ଅର୍ଦ୍ଧଭଗ୍ନ ଵୈଭଵ ଆମର ସ୍ମାରକୀ

ମନ ସରସୀରେ ଭାବୁଛି ମୁହିଁ

ଅର୍ଦ୍ଧଭଗ୍ନ ଆଜି ରହିଛି ଚାହିଁ ।

ଆଖିର ପଲକ ପଡୁ ତ ନାହିଁ

ସପ୍ତାଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟେ ଖ୍ୟାତ ତ ସେହି ।

ଏହା ଆମ ଓଡ଼ିଶାର କୀର୍ତ୍ତି  

ଗୌରବାନ୍ୱିତ ସଂସ୍କାର ସଂସ୍କୃତି ।

ପାଉଛି ରଥ ଥାଇ ସପ୍ତ ଅଶ୍ୱର 

ସେ କଳାକୃତି ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ।

ରହିଛି ତ ସେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା କୂଳେ 

ଅବିରତେ ମୁକ୍ତ ଆକାଶ ତଳେ ।

ଉଦିତ ଭାନୁଙ୍କ ପହିଲି କିରଣ 

ପଡେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ନଦୀ କୂଳେ ।

ଅତି ଉତ୍କର୍ଷ କଳାର କ୍ଷେତ୍ର

ନାମ କୋଣାର୍କ, ଅଛି ବିରାଜିତ ।

ସ୍ମୃତି ରହିଛି କୀର୍ତ୍ତି ସଂସ୍କୃତିର

ପାଏ ମିଶ୍ରଣ କୋଣାର୍କ ଭିତର ।

ବିଜ୍ଞାନ ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ ସ୍ଥାପତ୍ୟ ଗଣିତର

ମୂକ ସାକ୍ଷୀ ଚମତ୍କାର କାରିଗରୀର ।

ସତରେ କି ଭୂଲି ଯାଇଛେ ଧରମାକୁ

ବାରଶ ବଢେଇ ପାଇଁ ତା ଵଳିଦାନକୁ ।

କିପରି ଭୂଲିଛ ଅତୀତର ସେହି କ୍ଷଣ

ମନ୍ଦିରର ମୁଣ୍ଡି ମାରି କଲା ପ୍ରାଣ ବିସର୍ଜନ ।

ଦେଖି କୋଣାର୍କ ଏ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶାର ଚିତ୍ର

ହୃଦୟ ଆଜି ହୁଏ ଦୁଃଖେ ଜର୍ଜରିତ ।

ସେ ଶିଳ୍ପୀ ଓ ଶିଳ୍ପ କାହିଁକି ନାହାଁନ୍ତି 

ପ୍ରସ୍ତର ଖୋଦିତ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ପାଏନି ଏ ଜାତି ।

କ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଛି ଏବେ ଉତ୍କଳ କଳାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ

ମନ ହୁଏ ଆନ୍ଦୋଳିତ କିଆଁ ହୁଏ ଅବହେଳିତ ।

ଭଗ୍ନ ହେଉ, ଆଉ ଏ କଳା ପାଇବାକି

ଅର୍ଦ୍ଧଭଗ୍ନ ବିସ୍ମୟ ଵୈଭଵକୁ ରଖିବା କରି ସ୍ମାରକୀ ।