ધુમાડો

ધુમાડો-ધુમાડો જ આસ-પાસ છે

તું શ્વાસ કેમ લે’છે ? આ કેવી વાસ છે ?

એ તું નહીં સમજે આ ચીજ ખાસ છે

તો બધાંને અલગ થાય અહેસાસ છે !

એ જેની જેવી મતિ એવો લિઆઝ છે

તો સ્મોક કરતાં હર માનવ કંઈ ખાસ છે ?

આદત નથી તને ને તું બીબીનો દાસ છે

બીડી મારી નાંખે, જ્યારે બીબીમાં લિઆઝ છે,

નાપસંદ હોયતો હટ, કાં કરતો બકવાસ છે ?

હું કહીશ કેમકે તું મિત્ર મારો ખાસ છે,

કાં રચવો તારે નવો ઈતિહાસ છે ?

ના, લાવવો તારા જીવનમાં ઉજાસ છે,

શું તારી પાસે એવી કોઈ ટોર્ચ ખાસ છે ?

તું નહીં સમજે આજ બન્યો બદમાશ છે,

શ્વાસ. . . . . . શ્વાસ. . . . શ્વાસ. . . . . !

હું શોધું છું ક્યાં ગયાં મારાં શ્વાસ છે ?

આજ મારો મિત્ર મુજથી ફરી ઉદાસ છે !

લે,આ શું બોલ્યાં તેઓ ? આ મારી લાશ છે !

હા મિત્ર સાચું કહું આ આદત ત્રાસ છે,

તું સાંભળે છે મુજને ? મને ગમી સુવાસ છે,

પણ, મા રડી રહીને તારી આંખે ભીનાશ છે ?

અરે, ખુશ થાઓ મટી રહ્યો તમારો ત્રાસ છે,

ધુમાડો-ધુમાડો જ બસ આસ-પાસ છે !

હો વ્યસનતો છોડો કે’આ જીવન ખાસ છે.