ବାରବାଟୀ

ରାଧାମୋହନ ଗଡନାୟକ

ବାରବାଟୀ ଏଇ ବାରବାଟୀ

ଦିନେ ଥିଲା ଆମ ବୀରମାଟି,

ଦିନେ ଥିଲା ଆମ ରାଜଧାନୀ

ସୁନ୍ଦର ଅତି ପରିପାଟୀ ।

ନଅର ଥିଲା ଯେ ଏଇଠାରେ

ହସୁଥିଲା ମଣି- ମୁକୁତାରେ,

ଆକାଶକୁ ମଥାତୋଳିଥିଲା

ନଅ ବେଢା ନଅ ମହଲାରେ ।

ଏଇଠାରେ ନଦୀ ସନ୍ଧିରେ

ମେଘଛୁଆଁ ଏକ ମନ୍ଦିରେ,

ଜଗତର ନାଥ ବଡଦିଅଁ

ରହିଥିଲେ ପୂଜା- ବନ୍ଦୀରେ ।

ସେ ଦେଉଳ ଆଜି ନାହିଁ

ଲୁଚି ଯାଇଅଛି ଭାଜି ଯାଇ,

ଦେଉଳ ସାହିର ବୁକୁ ପରେ

ଆଜି ବି ରହିଛି ତା’ର ଛାଇ ।

ଏଇ ମହାନଦୀ ଖେଳି ଖେଳି

ନାଚି ନାଚି ଢେଉ ମେଲି ମେଲି,

ଜୟଗୀତି ନୀତି ଗାଉଥିଲା

ଇଆରି ଆଡକୁ ଫେରି ଫେରି ।

ଏଇ ନଦୀ ଜଳ ବଳ ପାଇ

ଫୁଲି ଉଠୁଥିଲା ଗଡଖାଇ,

ଆମରି ଗଡର ଜଗୁଆଳ

ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ଚଉବାହି ।

ଏଇ ମହାନଦୀ ତଟ ପରେ

ପଥର ବନ୍ଧ ଆଟୋପରେ ,

ଛାତି ଦେଇ ରହିଥିଲା

ଆଜି ଲୁଚିଅଛି ମାଟିତଳେ ।

ନାଆ ମେଲି ଏଇ ନଇ ଜଳେ

କେତେ ପୁଅ ଝିଅ ହରଷରେ,

ପ୍ରାଣଖୋଲା ଗୀତ ଗାଈ ଗାଈ

ଚାପ ଖେଳୁଥିଲେ ଦଳେ ଦଳେ ।

ପାଇକ, ରାଉତ, ଲଢୁଆଳ

ଏଇ ପଥେ କରି ପଟୁଆର,

ଦଶହରା ଖେଳ ଖେଳୁଥିଲେ

ଘେନି ଧନୁଶର ତଲୁଆର ।

ଏଇଠୁ ବାହାରି ଦଳ ଦଳ

ଆମରି ଦେଶର ସେନାବଳ,

ଦିଗ ବିଜେ କରି ଫେରୁଥିଲେ

ପତାକା ଉଡାଇ ଫରଫର ।

ବାରବାଟୀ, ଆମ ବାରବାଟୀ

ପୁଣ୍ୟ ମାଟି ଏ ବୀରବାଟୀ,

ଦେହସାରା ତାଜା ଲହୁ ଧରି

ଗଢିଥିଲା ତା’ର ବୀର ଛାତି ।

ପୁଣ୍ୟ ଆମର ଏଇ ଧୂଳି

ତୀର୍ଥ ଆମର ଏଇ ପୁରୀ,

ଇଆରି ନାଆଁରେ ଗୀତା ଗାଇ

ଆମ ଛାତି ଆଜି ଉଠୁ ପୂରି ।