*"ह्रदयाचा कोमल भाव"*

      अनोखे प्रेम कस असतं,हे कुणालाच सांगता येत नाही.तरी पण प्रेम म्हणजे,  असतोय, जो या अनोख्या प्रेम बंधनात अडकतो, त्यालाच या अप्रतिम प्रेमाचा अनुभव असतोय.. काळजाच्या आतल्या कप्यातून निघून श्वासाश्वासावर ज्याचे राज्य असते, त्यालाच प्रेम म्हटंल्या जातं.या उमलेल्या भावातून प्रेमाचं प्रत्यारोपनं होवून त्या व्यक्तीचे विश्व दुसऱ्या व्यक्तीच्या आधीन होवून त्याप्रती सतत ओढ व आकर्षण निर्माण होत असतेय जणू एक प्रकारच वलय अवती भोवती फिरून त्यात हे मन पाण्याच्या धारेसारख वहावत जातय. या प्रेमाचा मोहपाश अगदी डोळ्यावर झापड असते. नशेत बेधूंद असल्यागत तो बेफाम वाऱ्या सारखा डोलत असतो.

      मी बघितलेला प्रियकर ,अगदी साधा सरळ लाजरा होता. मुलींपासून दुरच असायचा. शाळा, कॉलेजात त्याला कधी मुलींशी बोलतांना किंवा जवळ बसतांना कुणी बघितले नव्हते. तसा क्लासमध्ये हुशार विद्यार्थी म्हणुन त्याची ख्याती होती.तो आपल्या कामात नेहमी व्यस्त असायचा. मुली मात्र त्याच्या मागावर असायच्या,काही कारणाने त्याच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न करायच्या,कधी नोट्स तर कधी पिकनिक, पण तो मोठ्या शिताफिने मुलींच्या घोळक्यातून निसटायचा.

     तो दिसायला सर्वसाधारण होता.त्याचे व्यक्तीत्व लोभस व सुरेख होते भारदस्त कुरळे केस, चमकदार डोळे,मुखावर पाणीदार तेज होते. त्याच्या डोळ्यात काहीतरी वेगळीच चमक दिसायची. तो मनमिळावू स्वभावाचा असल्यामुळे लहान, मोठ्यांची अनेक कामे तो स्वखुशिने करायचा,घरची परिस्थीती बेताचीच होती. शेतीवाडी करून थोड्या मिळकतीत आपल्या संसारात समाधानाने आईबाबा रहायचे. काटकसर करून त्यांनी आपल्या लाडक्या मुलास बाहेरगावी शिकायला ठेवले होते.चांगल्या कॉलेजात अँडमिशन केले होते. तो सायंसचा विद्यार्थी होता. कॉलेजच्या वातावरणातही तो चेकाळला नव्हता. त्याचे गंभीर व्यक्तीत्वाला साजेसे नाव मधुर होते.

      तो लायब्रेरीत जात असतांना कुणाची तरी टक्कर झाली आणि मधुरच्या नाकात तो वेगळाच सुगंध आला.तसा सुगंध त्याला या आधी कधीच जानवला नव्हता.तो मागे पलटून पहात असतांना कोण्या मुलीची पाठमोरी आकृती दिसली व क्षणात नजरेआड झाली.तिच्या कपड्याचा रंग सुद्धा त्याने बघितला नव्हता. त्याचे पुर्ण लक्ष त्या सुगंधावर केंद्रित होते.तो संपुर्ण कॉलेजमध्ये शोध घेवू लागला,पण त्याला ती मुलगी सापडली नाही. तो विनस्क मनाने आपल्या घरी आला,पण त्याचे पुर्ण लक्ष त्या सुगंधात सामावलं होते.त्या गंधाने पुरता गोंधळून गेला होता.त्या सुगंधाच्या शोधात दररोज घाईने तयारी करून तो कॉलेजमध्ये जायचा,पण पदरी निराशा घेवून घरी यायचा. 

       तिकडे त्या मुलीची पण स्थिती जवळपास अशीच झाली होती. ती रोज कॉलेजला येवून त्याच सुंगधाचा सारखा शोध घेवू लागली.ती कॉलेजला आली की मुलामुलींचा घोळका तिच्या मागेपुढे माश्यांसारखा घोंगावत असे.ती प्रतिष्ठित घरची एकुनती एक मुलगी होती. तीच नाव मयुरी होते. नावाप्रमाणेच ती सौंदर्याची मुर्ती कमनीय बांधा व गालावर व हणुवटीवर खळी पडायची, लाघवी बोल व स्मितहास्य तिने सुंदरतेच्या साऱ्या सिमा काबिज केल्या होत्या. कॉलेजमध्ये तिचे पाऊल पडले की सर्वत्र चैतन्य वाहू लागायचं! हास्याचे फवारे उमटायचे. तिची चाल डौलदार असून केसांचा रंग घणदाट मेंघाच्या छायेसारखा सळसळणारा तांबूस किरणाच्या प्रकाशासारखा सोनेरी होता. तिची साथ सर्वांनाच हवीहवीशी वाटायची.ती वर्गात हुशार नव्हती, तरीपण तिच्या स्वभावातला गोडवा ,मधूर बोल त्यामुळे ती बऱ्याच दिलाची चहेती झाली होती. सर्वांशीच ती प्रेमाने बोलायची विचारपूस करायची, तिला कुत्सित प्रवृत्ती किंवा लोचट प्रवृत्तीचे मित्रमैत्रिनी आवडायचे नाही. ती खुप लाघवी कोमल मनाची दयामाया जाणनारी सदा आंनदीत राहणारी खुल्या मनाची होती. सुट्ट्या लागलेल्या होत्या नाईलाजाने दोघे ही आपापल्या घरी गेले होते.

      परंतू त्या गंधाला दोघेही विसरले नव्हते. दोघे ही सारखीच तळमळत होती.कश्यातच लक्ष लागत नव्हते."काय यालाच प्रेम म्हणतात."पण "खर प्रेम नाही मिळत अस कधी होत नाही.हे ही तेवढच सत्य आहे." सुट्ट्या संपल्या तशिच मधुरने कॉलेजला धाव घेतली.सरळ लायब्रेरीत गेला .तिथे कुणीच नव्हत अनामिक वेदनेने तो पोळुन निघाला व त्याचे डोळे भरून आले.इकडे मयुरीला पण कॉलेजला जाण्याची घाई होती,पण बाबा म्हणाले कश्याला घाई करतेस आज आपणाला आत्याकडे जायचे आहे.आणि आईला घेवून मार्केटला जायचे आहे .मयुरी उदास झाली,मनाची तळमळ ती सांगू शकली नाही.दोन दिवस गेलेत.

        इकडे मधुर रोज तडफडत होता रोज लायब्रेरीत जावून बसायचा , पुस्तक समोर पण शब्द दिसत नव्हते. पुस्तकावर डोक टेकवून बसायचा.तोच त्यास तो गंध जाणवला ,ताडकण जागेवरून उठला.

     ओळखल काय ? तिने प्रश्न केला होता.तो गांगरला तोच सुगंध ओळखीचा होता.लगेच सावध होवून म्हणाला ! मला ही ओळखलं काय ?तिने आधी उत्तर दिलं ! होय, मी त्या गंधाला ओळखते, तेंव्हा आपली टक्कर झाली होती.ती आपली पहिली भेट होती. काही न बोलताच त्याच्या भारदस्त छातीवर आपल डोक टेकवले होते.मधुर आवाक होवून उभा राहिला.पण काही क्षणात त्यानेही धीराने तिच्या माथ्यावर अलगद आपले ओठ टेकवले होते. दोघांच्यांही डोळ्यातून सारखे आनंदाश्रृ वाहत होते. जणू किती जन्मापासून भेटीसाठी आतुरलेले प्रेमी आज आनंदाने अश्रृ ढाळीत होते. "प्रेमगंध" भरून वाहत होता.