"બસ પૂછવાનું રહી ગયું"

   " ધડડ......" કશુક જોર થી ભટકાવાનો અવાજ આવે છે....

   " શ શ......" કોઈ કારની જોરથી બ્રેક લાગે છે.

    

 ઘણા લોકો પાર્કિંગની બહાર ભેગા થઈ ગયા હતા. ઘણા લોકો ભાગીને ત્યાં જઈ રહ્યાં હોય છે. પણ વિનય ત્યાં પાર્કિંગ પાસે જ ઉભો રહી જાય છે. તેને કશું પણ સમજાતું નથી કે પાર્કિંગની બહાર શું થયું....

     

વિનયની પાછળથી કોઈ ભાગીને જોવા માટે જાય છે ત્યાં વિનય સાથે તે અથડાઈ જાય છે અને વિનયને ભાન આવે છે. તે તેના પગને ગતિ આપે છે અને જ્યાં કાર સાથે કોઇ અકસ્માત થયું છે તે કોણ છે તેના વિચારમાં પડે છે. તેના પગ કરતા પણ તેના મનમાં કોઈના વિચારો આવી રહ્યાં હોય છે. તે તેના વિચારોને બ્રેક લગાવે છે અને ત્યાં ટોળાને હટાવતા તે આગળ વધે છે.

      

તે આગળ આવે છે ત્યાં જોવે ત્યાંજ તે ચોકી જાય છે. એક સ્કૂટી કારની આગળ પડી હોય છે અને ત્યાં એક વીસેક વર્ષની છોકરી નીચે પડેલી હોય છે અને બધા તેને ફરતે ઉભા હોય છે, તેના માથાં પર થી ખૂબ જ લોહી નીકળતું હોય છે, અને તે બેભાન હોય છે, ત્યાં આજુબાજુ ઘણું લોહી હતું એટલે ઘણું ખરું લોહી વહી ગયું હતું. વિનયની પાછળથી કોઈ બોલે છે આને હોસ્પિટલ લઈ જાવ. કોઈ તેને ઓળખતું ન હોવા ને કારણે કોઈ કશું જ કરતું નથી. આ વાત સાંભળીને વિનય સીધો ઝબકી જાય છે. તે બેભાન હોવાથી તેને પોતાના બે હાથ વડે ઉપાડે અને ધ્યાન રાખે છે કે છોકરીને ઇજા થઇ છે તે વધારે ના થાય. પેલા ટોળામાંથી કોઈ જતી રીક્ષાવાળાને ઉભી રખવે છે અને વિનય તેમાં બેસી જાય છે. 

     

વિનયના ખોળામાં પેલી છોકરીનું માથું હોય છે. વિનય તેને એક ટશે જોયા રાખે છે. તે તેના ખિસ્સામાંથી રૂમાલ કાઢે છે અને પેલી છોકરીના માથાંમાં જે જગ્યા એ થઈ થોડા થોડા લોહી નીકળી રહ્યાં હોય છે. વિનય તેના કપાળ પર જામેલ લોહીને લૂછે છે. વિનય તેના ચહેરા પર એક નજર ફેરવે છે.

       

વિનય ગવર્મેન્ટ જોબ માટે ક્લાસ કરવા તેમના કાકાના ઘરે આવે છે. 17 જાન. પહેલા દિવસે જાય છે, તે તેના એક દોસ્ત રાહુલ જાય છે. તે બીઆરટીએસ જે સુરતમાં ચાલી રહી હોય છે તેમાં બંને આવવા અને જવાનું નક્કી કરે છે. તે નો પહેલો દિવસ હતો તે અને તેનો રાહુલ એકેડમી એ પહોંચે છે. વિનય જોવે છે કે બે માળની એકેડમી હોય છે. બંને બીજા માળે જલ્દી ચડી જાય છે. વિનય થોડો સ્વચ્છ થાય છે અને આગળ ચાલે છે. 

       

ત્યાં કોઈ નોટિસ બોર્ડની સામે કેટલા સ્ટુડન્ટસને ઊભેલા જોવે છે. તે ત્યાં જાય છે તો તે નોટિસ બોર્ડ પર ન્યૂઝપેપરના કોઈક સારા ટોપીક્સ લગાવેલા હતા અને બધા સ્ટુડન્ટસ વાંચી રહ્યાં હતા. તો કોઈક ફોનમાં ફોટોસ પાડી રહ્યાં હતા. તેના દોસ્તએ તેને કલાસમાં જવા કહ્યું. વિનય અને તેનો દોસ્ત વચ્ચેના ભાગમાં બેસી જાય છે. કલાસમાં હજી કોઈ લેક્ચર લેવા માટે કોઈ સર આવ્યાં ન હતા. એટલે વિનય બધું જોઈ રહ્યો હતો. તે બોર્ડ પર લખેલું વાંચી રહ્યો હતો પણ તે સમજ માં નહિ આવતા તેમાં મગજ ના દોડાવા નું ટાળીયું. અને તે પુરા ક્લાસમાં નિરીક્ષણ કરે છે. તે જોવે છે કે કેટલાક લોકો તેના કરતાં પણ ખૂબ મોટા હોય છે અને કેટલા લોકોના તો લગન પણ થઈ ગયા હોય છે. થોડીવારમાં જ સર આવી જાય છે અને લેક્ચર શરૂ થઈ જાય છે. 

     

 12:30 લેક્ચર પૂરો થઈ જાય છે. બંને બહાર આવે છે. રાહુલ તેને પૂછે છે " સમજાય છે ને ?" વિનય હકારમાં માથું થુનાવે છે પછી બન્ને બસ સ્ટોપ પર જવા માટે એકેડમીમાંથી નીકળી જાય છે. 

      

બીજે દિવસે વિનય અને રાહુલ બંને બસ માં જવા માટે નીકળી જાય છે. એકેડમી પર પહોંચે છે ક્લાસ માં વિનય જાય છે. હજી પણ ડેમો ક્લાસ ચાલતા હોવાથી નવા લોકો આવી રહ્યાં હોય છે. વિનય અને રાહુલ આગળ જઈ ને બેસી જાય છે. વિનય આજે પણ જે લોકો નવા આવેલા હતા તેને જોઈ રહ્યો હતો. ત્યાં તેની નજર ક્યાંક અટકી જાય છે. તેની સામેના વિભાગમાં કોઈ છોકરીઓ વાત કરી રહી હોય છે. તેનો અવાજ તો વિનય સાંભળી શકતો નથી કારણ કે તે થોડી દૂર હોય છે. વિનય તેને જોતો જ રહી જાય છે , લાલ લિપસ્ટિક , કાજલ લગાવેલી તેની આંખો , તે સ્માઈલ કરે અને તેના ગાલ પર ખાડા પડતાં જોઈ વિનય તો તેમાં ડુબીજ ના ગયો હોય તેમ તેને ભાન ના રહ્યું કે સર પણ ક્લાસમાં આવી ગયા હતા, અને આ ભાઈ હજી પણ પાછળ ફરી ને તેના સૌંદર્ય ને નિહાળી રહ્યાં હતા. ત્યાં તેની પાસે બેસેલો રાહુલનું ધ્યાન પડી જાય છે અને તેને જોરથી કોણી મારે છે, ત્યાં અચાનક જ વિનયનું ધ્યાન સર પર પડે છે અને તે નીચે મોં કરી લે છે. વિનય પુરા લેક્ચરમાં તે પાછળ ફરી ફરી ને જોયા કરે છે , પણ હજુ પેલી છોકરી ને ખબર પડી ન હતી કે તેને કોઈના દિલમાં જગ્યા બનાવવાની શરૂઆત કરી દીધી છે. જેવો લેક્ચર પૂરો થાય છે તેવી પેલી મનો બુલેટ ટ્રેનના હોય તેમ ચાલવા લાગે છે , વિનય તેની પાછળ જવા માંગે પણ રાહુલ હજી ક્લાસમાં જ હોય છે અને વિનય તેની રાહ બહાર જોવે છે. તે બારીમાંથી પેલીને પાર્કિંગ તરફ જતી જોવે છે તે બસ થોડા જ પલમાં ગાયબ થઈ જાય છે અને વિનયનું મન વિચારોમાં વંટોળમાં પડે છે. 

     

      વિનય એને રોજ જોયા કરતો પણ તેની સાથે વાત કરી શકતો નહિ. બસ જોયા જ કરે , શનિવારે નોટીસ આવી કે આવતા સોમવારેથી બાજુના ક્લાસમાં બેસવાનું રહેશે. થોડી વાર પુરા તો પુરા ક્લાસમાં અવાજ થવા લાગ્યો અને સર આ વાત કહીને નીકળી ગયા , આ વાત વિનય સાંભળે છે અને એનું મન વિચારે છે કે કાશ જો પેલી મારી પાછળ આવી ને બેસે તો....?બસ માં જતી વખતે પણ એજ વિચારો માં ખોવાયેલ રહે છે કે જો તે મારી પાસે કા તો પાછળ બેસે....

   

  સોમવારે ત્યાર થઈ ને જાય છે તે કલાસ રૂમ પાસે પહોંચે છે તો તેના દિલની ધડકન વધી જાય છે. તે ક્લાસ માં અંદર જાય છે અને વચ્ચેના ભાગમાં પહેલી બેન્ચ પર તે બેસી જાય છે , રાહુલ હજી આવીયો ન હતો તે નોટિસ બોર્ડ વાંચી રહ્યો હોય છે. વિનય ના દિલ અને દિમાગ વચ્ચે યુદ્ધ ચાલતું હોય છે કે તે આવી ને આપડી પાછળ ની બેન્ચ પર બેસશે , અને દિમાગ દિલ ને ડરાવતા કહેતું હોય છે કે તે ત્યાં આવી ને બેસે જ શું કામ....? આ બન્નેના યુદ્ધ વચ્ચે વિનય બિચારો મુંજાય જાય છે. તે હવે કહી પણ વિચારે તેની પહેલા તો પાછળ ની બેન્ચ થઈ થોડો ધક્કો લાગે છે , વિનય ધીરે થઈ ને પાછળ ફરે છે તરતજ આગળ ફરી જાય છે. દિલ અને દિમાગ ના યુદ્ધ માં દિલ જીતી ગયું હોય છે અને તેના હરખ નો પાર ના રહ્યો હોય વિનય મન માં ને મન માં મલકાઈ છે. વિનય નું દિલ તો જોર થી ચીસ નાખવા માગતું હતું પણ એવું કરી શકે તેમ હતો નહિ એટલે તે થોડો સીધો થઈ ને શાંત બેસી રહે છે. ત્યાં તેનો દોસ્ત રાહુલ આવી ને તેની પાસે બેસે છે. 

    

થોડી વાર માં જ પેલી છોકરી પાસે પણ કોઈક આવી ને બેસે છે અને તે બંને કશીક વાત કરે છે ત્યાં પેલી છોકરી પાસે બેસેલ ના લગ્ન થઈ ગયા હતા તો વિનય ની પાછળ બેસેલી છોકરી બોલે છે " સાસુ બહુ કચકચ કરે નઇ" આ વાત સાંભળતા જ વિનય પાછળ ફરે છે અને ત્રણેય હસવા લાગે છે. વિનય કઈક પૂછવા જઈ રહ્યો હોય છે ત્યાં જ સર આવી જાય છે. લેક્ચર શરૂ થઈ જાય છે વિનય ને ખબર ન હતી કે પેલી એ તેના પગ વિનય ની બેન્ચ નીચે લાંબા કરી ને આરામ થી બેઠી હોય છે ત્યાં વિનય સીધો થાય છે ત્યાં બંને ના પગ એક બીજા ને અડકે છે વિનય ના શરીર માં અચાનક ધુર્જરી આવી જાય છે એ અજાણીયા સ્પર્શ થઈ તેને ખ્યાલ આવી જાય છે કે શું થયું હોય છે પેલી ને પણ પરિસ્થિતિનો ખ્યાલ આવી જાય છે અને સરખી બેસી જાય છે. વિનય તેના જ ખ્યાલમાં ખોવાયેલ રહે છે અને વિનય તેને ક્રશ( આપણે જેને ખૂબ જ પ્રેમ કરતા હોય તેવી વ્યક્તિ) બનાવી લે છે. 

   

વિનય બે ત્રણ દિવસ થયા કઈક પૂછવાનો પ્રયત્ન કરે છે પણ દર વખતે કોઈ ને કોઈ કારણ તે પૂછી નથી શકતો. એક દિવસ તે વિચારી લે છે કે આજે તો મન માં જે એક સવાલ ઘણા સમય થયા હેરાન કરી રહ્યો હતો તે પૂછી ને જ રહેશે. તે ક્લાસ માં પહોંચી જાય છે. તે અને તેનો દોસ્ત બને બેઠા હોય છે ત્યાં જ પાછળ કોઈ બેસે છે અને વિનય પાછળ ફરે છે તો તેની જગ્યા એ કોઈ બીજી છોકરી આવી ને બેસી જાય છે. કારણ કે આગળ દિવસે તેમના મેડમે કહ્યું હતું કે કોઈ ની પણ જગ્યા ફિકસ નથી પાછળ બેઠેલા લોકો પણ આગળ આવી ને બેસી શકે છે મતલબ જે પેલા આવે તેની તે જગ્યા ત્યાં વિનય ની પાછળથી પેલી હળવેથી બોલે છે કે અમે તો અહીજ બેસવાના છીએ અને વિનય તેની વાત સાંભળી જાય છે તે મનમાં ને મનમાં હસે છે અને તે પણ તેને કહેવા માંગતો હતો કે "હા તું અહીંજ બેસજે" પણ તે તેને કહી શકતો નથી અને મન માં બોલી દે છે. પણ બીજા દિવસે એવું થતું નથી. વિનય ખુબજ ગુસ્સો આવે છે અને તે મન માં ને મન માં પેલી છોકરીને ગાળો ફાડી દે છે કે આને પણ આજ જગ્યા મળી હતી બેસવા માટે હવે મારો ક્રશ આવી ને ક્યાં બેસશે...?.

   ત્યાં થોડી જ વાર માં તે પણ આવે છે અને જુવે છે તો તેની જગ્યા પર કોઈ બીજું આવી ને બેસી ગયું હોય છે વિનય પાછળ ફરી ને તેની તરફ જુવે છે તે પેલી છોકરીની પાછળ બેસી જાય છે. વિનય પુરા લેક્ચર માં ધ્યાન રહેતું નથી , તે ગુસ્સામાં જ રહે છે આજે તેને કંઈક પૂછવાનું હતું જે આજે તેની પાછળવાળીના લીધે રહી ગયું હોય છે. લેક્ચર પૂરો થાય છે અને તરત જ વિનય આજે તેના દોસ્ત રાહુલ ની રાહ જોયા વગર જ બેગ પેક કરે છે અને વિનય પાછળ ફરી ને જુવે છે કે પેલી પણ ઉભી થઇ ને ચાલવા લાગી હોય છે વિનય જલ્દીથી તેની પાછળ જાય છે અને જોવે છે તો પેલી ના બેગ ખુલ્લું હોય છે વિનયને તેનું નામ ખબર ના હોવા ને કારણે તે તેને મેડમ કહીને બોલાવે છે પણ તેનું ધ્યાન પોતાની તરફ લાવી નથી શકતો વિનય ઝડપ થી તેની બિલકુલ પાસે આવી જાય છે અને કહે છે "મેડમ આપણું બેગ ઓપન છે " હા કોઈ પણ છોકરો કોઈ છોકરી સાથે વેટ કરવા જાય એટલે તેની બોલી ફરી જ જતી હોય છે....

    "થેન્ક્સ" પેલી પ્રતિ ઉત્તર આપે છે. વિનય થોડો નર્વસ હોવાથી શું પૂછવાનું હતું તે ભૂલી જાય છે " આજે તમારી જગ્યા પર કોઈ બીજું આવી ને બેસી ગયું હતું." 

"આજે તો બહુ જ બૉરીગ લેક્ચર હતો " તે વિનય ને કહે છે. તે બંને ધીમે ધીમે ચાલી રહ્યાં હોય છે પણ બંને એક બીજા સામેં આંખો મીલાવી નથી શકતા. વિનય તેની સાથે જ ચાલે છે તે રાહુલની રાહ જોતો નથી. બન્ને સાથે જ નીચે ઉતરે છે....વિનયના મન માં કશુક ચાલી રહ્યું હોય છે પણ તે કહી શકતો નથી. વિનય ને કોઈ સવાલ મુંજાવી રહ્યો હોય છે. બંન્ને શાન્તિ થઈ ચાલી રહ્યાં હોય છે , વિનય નું દિલ અંદર થી વિનય ને કહી રહ્યું હોય છે કે તેને કહે કે "હું તારા માટે કાલે જગ્યા રાખીશ કાલે સુ હમેશાં રાખવા માટે ત્યાર છું" ત્યાં જ વિનય ને પેલો સવાલ યાદ આવે છે અને તે તેને પૂછવા માંગતો જ હોય છે ત્યાં તો પાર્કિંગ આવી ગયું હોય છે. તે તેની સ્કૂટી કાઢે છે અને વિનય તેને તાકી ને જોયા કરે છે અને વિનય બોલે છે "મેડમ" ત્યાં જ પેલી સ્કૂટી ઉભી રાખીને પાછળ ફરે છે....

     "હેલો ભાઈ હોસ્પિટલ આવી ગઈ છે " વિનય અચાનક ઝબકી જાય છે તે પેલી ને હાથમાં લઇ જાય છે ત્યાં હોસ્પિટલમાં જતા જ ઇમરજન્સીમાં દાખલ કરવા માટે તેને પલંગ પર સુવડાવે છે. ડોક્ટર વિનય ને બહાર રહેવાનું કહે છે વિનય રૂમ ની બહાર નીકળવા જાય છે ત્યાં તો તેનો હાથ કોઈકે પકડી રાખીયો હોય છે. વિનય નો હાથ રીક્ષામાં હોય છે ત્યાર નો પેલી એ પકડી રાખીયો હોય છે તે છોકરી પુરી રીતે હોશ માં હોતી નથી વિનય તેની તરફ જોવે છે ત્યાં ધીરે ધીરે તેની આંખો બંધ થતી જાય છે તેમ તેમ હાથ ની પકડ મજબૂત થતી જાય છે. તે પણ કશુક વિનય ને કહેવા માંગતી હોય છે પણ તે બોલી શકતી નથી. વિનય ને નર્સ બહાર જવાનું કહે છે વિનય રૂમની સામે રહેલ ખુરશી પર બેસી જાય છે તેની આંખમાં આંસુ આવી જાય છે.

 

 ત્યાં એક નર્સ આવી ને કહે છે કે તમે ફોર્મ ભરી આપો. વિનય ઉભો થાય છે આંસુ લૂછે છે ફોર્મ હાથમાં લે છે તે નર્સ ને તારીખ પૂછે છે નર્સ "14 ફેબ્રુઆરી" વિનયની આંખો પાછી ભીની થઇ જાય છે અને દિલ માંથી અવાજ આવે છે "બસ કહેવાનું રહી ગયું. " ફોર્મ આગળ ભરે છે ત્યાં જ "નામ:- " શું લખે વિનય તે ખાલી જગ્યા પર તેના કારણે  જ આ હાલત થઈ હતી આજ સવાલ માટે તે તેની ઉભી રાખી હતી. દિલમાંથી ફરીથી એક નિસાસો આવે છે....." બસ પૂછવાનું રહી ગયું......"