काव्य म्हणी

अंगात गुणांचे सदा वावडे 

जणू बुद्धीचे निघती तोकडे

इतभर चुलीत हातभर लाकडे

नाचता येईना अंगण वाकडे ||१|| 

पेरले ते उगवते यावरी जग चालते 

सतकार्याच्या कार्याने पुण्य लाभते 

कळते पण वळत नाही अन् म्हणते

दिसते तसे नसते म्हणून जग फसते||२||

मुलगी शिकली प्रगती झाली 

कायम रूढीत बांधली गेलेली

शिक्षणापासून वंचित राहिल्या मुली 

अन् घरोघरी असती मातीच्या चुली ||३|| 

अतिरेक मातीमोल हेच सांगते 

स्वकष्टाने योग्य निर्णय स्वतः घेते 

ऐकावे जनाचे करावे मनाचे 

गर्वाचे घर कायम खालीच असते ||४|| 

धावपळीच्या जगात नवीन काही शिकतो 

अर्ध्या हळकुंडाने पिवळे होतो 

काही चुकत असल्यास कान पकडून चुका सुधारतो 

शेवटी गोगलगाय अन् पोटात पाय होतो ||५||