ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା

ପୁଅ ନିତି ଏବେ ଅନୁତାପ କରେ

ସମୟକୁ ମାଗେ କ୍ଷମା

ଅକାଳରେ ଗଲେ ବାପା ମାଆ ତାର

ଅତୃପ୍ତ ତାଙ୍କରି ଆତ୍ମା ।

ଓଠରେ ତାଙ୍କର ହସ ବଦଳରେ

କଥାରେ ଭରିଲା ବିଷ

ବିଚରା ସେମାନେ କରମ ଆଦରି

କପାଳ କୁ ଦେଲେ ଦୋଷ ।

ନିଜ ପେଟ କାଟି କେତେ କଷ୍ଟ କରି

ପୁଅକୁ ମଣିଷ କଲେ

ନିଜ ସୁଖ କଥା ପାଶୋରି ପକାଇ

ସବୁ ସୁଖ ତାକୁ ଦେଲେ ।

ମୁଣ୍ଡକୁ ତ ହାତ ପାଇଗଲା ପରେ

 ସବୁ ଭୁଲି ଗଲା ପୁଅ

ଶରଧା ଛାଉଣୀ ମମତାରେ ଭରା

ବାପା ମାଆଙ୍କର ସ୍ନେହ ।

ବଳ ଗଲା ପରେ ବୁଢା ବୁଢ଼ୀ ଯେବେ

ବଢାଇଲେ ତାଙ୍କ ହାତ

ସେତେବେଳେ ପୁଅ ମୁହଁ କୁ ନଚାହିଁ

ଦୂରରୁ ମାରିଲା ନାତ ।

ପୁଅ ପୁଅ ହୋଇ ବୁଢା ବୁଢ଼ୀ ଦିହେଁ

ଚାଲିଗଲେ ଆରପୁରେ

ପୁଅ ବେଳ ଯେବେ ଆସିଗଲା ଏବେ

ବାପ ମାଆ ଙ୍କୁ ସେ ଝୁରେ ।

ପିଲାମାନେ ତାର ପଚାରୁ ନାହାନ୍ତି

ପଡିଛି ସେ ମଡା ହୋଇ

ଯାତନା ରେ ନିତି ଛଟପଟ ହୁଏ

ଯମ ଯାଉ ନାହିଁ ନେଇ ।

କଲା କର୍ମ କଥା ଭାବିଲା ବେଳକୁ

ହସୁଛି ସମୟ ନଈ

ବାପା ମାଆଙ୍କର ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା କୁ

ଦେଖୁଛି ସେ ଶୋଇଶୋଇ ।