ଅନ୍ତସତ୍ତ୍ବା

ଏ ଧରାର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବ,

ମାୟାର ଔରସ ମୋହର ଗର୍ଭ,

ଲୋଭର ଖାଦ୍ଯରୁ ଗର୍ବର ସ୍ବାଦ ;

   ପାଇ ଶିଶୁ ହୁଏ ଠାବ,

କୁ ହେଉ ଅବା ସୁ ସନ୍ତାନ ହେଉ

         ଦେଖାନ୍ତି ମାତୃତ୍ବ ଭାବ ।

କରନ୍ତିନି ଗର୍ଭପାତ,

କନ୍ୟା ହେଉ ଅବା ପୁତ୍ର,

ଦେଖନ୍ତିନି ଜାତି ଗୋତ୍ର ;

    ବୋଲାଅନ୍ତି ଏ ଯେ ଦାତା,

ଦାନ କରୁଅଛୁ ଗର୍ଭର ଶିଶୁକୁ

     ହୋଇ ତା'ର ସ୍ନେହୀ ମାତା ।

ହେଉ ପଛେ ଯେତେ କଷଣ,

କରି ଚାଲିଥାନ୍ତି ଜନମ,

କାମ, କ୍ରୋଧ ଦେଇ ଭୋଜନ ;

     ଯେବେ ହୋଇଯାନ୍ତି ଶହେ,

ଅନ୍ତସତ୍ତ୍ବା ଗାନ୍ଧାରୀର

     ଆଖି ପଟି ଖୋଲିଯାଏ ।

କରିଥାନ୍ତି କେତେ ପୂଜା,

ଦୂର କରିବାକୁ ସଜା,

ଧର୍ମ ପୋତ ହୁଏ ଖୋଜା; 

     ଅଧର୍ମ କି ଦେବ ଛାଡି !

ବେଶୀ ମଧ୍ୟେ ଅଳ୍ପ ରହିଥିବ ଲୁଚି

      ଜାନୁ ଭଗ୍ନେ ଯିବ ପଡି ।