ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଆବୃତ୍ତି

ବିଛଣାକୁ କହିନି କେବେ,

ଜାଣି ସେ ପାରେ ମୁଁ..

ଶୋଇନି ବୋଲି।

ଚାଦର ଟା କୁଞ୍ଚେଇ ଯାଏ,

ଘୁଞ୍ଚି ଦେଖୁଥାଏ ମୁଁ..

ଚାହିଁଛି ବୋଲି।।

ମେଞ୍ଚେ ବାସନା ର ଚାଦର ବିଛେଇ,

ଫୁଲ ଭଅଁର ର ପୀରତି ଗୀତ।

ପରାଜାପତିର ଘାଗରା ଖେଳେଇ

ଘାସ ଗାଳିଚାରେ ନର୍ତ୍ତନ ଚିତ୍ର।

ତୋଳୁ ତୋଳୁ ତୁଳିକା ନିଜେ-

ପାଶୋରି ଯାଏ ସେ

ଲେଖୁଛି ବୋଲି।।

ସନ ସନ ସ୍ଵନ ମନ୍ଦ ମୃଦୁ ତାନ,

ପତରେ ପତରେ ପବନ ବହେ।

ପିୟା ପ୍ରୀତି କଥା ଗୁପତ ବାରତା,

କାନେ କାନେ ଓଠ ଗୁମର କହେ।

ହଲି ହଲି ପ୍ରଶାଖା ସଖି -

ଘୁଞ୍ଚି ଆଶେ ପାଶେ,

ଶୁଣିବ ବୋଲି।।

ଅକୁହା ଅବୁଝା ରହିଯାଏ କିଛି,

ଅଧୂରା ଆଳାପ ବିଳାପି ଗାଉଛି।

କଲମ ମୁନରୁ କଳା ପାଣି ଟୋପେ,

କାଗଜ କାୟା କୁ ମାୟାରେ ମୋହୁଛି।

ରହି ଯାଏ ତଥାପି ନିଶା-

ଅପୁରା ଏ ଆଶା

ସରେନା ବୋଲି।।

ଅଟକିଛି ବୋଲି ଭାବନା ଅନେକ

ଆହତ ନିଶ୍ଚିତ ନୁହଁ ପରାଜିତ।

କ୍ଷଣିକ ଆରାମ ବିରାମ ବି ନୁହଁ,

ପଥିକ ମୁଁ ମାତ୍ର ନୁହଁ ପଳାତକ।

ପୁରା କେବେ ହୁଏନା ଯାତ୍ରା

ଛାଡ଼ି ପାଦଚିହ୍ନ

ଯାଉଛି ଚାଲି।।