ଆପଣା ପର

ଆସନ୍ତାକାଲିକୁ କିଏ ବା ଦେଖିଛି

ଆଜିର ସମୟ ଅତି ନିଜର ,

ସମୟ ଠୁ ବଳି ଖୁସିର ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ଜୀବନ ପାଇଁ ତ ଅତି ମଧୁର ।

ମଣିଷ ତ ଚାହେଁ ବଞ୍ଚି ରହିବାକୁ

ଅପ୍ରାପ୍ତ ମୃତ୍ୟୁକୁ କିଏ ବା ଚାହେଁ

ନିଜମାନେ ଯେବେ ଶତୃ ହୋଇଥାନ୍ତି

ପରକୁ ଆପଣା କରି ସେ ନିଏ ।

କିଏ ପର ଅବା କିଏ ଯେ ନିଜର

ନାହିଁ ତା'ର କିଛି ପରିମାପକ ,

ସହାନୁଭୂତିର ହାତ ଯେ ବଢାଏ

କେଉଁ ଜନମର ଥାଏ ସମ୍ପର୍କ ।

ହଜି ଯାଇଥିବା ସପନ ଗୁଡ଼ିକ

ସେଇଠି ସତର ସ୍ୱରୂପ ପାଏ,

ସେଇ ଭାବନାର ସଫଳତା ପାଇଁ

ପର ସାହଚର୍ଯ୍ୟ ପାଥେୟ ହୁଏ ।

ଗୋପନ ଯାତନା ଅତୀବ ନିଷ୍ଠୁର

ଭିତରେ ଭିତରେ ଦହନ କରେ

କହି ପାରିବନି, ସହି ପାରିବନି

ମଲାଜହ୍ନ କରି ମାରେ ଅଚିରେ ।

ସେହି ସମୟର ବୈଶାଖୀ ବେଳାରେ

ପର ସମ୍ପର୍କଟି ଫଗୁଣ ହୁଏ

ଆତ୍ମୀୟ ଭାବର ମଳୟ ପବନ

ଅଜଣା ଭାବରେ ମନକୁ ଛୁଏଁ ।

କରିବାକୁ ଯାହା ନିଜର ପାରେନା

ପରମାନେ ତାହା କରି ଦିଅନ୍ତି

ସେଇଥିପାଇଁ ତ ପର ବି ନିଜର

ରକ୍ତ ସମ୍ପର୍କକୁ ପଛେ ପକାନ୍ତି ।

ଭଙ୍ଗା ଅତୀତଟି ଜୀବନ୍ୟାସ ପାଏ

ପର ସମ୍ପର୍କକୁ କରି ମାଧ୍ୟମ

ନିୟତି ଇଚ୍ଛାରେ ସବୁ ଘଟିଥାଏ

ଦୁର୍ଗମ ପଥ ବି ହୁଏ ସୁଗମ ।