ଭଦ୍ରମୁଖା

   

  ଭଦ୍ରମୁଖା ପିନ୍ଧା ମଣିଷ ଜଗତେ

  କାଳେକାଳେ ହାଉଜାଉ

  ଉପରେ କୁହନ୍ତି କଅଁଳିଆ କଥା

  ଭିତରେ ସାଧନ୍ତି ଦାଉ ।

  କେମିତି ଚିହ୍ନିବ ଏମିତି ଲୋକଙ୍କୁ

  ପାଣିରେ ପକାନ୍ତି ସର !

  ଏଘରେ ମାଉସୀ ସେଘରେ ପିୟୁସୀ

  ଲାଗନ୍ତି ସେ ଆପଣାର ।

  ଆଚରଣ ଆଉ ଉଚ୍ଚାରଣେ ତାଙ୍କ

  ରହେନାହିଁ ତାଳମେଳ

  ଖଳ ବୁଦ୍ଧିକୁ ସେ ଖଟାଇ ସବୁଠି

  ପଛରେ ଦେଖନ୍ତି ଖେଳ ।

  ସଇତାନ ମନ ସତମିଛ କହି

  କାଟନ୍ତି ମୂଳରୁ ଚେର 

  ସବୁକଥାରେ ତ ମାମଲତି କରି

  ଉଜାଡନ୍ତି ସୁନା ଘର ।

  କଜଳପାତିଆ ଭଦ୍ରଲୋକ ପରି

  ଉପରେ ପଡନ୍ତି ଆସି

  ଠିକଣା ବେଳେତ ଚିତା କାଟିଦେଇ

  ଯାଇଥାନ୍ତି ବାବୁ ଖସି ।

  ମୁଖା ତଳେ ତାଙ୍କ ମିଠା ବିଷ ଥାଏ

  ସହଜେ ହୁଏନି ବୁଝି

  ବୁଝିଲା ବେଳକୁ ଅଣଚାଶ ବାଆ

   ବହିଆସେ କାଳ ସାଜି ।