ବାପା

ମରୁର ତତଲା ବାଲିରେ

ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ ମରଣ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ 

ଫୋଟକାର ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ 

ସବୁ ଦୁଃଖ ଚାପିବାକୁ ହୁଏ

ଶୁଷ୍କ ଓଠର କୃତ୍ରିମ ହସରେ |

ଲଦିବାକୁ ହୁଏ ମୁଣ୍ଡରେ

ପାହାଡ଼ ଓଜନର ଅସରନ୍ତି ବୋଝ

ଯାହା ନିଜର ଇଚ୍ଛାରେ

ବୋହିବାକୁ ହୁଏ ସିଏ ବାଧ୍ୟ

ଜୀବନର ତିକ୍ତ ବାସ୍ତବତାରେ |

ଅସରନ୍ତି ଚିନ୍ତା ମନରେ

ବୁଢିଆଣୀ ଜାଲ ପରି ଗୁଡେଇ ହୋଇଛି

ସଭିଙ୍କର ସମସ୍ୟାରେ

ସମାଧାନ ପାଇଁ ତ ଚେଷ୍ଟିତ

ଦିନ କଟେ ଭରା ଅଶାନ୍ତିରେ |

ଜୀବନ ବିତେ ତ ତ୍ୟାଗରେ

ନିଜ କଥା ବୁଝିବାକୁ ସମୟ ନଥାଏ

ଜଳେ ମନ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ

କହେ ନାହିଁ କେବେ ବି କାହାକୁ

ଲୁହ ଶୁଖେ ଉଦାସ ଆଖିରେ |

ଅଶାନ୍ତି ଥାଏ ତ ହସରେ

କେହି ତ ବୁଝେନା ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା

ବାହାରେ ଦୀର୍ଘ ଶ୍ୱାସରେ,

ନୀରବତା ତାର ତ ଧର୍ମ

ମିଶେ ବ୍ୟଥା ତପ୍ତ ସମୀରରେ |

ବ୍ୟର୍ଥତା ଭରେ ଜୀବନରେ

ଅବଶତା ଘେରିଆସେ ଅଜାଣତେ

ପ୍ରାଣ ଭରେ ଶୂନ୍ୟତାରେ

ଭୁଲହୁଏ ତ ଅତୀତ

କ୍ଷତାକ୍ତ ହୁଏ ସେ ଆକ୍ଷେପରେ |

ଆକାଶର ମ୍ଳାନ ରଙ୍ଗରେ

ଜୀବନର ଉଦ୍ଦାମତା ହଜିଯାଏ

ଘାରିହୁଏ ରୁଗ୍ଣତାରେ

ହୋଇଯାଏ ତ ଅଲୋଡ଼ା

ଶେଷ ବୋଧେ ହୁଏ ମରଣରେ |