बहाणे लाख
बहाणे लाख
केसांचा अंबाडा
गजरा चोरून नेतो
काळजाचा कोपरा
पुन्हा मोहरून येतो
सोसाट्याचा वारा
सैरा वैरा पळतो
बघ तेव्हाच राणी
घाव आतला जळतो
लिपली भिंत आता
आपल्या दुराव्याची
काय गरज पडली
प्रेमाच्या पुराव्याची
आग कशी शांत करू
पुन्हा पाऊस आल्यावर
दुःख झाकून सारे गेले
पावसात चिंब न्हाल्यावर
तू बहाणे लाख केले
जवळीक न होण्याचे
काळजाच्या तुकड्यात
तू कधीच न येण्याचे
राहूदे बाजूला सारं काही
सरण पेट घेणार नाही
खोटी आसवे तुझी गं
प्रेमाची ग्वाही देणार नाही