ଅନ୍ଧକାର ମୁଖେ

ହଜାରେ ଦୀପର ଆଲୋକରେ ସିନା

ଅନ୍ଧକାର ଦୂର ହେଲା,

ମୋ ଭାଗ୍ୟ ଅନ୍ଧାର ସତେ କାରାଗାର

ସେଇମିତି ରହିଗଲା ।

ଆତସ ବାଜିରେ ଫାଟି ପଡ଼ୁଥିଲା 

ଗ୍ରାମଠୁ ସହର ଯାଏ,

ମନ ଭିତରଟା ନିରଵ ନିଶ୍ଚଳ

ମହାକାଶେ ଘୂରୁଥାଏ ।

ଛୋଟ ସିନା ସେଇ ଛୋଟିଆ ଦୀପଟି

ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ଜଳୁଥାଏ,

ମନେ ଚିନ୍ତା କରେ ଅମା ଅନ୍ଧାରକୁ

ସେ ଏକା ଦୂରେଇ ଦିଏ ।

ତା ଦେହର ସେଇ ଛୋଟିଆ ଶିଖାଟି

ବହୁ କୀଟ ମାରିଦିଏ ,

ତଥାପି ସେ ଆଜି ଶୁଭ କରମରେ

ସବୁଠାରେ ଲୋଡ଼ା ହୁଏ ।

ନିଜକୁ ସଜାଇ ଛୋଟିଆ ଦୀପାଳି

ଯାହା ପାଇଁ ଜଳୁଥିଲି ,

ଠେଲି ଦେଲା ମୋତେ ବତାସ ମୁହଁକୁ

ଦପ୍ କରି ଲିଭିଗଲି ।

ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ସବୁ ଦୀପାବଳୀ

ମୋ ପାଇଁ ଅନ୍ଧାର ସାଜେ,

ଭାଗ୍ୟକୁ ଆଦରୀ ନିତି ନିତି ମୁଁ ଯେ

ଅମା ଅନ୍ଧାରରେ ହଜେ ।