ଅଭିଳାଷ କାହିଁ ଅଭିସାର ମୋହେ

ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଭାବନା ଶୀକ୍ତ ସାନ୍ତ୍ବନାରେ

ପୀଡ଼ିତ ସ୍ମୃତିର ଛାଇ,

ଲିପ୍ତ ମଗ୍ନତାର ସୁପ୍ତ ପରିଭାଷା

ଇତିହାସ କି ସାଜଇ ।

ଇତିର ଶୂନ୍ୟତା ଗୀତିର ଝଙ୍କାର 

ନିଛାଟିଆ ଫଗୁଣରେ,

ଗୁଞ୍ଜନ ଛୁଟାଏ ତୀର୍ଯ୍ୟକ କଟାକ୍ଷ

ଭରା ଚକ୍ଷୁ ଶ୍ରାବଣରେ. ।

ଗଳିତ ଆଜି ମୁଁ ଦଳିତ ଶରଦେ

ଜଡ଼ିତେ ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ,

କର୍ମପଥେ ଘୋଟେ ଆବର୍ତ୍ତକ ଝଡ଼ 

ଆଶା ମରୀଚିକା ସିନ୍ଧୁ ।

କାଳ ବୈଶାଖିର କୃଷ୍ଣଚୁଡ଼ା ମୁଁ ଯେ

ପ୍ରଭାତି ଗଙ୍ଗଶିଉଳୀ,

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ମାନେ ସପନ ସଉଦା 

ପଳାଶ ବନେ ମୁଁ ଅଳୀ ।

ଜୀବନ ମୋହର ଗୋଧୂଳିର ରବି

ସ୍ନେହ ସରାଗ ମୋ ରାତି,

କୁଜ୍ଝଟିକା ହୁଏ ପଥେ ମୋ ସାହାରା

ନିରବତା କରେ ପ୍ରୀତି ।

ଅଭିସାର ରଚେ ଅଭିସାରିକା ଟି 

ଅଭିସାରେ ଶୂନ୍ଯ ଆଶା,

ଅଭିମାନ ବିନା ଅଭିଳାଷୀ ଟିଏ

ଆଭିଜାତ୍ୟେ ନାହିଁ ତୃଷା ।