ଭାବିବନି ପର

ଆସ ପ୍ରତିବର୍ଷ ତୁମେ ଶୀତରାଣୀ

ବଦଳାଇ ରଙ୍ଗ ରୂପ

ବାରିହୁଏ ସ୍ପଷ୍ଟ ପରିବର୍ତ୍ତନର

ପ୍ରାକୃତିକ ପରିଦୃଶ୍ଯ ।

ତୁମ ଅନୁଭବ ଲାଗିଲେ ବି କଷ୍ଟ 

ଜୀବନ କରଇ ସହ୍ଯ 

ତୁମ ଅନୁକମ୍ପା ଯୋଗୁ କୃତକୃତ୍ୟ

ହରି ଦୁଃଖ ସୁଖ ଦିଅ ।

ଦେଖି ଶୁଣି ଜାଣି ବଦଳି ପାରୁନି

ମଣିଷ ତାର ପ୍ରକୃତି

ହେଉଛି କ୍ରମଶଃ ଅତି ସ୍ବାର୍ଥପର

ଈଶ୍ବର ତୁଚ୍ଛ ମଣୁଛି ।

ଭାବୁ ନାହିଁ ସିଏ ଭଲ କିବା ମନ୍ଦ

ହିତକର କେଉଁ କର୍ମ 

ବୁଦ୍ଧିକୁ ହରାଇ କରେ ଅପକର୍ମ 

ବିନାଶକୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ।

ନିବିଡ ତୁମର ଆତ୍ମିକ ସମ୍ବନ୍ଧ 

ପାରିବୁନି କେବେ ଏଡି

ଜୀବନ ସହିତ ତୁମେ ଅଙ୍ଗୀଭୂତ 

ରକ୍ତ ଅସ୍ଥି ମଜ୍ଜା ପରି ।

ଭାବିବନି ପର ଋତୁ ଶୀତରାଣୀ

କରିବନି ହତାଦର

ଅକୁଣ୍ଠିତ ଚିତ୍ତେ ବାଣ୍ଟିବ ମମତା

ବିଶ୍ବାସ ଅଛି ଆମ୍ଭର ।