ଅଭାଗିନୀ

ଉଦରେ ତୋହର ଆହାର ଦେଇନି,

ଅଳି ଅଝଟ କେମିତି ଜାଣିନି,

ନିଦ ଟଳ ଟଳ ନେତ୍ରେ ,

ଏଣେ ତେଣେ ହାତ ବୁଲେଇ ,

ଓଦା ଓଦା ସର ସର ଜାମା ବଦଳେଇନି,

ଜରାକ୍ରାନ୍ତ ତପ୍ତ ଶରୀରକୁ କୋଳେ ଚାପିଧରି,

ଅପଲକେ ନିଶି ହଜେଇନି ।

ରାତି ଅଧେ ତୋ କୁନି କୁନି ପାଦର ପ୍ରତିଧ୍ୱନିରେ ,

ମୋ ଚାରିକାନ୍ଥ କେବେ ଉଜାଗର ରହିନି,

ତୋ କୋମଳ ଓଷ୍ଠେ ତରଙ୍ଗାୟିତ ହୋଇ ଲୋଟୁଥିବା,

ହାସ୍ୟ ଲହଡିର ସୁମଧୁର ସଙ୍ଗୀତରେ ,

ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵ ଗୁଞ୍ଜରି ଉଠିନି।

ତଥାପି, ସବୁ ରଜନୀର ସମାଂସ ଅର୍ଦ୍ଧ ନିଦ୍ରା ଗସ୍ତ ଯାଏ,

ପ୍ରତି ଘଣ୍ଟାରେ ତୋ କଅଁଳ ପାପୁଲି ,

ମୋ ମୁଖେ ହାତ ଫେରେଇ ନିଏ,

ଅନୁଭବ କରେ ତୋ ସ୍ପର୍ଶ ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ,

ନିଷ୍କ୍ରିୟତାରେ ଅଣ୍ଡାଳି ହୁଏ ତୋ ଉପସ୍ଥିତି ।

ସତେ ଅବା ପିଠିକୁ ଲାଗି ଶୋଇଛୁ,

ଟିକି ଟିକି ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ,

ଛୋଟ ଛୋଟ ହସ୍ତ ଯୋଡିରେ ,

ମତେ ଜାବୁଡି ଧରି ରଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛୁ,

ଅର୍ଦ୍ଧ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାଷାରେ ମା ମା ଡାକୁଛୁ,

ପଣତ ଧରି ହସୁଛୁ ଖେଳୁଛୁ, ନିଜେ ନିଜେ ଗପୁଛୁ ।

କିନ୍ତୁ ଏ ସବୁ ଯେ ସ୍ୱପ୍ନ ମାତ୍ର,

ଚେଇଁ ଉଠିଲେ ଚକ୍ଷୁ ଆଗେ ଭାସି ଉଠେ କେବଳ ଶୂନ୍ୟତା,

ଡାକ୍ତରଖାନା ଖଟିଆରେ ପଡ଼ିରହି ଦିନ ଗଣୁଥିବା ,

ମୋ ଭଳି କେତୋଟି ହତଭାଗା ଚେହେରାର,

ଦୟା ଗଦ ଗଦ ଚାହାଣି ଓ ନୀରବତା ।