सहवास

संध्याकाळची वेळ होती. बागेतली गर्दी हळूहळू कमी होत होती. आया-बाया लहान मुलांना बकोटीला पकडून जबरदस्तीने घरी नेत होत्या. वत्सलाबाई अजूनही बाकड्यावर बसून होत्या. घरी एकटं असण्यापेक्षा संध्याकाळचा वेळ त्या बागेतच घालवत होत्या. त्यांचं घरही बागेजवळच होते. नवरा गेल्याने त्या आता एकाकी पडल्या होत्या. एकुलता एक मुलगा वडील वारल्यावरही आला नव्हता व आईची ख्यालीखुशालीही विचारत नव्हता. सगेसोयरेही पांगले होते. जवळचे भाऊबंधही नव्हते. एकाकी जगणे असह्य झाले होते. नोकरीत असताना व नवरा असताना छान होते. मुलगा विचारत नसला तरी दोघं एकमेकांना पुरक होती. पण आता हा पोरकेपणा त्रासदायक होत होता.

वत्सलाबाई ज्या बाकावर बसायची त्याच्या उजव्या बाजूच्या बाकड्यावर एक म्हातारा बसायचा. वत्सलाबाई असेपर्यंत तो तेथे बसलेला असायचा. ती गेल्यावर थोड्या वेळाने तेही निघून जायचे. असे बरेच दिवस झाले. 

हळूहळू दोघांची ओळख झाली व नंतर लक्षात आले की बालपणी दोघेही प्राथमिक शाळेत एकत्र शिकत होते. गप्पा गप्पात कळून चुकले की ते गृहस्थही वत्सलाबाईसारखेच एकटे पडलेले आहेत. एकटं जगणं किती कठीण याची दोघांना जाणीव होती. आता हा एकटेपणा घालवायचा दोघांनी निर्णय घेतला व एका महिन्याच्या आत लग्न करून मोकळे झाले.

माणूस एकटा राहू शकत नाही. त्याला सहवासाची गरज असते. सहवास हा कुणाचाही चालत असतो. पशू, पक्षी, जनावर कोणीही, पण माणसाला माणसाचा सहवास जास्त फायदेशीर असतो. उतारवयात लग्न करणेही शारिरीक ओढ नसून एकमेकांच्या सहवासाची गरज असते. एकमेकांना आधार हवा असतो.

लोक काय म्हणतील याचा विचार न करता वत्सलाबाईंनी निर्णय घेतला आणि दोन एकटी माणसे म्हातारपणात एकत्र गुण्या-गोविंदाने राहू लागली. त्यांचा सत्कार त्यांच्या सोसायटीनेही केला. समाजाला एक चांगले उदाहरण प्रत्यक्ष कृतीत आणून दिले म्हणून त्यांचे खूप कौतुक केले.

वत्सलाबाईच्या मुलाला ही गोष्ट कळली व तो लगेच भारतात आला. आपल्या आईचा खंबीरपणा पाहून तोही चकित झाला. वत्सलेने त्याला माफ केले. त्याने आई आणि नवीन बाबांना अमेरिकेला येण्याचा आग्रह केला पण वत्सलेने साफ नकार दिला. ती आपल्या नव्या बालपणीच्या साथीदाराबरोबर सुखात दिवस घालवू लागली.