कुठे.हरवले बालपण

भातुकलीचा खेळ आठवला की

आठवते बालपण

बालपणीच्या गंमती जमतीने

खुलते किती मनं

आता आठवणी आठवल्या की वाटते

किती छान असते बालपण

नाही शाळा नाही अभ्यास

खुप खुप फिरायचे

चोरून लपुन न विचारता चिंचा आवळे खायचे

नाही कुणाचा धाक नाही कुणाचे बंधन 

हाणामारी करायला नव्हते कुणाचे दडपण

किती छान असते बालपण

हट्ट असायचा बाबांकडे

आई द्यायची खाऊ

खाऊ लपवताना

दादा म्हणायचा

आली बघा माऊ

आपडीथापडी 

पळापळी करताना

फुटायचा किती रांजण

मजा मस्ती खेळ खेळता

असायचे रोज भांडण

खरच किती छान असते बालपण

खेळणीसाठी बाबांजवळ रडायचे

नट्टापट्टा करताना

आईचे धपाटे खायचे

तोडफोड पसारा करायला

नसायचे कुणाचे बंधन

टिकली पावडर लावताना

मस्त हसायचा दर्पण

खरच किती छान असते बालपण

 

आता जग बदलले माणूस बदला

व्हाट्सएपच्या काळात

मोबाईलमय झाला

भेटीगाठी हसणे खेळणे

विसरून 

नेटचॅटींग मधे अडकला

नाही कुणाचा धाक 

नाही कुणाचे राहिले बंधन

माणसा माणसात अंतर वाढले

राहिले नाही आपलेपण

आई बाबा असतानाही 

सोबत कोणी खेळत नाही 

अवतीभोवती फिरतानाही 

जवळ कोणी घेत नाही

नाही जिव्हाळा नाही ममता

राहिले नाही घरपण

या मोबाईलच्या नादात विसरून गेले अंगाई

पाळणा घरात जाते बालपण

आई बाबा नसतात घरी 

घर असते सुने सुने

सगळकाही असुनही

सारकाही असते उणे

सुख दुखाच्या गप्पा नसतात 

करत असतात तू तू मै मै 

समजुन सांगाव कुणाला

काहीच कळत नाही

खरच सांगतो

भातुकलीच्या खेळामधे

आता लागत नाही मण

काय सांगावे आता

कुठे हरवले बालपण