ଅଭିଜ୍ଞତାରୁ ପଦେ

ହେ ଜୀବନ ! ତୁ ବଜେଇ କାହାଳି କହ ମଙ୍ଗେଇ

ନିଜେ ତଳେ ପଡିଗଲା ପରେ

ପିଚ୍ଛିଳ ପଥେ ପାଦ ଖସରି ଭୂମୀନତ ହେଲା ପରେ

ଏଆଡ଼େ ସେଆଡ଼େ ନ ଚାହିଁ

ଆପେ ଆପେ ଝାଡି ଝୁଡ଼ି ଉଠିପଡ଼ିବାରେ 

ଯେଉଁ ମଜା ମସ୍ତି ଶାନ୍ତି ପ୍ରଶାନ୍ତି

ଅନ୍ୟକୁ ତଳେ କଚାଡ଼ି ଦେଲେ କାହିଁ ?

ଅନ୍ୟକୁ କହୁଣୀ କୋଟ ମାରି

ଚୋଟ ମାରି ଛୋଟ କଲେ କାହିଁ ? I୧I

ହେ ହୃଦୟ ! ତୁ ବଜେଇ ଡେଙ୍ଗୁରା କହ ଫଟେଇ

ପଥରଟିଏ ହୋଇ ନିହାଣ ମୂନରେ

ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡିତ ହେବ।ରେ

ନୂତନ ମୂର୍ତ୍ତିର କଳେବରରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହେବାରେ

ଯେଉଁ ମଜା ମସ୍ତି ଶାନ୍ତି ପ୍ରଶାନ୍ତି

କାଚ ହୋଇ ଭାଂଗିଯିବାରେ କାହିଁ ?

ସାମାନ୍ୟ ଆଘାତରେ ଟୁକୁଡ଼ା ଟୁକୁଡ଼ା ହେବାରେ କାହିଁ ? I୨I

ହେ ନୟନ ! ତୁ ବୋହିଯା ତଟିନୀ ହୋଇ କଳକଳେଇ

ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ଦୁଃଖ- ଶୋକକୁ ଲୁଚେଇବାକୁ ଯାଇ

ଶ୍ରାବଣରେ ତିନ୍ତିବା ଓ ବୁକୁ ଫଟେଇ କାନ୍ଧିବାରେ

ଯେଉଁ ମଜା ମସ୍ତି ଶାନ୍ତି ପ୍ରଶାନ୍ତି

ଅନ୍ୟକୁ କହିବାରେ କାହିଁ ?

ଅନ୍ୟ ଆଗରେ ଅନୁତାପ ବଖାଣିଲେ କାହିଁ ? I୩I

ହେ ଏକାନ୍ତ ସମୟ ! ତୁ ବଜେଇ ବେଣୁ କହ ବୀରହୀ

ନିରୋଳା ବେଳାରେ ନିଜ ସହିତ କଥା ହେବାରେ

ଗୁପତରେ ନିଜ ଆତ୍ମା ସହିତ ତଲ୍ଲୀନ ହେବାରେ

ଯେଉଁ ମଜା ମସ୍ତି ଶାନ୍ତି ପ୍ରଶାନ୍ତି

ସହର ଭିଡ଼ରେ କାହିଁ ?

ଗହଳି ଗଳି ନଗର ତଳି କୋଳାହଳେ କାହିଁ ? I୪।

ହେ ମଦିରା ପାତ୍ର ! ତୁ ବଜେଇ ସେସ୍କାଫୋନ କହ ରଂଗେଇ

କାହାରି ପ୍ରେମଭରା ମାଦକଲହରା ଆଖିରେ

ବୁଡ଼ି ବୁଡ଼ି ପଲକ ପଡ଼ୁ ପଡୁ ଉଠିପଡ଼ି ପିଇବାରେ 

ଯେଉଁ ମଜା ମସ୍ତି ଶାନ୍ତି ପ୍ରଶାନ୍ତି 

ଉତ୍ସବ ରଂଗୋତ୍ସବରେ କାହିଁ ?

ଆଲୋକ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ଡିନର୍ ପାର୍ଟି

ଭୁରି ଭୋଜନ-ଭଜନ-କିର୍ତ୍ତିନରେ କାହିଁ ।୫।