દીકરી

એના નિર્દોષ નયન જાણે સમ્મોહન લાગે છે.

એનું મોતી સમાન મુખ જાણે મનમોહન લાગે છે.

એની નિર્મળતા જાણે કોઈ સંતનું પવિત્ર સંબોધન લાગે છે.

ઈશ્વરનું જાણે કેટલું બારીક,

એ અવલોકન લાગે છે.

તને ઢીંગલી કહું, કે કહું મારી પરી,

તુ કોઈ ફુલ નહી મને

મારું આખુ ચમન લાગે છે.