ହାଏରେ ମୋ’ ପାୱାର ଚଷମା – ୧୮

ଭଡ଼ା ଘରଟିଏ ମୋ’ ଘର ଆଗେ

ଚାହେଁ ମୁଁ ନିତି ଯେ ବଡ ସରାଗେ ।

ଗୋରା ସେ ଚେହେରା ଚଷମା କଳା

ଚାହାଣି ସେଇ ତ ସେନେହ ବୋଳା ।

ସ୍କୁଟି ଚଢି ଯେବେ ଯାଏ ବଜାର,

ଟିକେ ଚାହିଁ ଦିଏ ଦୋକାନ ମୋର ।

ତାକୁ ଦେଖି ମୁଣ୍ଡେ କଳା ଲଗାଇ,

ସଜବାଜ ହୋଇ ନିତି ବସଇ।

କବାଟ ଫାଙ୍କରୁ ଆଖିକୁ ମେଲି

ଚାହୁଁଛି କି ମୋତେ ସାମନା ବାଲି,

ଦିନେ ହାତ ଥଋ କହିଲି ହେଲୋ,

ପର ସମୟରେ ଫାଟିଲା ଢୋଲ ।

ଏ ବୁଢା ବୟସେ ରଙ୍ଗିଲା ଏତେ,

ଝିଅଙ୍କ ରାଗ ତୁ ଜାଣିନୁ କେତେ ।

ମୋତେ କିରେ ଭାବୁ ମିଳେଣି ଟୋକା

ତୋତେ ଭଲ ପାଇ ବନିବି ବୋକା ।

ତୋତେ ନ ଚାହେଁରେ ଦିନେ ମୁଁ କେବେ,

ପୁରା ଗିଳୁ ମୁଁ ଯେ ବାହାରେ ଯେବେ ।

ଧୋକା ଖାଏ କି ରେ ତୋର ନଜର,

ଅବିଳମ୍ବେ ବଢା କାଚ ପାୱାର ।

ହଏରେ ମୋହର ଫଟା କପାଳ,

ଦାଉ ସାଧୁ ଦେଖି ତୁ ବେଳ କାଳ।

ଗୋଲାପ, ମଲ୍ଲି ଯେ ମଧୁମାଳତୀ,

ଫୁଲ ଭାବିଥିଲି କେତେ ଯେ ଜାତି

ବୃଥା ହେଲା ସବୁ ମୋ କରାମତି,

ଶେଷରେ ପାଇଲି ମୁଁ ବିଛୁଆତି ।

ହାଏ ରେ ପାୱାର ଚଷମା ମୋର,

କାହିଁ ଦାଉ ସାଧୁ ତୁ ବାର ବାର ।

ମୁନ୍ନା ମହାପାତ୍ର, ଗୁଣପୁର