମାଟିରେ ମିଶିଛି ସବୁ ।

  ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ଶବ ଗଦାଗଦା

  ଠିକଣା କାହାର କାହିଁ ?

  ଦାହ କରିବାକୁ ଆପଣାର ବୋଲି

  ନଥିଲେ ତ ଜଣେ କେହି ।

ପାଣିରେ କେଉଁଠି ଶବ ପଡିରହି

  ପଚିଯାଇ ଗନ୍ଧ ହୁଏ

  କେଉଁଠାରେ ଶବ ଶୁଖିଯାଇ ହାଡ

  ପଥରଠୁ ଟାଣ ସିଏ ।

  ଶବ ଖାଇଥାନ୍ତେ କୁକୁର ବିଲୁଆ

  ସେମାନଙ୍କ ଶବ ଭାଷେ

  ଚିଲ ଶାଗୁଣାଙ୍କ ବଉଁଶ ବୁଡିଛି

  ଗାଁ ତ ମଶାଣି ଦିଶେ ।

  କିଏ ସେ କାନ୍ଦିବ କା' ପାଇଁ କାନ୍ଦିବ

  କେହିତ ଜଣିଏ ନାହିଁ

  କୋହର ଦୁନିଆ ଲହୁର ମୂଲକ

  ଶୁଖିଲା ଲୁହର ନଈ ।

  ଧନ୍ୟରେ ଦଇବ ସବୁରି କପାଳେ

  ଲେଖିଥିଲୁ ଏଇ କଥା

  ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ଏତେ ସବୁ ଲୋକ

  ବୁଜିଦେଲେ ଆଖିପତା ।

  ବିଜ୍ଞାନ ବଳରେ କେତେ ଅସାଧ୍ୟକୁ

  ମଣିଷ କରୁଛି ସାଧ୍ୟ

  ହେଲେ ପ୍ରକୃତିର ନିୟମ ପାଖରେ

  ହାର୍ ମନିବିକୁ ବାଧ୍ୟ ।