आई

आई

जन्माला आलो तुझ्या पोटी,

लाभिले पुण्य आत्मीय कोटी,

अनाथ्याला सनाथ केलेस,

का, फाटक्या झोळीला मायेने वीणलेस ?

भाग्य घेयूनी आलो या धरेवर,

आधार देयूनी नेलेस मला उंचीवर,

मला जेवुनिया राहिलीस तू उपाशी,

का, इतके प्रेम बागळतेस मजसाठी उराशी ?

कृष्णिय साथ लाभिली होती पार्थ,

तुझ्याच कष्टामुळे झालो मी सार्थ,

सागरी अंगावर खोडकर लाटा उसळी,

का, नेत्री मजसाठी अश्रु तुझे कोसळी ?

अमूल्य आयुष्य जिथे ठेवतात जपुनिया,

श्रीमंत केलेस मज ते वेचुनिया,

खंबीरपणे लेकरू तुझा आहे जगात उभाची

का, दिलेस तोंड वादळी एकटी तयाची ?

जळूनीया स्वतः केलेस जीवनी प्रकाश,

पंख लावूनी तुच तर दखविलेस आकाश,

घर–पणाला लागतो भक्कम तुझा पाया,

का, दिलेस या वासरूस अनंत छाया ?

गरिबीला माझ्या केलेस तू निंदनीय,

तुझ्याशिवाय नाही कोणी वंदनीय,

कलियुगी ‘सुजाता’ रूपी जन्म घातलेस,

का माझ्या दुख:रथात सारथी झालेस ?

मनुष्य होण्याचे धडे मनी गिरविलेस,

ऋणी आहे तुझा तू मला भरविलेस,

देव असतो-नसतो माहीत नाहीं मला,

का वैकुंठि अनुभव तुझ्या चरणी मज आला ?

निरार्थी शब्दाला अर्थ आणलेस,

निसटलेल्या विश्वासाला एकरूप केलेस,

निस्वार्थ प्रेम जगी तुझेच उरले,

का या अल्पाला बहुतांश मानले ?

भेटलो नाही रामा तरी नाही होणार दु:ख,

तू भेटलीस,आणखीन किती असणार मोठे सुख:,

सदा केलेस धावा माझ्यासाठी त्या साई,

प्रत्येका जन्मी असशील न तू माझी आई ?