ଭାବୁକର ଭାବନା

ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ

ନୀଳ ଆକାଶରେ 

ଯେବେ ଚାନ୍ଦ ଉଇଁଥିଲା

ଯୌବନର ସେହି

ଶୀତଳ ପରଶ

ଆପେ ଆପେ ଛୁଇଁଗଲା ।

ଲତା ଉହାଡରୁ

ସୁମନ କାଲିକା

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ଯେବେ ହସେ

ମନ ମଧ୍ୟେ ଧିରେ

ମଳୟ ପବନ

ସୁଗନ୍ଧି ଅତର ମାଖେ ।

ତୋଟା ଗହଳିରୁ

ଯେବେ ଭାସିଆସେ

କୋଇଲିର କୁହୁ ତାନ

ପୁରବୀର ରାଗେ

ପ୍ରୀତିର ସରାଗେ

ନାଚିଉଠେ ତନୁ ମନ ।

ଫଗୁଣ ମୁଣ୍ଡାଇ

ରଙ୍ଗର ପସରା

ଚୁପି ଚୁପି ଆସି ଧୀରେ

ହୃଦୟ ଦୁଆରେ

ପୀରତି ମୁରୁଜ

ପକାଇଲା ଯତନରେ ।

ଭାସ୍କର ପ୍ରକାଶେ

ଫୁଟିଲା କମଳ

ଚୌଦିଗେ ଭରି ସୁଷମା

ପ୍ରକୃତିର କୋଳେ

ନବ ଯୁବା କାଳେ

କେ ଦେବ ତାର ଉପମା ।।