ଉତ୍ତର ପିଢି

ହଁ ସେ ଦିନ ଥିଲା ଅବିନାଶଙ୍କ ଅଣଚାଳିଶ ବର୍ଷ ଚାକିରି ଜୀବନର ଶେଷଦିନ । ବ୍ୟାଙ୍କର ଜଣେ ଉଚ୍ଚ ପଦସ୍ଥ କର୍ମକର୍ତ୍ତା ଭାବେ ଅନେକ ଅଭିଜ୍ଞତା ଅର୍ଜନ କରିଛନ୍ତି ସେ । ଶେଷ ଦିବସରେ ସହକର୍ମୀମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆୟୋଜିତ ବିଦାୟ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ସଭା କିଛି ସମୟ ପରେ ଆରମ୍ଭ ହେବ । ହେଲେ ଅବିନାଶ ସବୁଦିନ ପରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ କାର୍ଯ୍ୟବ୍ୟସ୍ତ । ତାଙ୍କ ସ୍ଥାନରେ କାହାକୁ ପୋଷ୍ଟିଙ୍ଗ୍ ହୋଇ ନଥିବାରୁ ତାଙ୍କର ଅଧସ୍ତନ ଅଧିକାରୀଙ୍କୁ ଦାୟିତ୍ୱ ହସ୍ତାନ୍ତର କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରଧାନ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଆସିଛି । ତେଣୁ ସେ ସମସ୍ତ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଷୟ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ତାଙ୍କୁ ଅବଗତ କରାଉଛନ୍ତି । ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇ ଆସିଲାଣି । କେହି ଜଣେ ସହକର୍ମୀ ତାଙ୍କ ଚାମ୍ବରକୁ ଆସି କହିଲେ, " ସାର୍ ଆସନ୍ତୁ । ସମସ୍ତେ ଆପଣଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି" । ଅବିନାଶ ଆଉ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ସଭା ସ୍ଥଳକୁ ବାହାରି ପଡିଲେ । ସଭା କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ସମସ୍ତ ସହକର୍ମୀ ଅବିନାଶଙ୍କର ଗୁଣାବଳି, କାର୍ଯ୍ୟଶୈଳୀ, ବ୍ୟାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆନୁଗତ୍ୟ, ସହକର୍ମୀ ମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସମ୍ବେଦନଶୀଳତା ଓ ସର୍ବୋପରି ତାଙ୍କ ସାଧୁତା ଉପରେ ଆଲୋକପାତ କରି ବକ୍ତବ୍ୟ ରଖିଲେ ଓ ତାଙ୍କର ଅବସର ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜୀବନ ନିରୋଗ ଓ ସୁଖମୟ ହେଉ ବୋଲି କାମନା କରିଥିଲେ । ଅବଶେଷରେ ଅବିନାଶ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନାର ଉତ୍ତରରେ କିଛି କହିବା ପାଇଁ ଉଠି ଠିଆ ହେଲେ । ସମସ୍ତ ସହକର୍ମୀ ମାନଙ୍କୁ ଆନୁଷ୍ଠାନିକ ଭାବେ ତାଙ୍କର ଶେଷ ନମସ୍କାର ଜଣାଇଲେ । ବିଦାୟ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ସଭା ଆୟୋଜନ କରିଥିବାରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କୃତଜ୍ଞତା ଜଣେଇଲେ । ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭାବୁକ ହୋଇ ପଡିଥିଲେ । କଣ କହିବେ ଠିକ୍ କରି ପାରୁନଥିଲେ । ସମ୍ମୁଖରେ ରଖା ଯାଇଥିବା ପାଣି ଗ୍ଳାସଟି ଉଠେଇ ଟିକେ ପାଣି ପିଇଲେ । ତାଙ୍କର ଜାଣତରେ ବା ଅଜାଣତରେ ଯଦି କାହାରି ମନରେ ଦୁଃଖ ଦେଇଥିବେ ସେଥିପାଇଁ କ୍ଷମା ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ ଓ ନିଜର ଦୀର୍ଘ ଅନୁଭୂତିରୁ କେତୋଟି ଘଟଣା ଉପରେ କହି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଷ୍ଠା ଓ ସାଧୁତାର ସହ ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରିବା ପାଇଁ ଉପଦେଶ ଦେଇ ନିଜର ବକ୍ତବ୍ୟ ଶେଷ କରିଥିଲେ ଓ ଘରକୁ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କରିଥିଲେ ।

  

       ଅବିନାଶଙ୍କର ପତ୍ନୀ ଅରୁନ୍ଧତୀ ଘରେ ତାଙ୍କ ଅପେକ୍ଷାରେ ବସିଥାନ୍ତି । ଅରୁନ୍ଧତୀ ଘରେ ଏକୁଟିଆ ରହୁଥିଲେ । ଦୁଇ ଝିଅ ବିବାହ ପରେ , ସେମାନଙ୍କ ଶ୍ୱଶୁର ଘରେ ଓ ପୁଅ ବୋହୂ ସହିତ ତାର କର୍ମକ୍ଷେତ୍ର ପୁନେରେ ରହୁଥିଲା । ଅବିନାଶ ସବୁବେଳେ ବ୍ୟାଙ୍କ୍ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହୁଥିବା କାରଣରୁ ଘର ବିଷୟ କିଛି ବି ବୁଝୁ ନଥିଲେ । ତେଣୁ ବିବାହ, ବ୍ରତ, ଜନ୍ମଦିନ , ମଲା ମୃତିକିଆ ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ କଥା ଅରୁନ୍ଧତୀଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝିବାକୁ ପଡୁଥିଲା । ଗାଆଁରେ ଥିବା ଜମିକୁ ଭାଗଚାଷ କରୁଥିବା ଲୋକଙ୍କ ସହିତ ମଧ୍ୟ ସେ ହିଁ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଥିଲେ । ଘର ପାଇଁ ପନିପରିବାଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ତେଜରାତି ଜିନିଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁକିଛି ସେ ହିଁ ଘରପାଖ ଦୋକାନକୁ ଯାଇ ଆଣୁଥିଲେ ।ସେଦିନ ସେ ମନେ ମନେ ଟିକେ ହାଲୁକା ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ । କେତେ ବର୍ଷ ପରେ ତାଙ୍କୁ ଅନେକ ଦାୟିତ୍ୱରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିବ । ଅବିନାଶ ଏବେ ଠାରୁ ତାଙ୍କ ସହିତ ଘରେ ରହିବେ । ଘରେ କଣ ଖାଲି ଅଳସୁଆ ହୋଇ ବସିରହିବେ ? କିଛି ନା କିଛି ଘରକାମ ତ କରିବେ ନା ? ଠିକ୍ ଏଇ ସମୟରେ ଅବିନାଶ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲେ । ହାତରେ ଫୁଲତୋଡା, ଉପହାର ପ୍ୟାକେଟ୍ ସବୁ ଓ ବ୍ରୀଫ୍ କେଶ୍ ଟି ଧରି ସେ ଘର ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ଅରୁନ୍ଧତୀ ଆଜି ହସ ହସ ମୁହଁରେ ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କଲେ । ତାଙ୍କ ହାତରୁ ଫୁଲତୋଡା ଉପହାର ପ୍ୟାକେଟ୍ ସବୁ ନେଇ ଟେବୁଲ ଉପରେ ରଖିଦେଲେ ।

କଣ କିଛି ଖାଇବାକୁ ଦେବିକି ?—ଅରୁନ୍ଧତୀ ପଚାରିଲେ ଅବିନାଶଙ୍କୁ ।

"ନା ଖାଲି ପାଣି ଗ୍ଳାସେ ଦିଅ" — ଅବିନାଶ ଉତ୍ତର ଦେଲେ ।

ଅରୁନ୍ଧତୀ ପାଣି ଆଣିବାକୁ ଗଲାବେଳେ ମନେ ମନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ କାରଣ ପାଣି ମାଗିକରି ପିଇବା ଆଜି ପ୍ରଥମ ଥର ଦେଖୁଛନ୍ତି ସେ । ସେ ଦେଖିବାରେ କେବଳ କିଛି ଖାଇଲେ ସେ ପାଣି ପିଇଥାନ୍ତି । ସେ ଅନେକ ଥର ପାଣି ଟିକେ ଅଧିକ ପିଇବାକୁ ତାଙ୍କୁ କହିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ତାକୁ ଏ କାନରେ ପୂରେଇ ସେ କାନରେ ବାହାର କରି ଦେଇଥାନ୍ତି ।

ଅରୁନ୍ଧତୀ ପାଣି ଗ୍ଳାସଟି ଅବିନାଶଙ୍କ ହାତକୁ ବଢାଇ ଦେଲେ । ପାଣି ପିଇବା ପରେ ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସଟିଏ ଛାଡି ସେ ସୋଫା ଉପରେ ବସି ପଡିଲେ । ଅରୁନ୍ଧତୀ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଆସି ବସିପଡିଲେ । "କେମିତି ଫିଲ୍ କରୁଛ ?"— ପଚାରିଲେ ଅରୁନ୍ଧତୀ ।

ସବୁ ଠିକ୍ ଠାକ୍ । ବହୁତ ହାଲୁକା ଅନୁଭବ କରୁଛି ବୋଲି କହିଲେ ଅବିନାଶ । ତାଙ୍କର ଏ ଉତ୍ତର କେବଳ ଅରୁନ୍ଧତୀଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଥିଲା ।

ପ୍ରକୃତରେ ତ ଅବିନାଶ ଟିକେ ଇମୋସନାଲ୍ ହୋଇ ପଡିଥିଲେ । ବୋଧେ ତାଙ୍କର ହୃତସ୍ପନ୍ଦନ ଟିକେ ବଢିଯାଇଥିଲା । ଟିକେ ଅସ୍ୱସ୍ତିକର ଅନୁଭବ କରି ସେ ପାଣି ପିଇବାକୁ ମାଗିଥିଲେ । ଅବଶ୍ୟ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ସେ ସାଧାରଣ ଅବସ୍ଥାକୁ ଫେରି ଆସିଥିଲେ ।

ଅବସର ପରେ ଅବିନାଶ ଏକ ନୂତନ ଜୀବନ ପର୍ଯ୍ୟାୟ ଭିତରେ ପାଦ ରଖିବେ । ସମୟ ତାଙ୍କର କିପରି ଅତିବାହିତ ହେବ ନିଶ୍ଚୟ ମନକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରୁଥିବ । ଅଳସୁଆ ହୋଇ ଘରେ ତ ବସି ରହିବେ ନାହିଁ , ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ କୌଣସି ନା କୌଣସି କାମ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏହିପରି ଅନେକ କଥା ମନ ଭିତରକୁ ପଶି ଆସୁଥିଲା । ସେଦିନର ସେ ରାତିରେ ତାଙ୍କୁ ଠିକ୍ ଭାବେ ନିଦ ହୋଇନଥିଲା । ଦୀର୍ଘ ଷାଠିଏ ବର୍ଷର ଇତିହାସକୁ ସେ ରୋମନ୍ଥନ କରୁଥିଲେ । ସ୍କୁଲ ଶିକ୍ଷା ଶେଷ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗ୍ରାମ୍ୟ ଜୀବନର ସୁନ୍ଦର ଛବି ଆଖି ଆଗରେ ନାଚି ଯାଉଥିଲା । ଯୌଥ ପରିବାର, ପିଲାଛୁଆଙ୍କ ଗହଳି, ଓଷା , ବାହା, ପୁଣ୍ୟ ପର୍ବ, ରଜ, ଦଶହରା, କୁମାର ପୁର୍ଣ୍ଣିମା ଓ ଦୋଳ ପର୍ବ, ସାଙ୍ଗ ସାଥୀମାନଙ୍କ କଥା ସବୁ ଚଳଚିତ୍ରର ଛବି ପରି ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଉଥିଲେ । ପରିବାରର କୌଣସି ବି ସଦସ୍ୟ ନିଜକୁ ଏକୁଟିଆ ବୋଲି ଭାବୁ ନଥିଲେ । ବୃଦ୍ଧ ବା ବୃଦ୍ଧାମାନଙ୍କର କୌଣସି ଚିନ୍ତା କରିବାର କିଛି ନଥିଲା । ସବୁ ସମୟରେ କେହି ନା କେହି ସେମାନଙ୍କ ସେବା ଶୁଶ୍ରୂଷା କରିବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ରହୁଥିଲେ । ଆଜିକାଲି ପରି ସେତେବେଳେ ସମାଜ ଏତେ ବିକାଶ କରି ନଥିଲା । ରାସ୍ତା ଘାଟର ସୁବିଧା ନଥିଲା । ଶିକ୍ଷା , ଚିକିତ୍ସା , ଖାଦ୍ୟପେୟ ଓ ବାସଗୃହ ଇତ୍ୟାଦି ଅନେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବହୁତ ପଛରେ ଥିଲା ।

ପିଲାମାନେ କଣ ପଢିଲେ କି ନପଢିଲେ ସେ ବିଷୟ କେହି ବି ବୁଝୁ ନଥିଲେ । ପିଲା ସ୍କୁଲ ଗଲେ କି ନାହିଁ , କଣ ପଢିଲେ , ବହିପତ୍ର ଅଛି କି ନାହିଁ ସେ ସବୁ ଦିଗ ପ୍ରତି ସବୁ ପିତାମାତା ଏତେ ଯତ୍ନବାନ ନଥିଲେ। ସେ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପିତାମାତାଙ୍କର ଏକ ମାତ୍ର ପୁଅ ଥିଲେ । ପଢିବା ସମୟରୁ ପିତାଙ୍କୁ ହରାଇ ସେ କିପରି ଆର୍ଥିକ ଅସୁବିଧାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇଥିଲେ ସେ ସବୁ ତାଙ୍କ ଭାବନା ଭିତରକୁ ଠେଲି ହୋଇ ପଶି ଆସୁଥିଲା ।

        ମାଆ ଏକୁଟିଆ ରହୁଥିଲେ । ଚାକିରି କରିବା ପରେ ତାଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ମାଆ ବାଧ୍ୟ କଲେ । ବହୁତ କମ ବୟସରେ ବିବାହ କରି ପତ୍ନୀ ଓ ମାଆଙ୍କୁ ନେଇ ସେ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ର ଭୁବନେଶ୍ୱରକୁ ଚାଲି ଆସିଥିଲେ ସେ ସବୁର ଚିତ୍ର ତାଙ୍କ ମାନସ ପଟରେ ଭାସି ଯାଉଥିଲା । ଧୀରେ ଧୀରେ ଗାଆଁକୁ ଯିବା ଆସିବା କରିବା କମି ଯାଇଥିଲା । ମହାବାତ୍ୟାରେ ଗାଆଁରେ ଥିବା ଘର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ମାଟିରେ ମିଶି ଯିଇଥିଲା । ପଡିଶା ଭାଇମାନେ ଧୀରେ ଧୀର ସେ ଜାଗାକୁ ମାଡି ଆସୁଥିଲେ । ସେଠାରେ ଘର ଖଣ୍ଡେ ନକଲେ ବାପଅଜା ନାଁ ବୁଡିଯିବାର କଥା ମଧ୍ୟ ମନ ଭିତରକୁ ଆସୁଥିଲା ।

  

          ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ନଥିବାରୁ ସେମାନଙ୍କ କଥା ତାଙ୍କର ବେଶି ମନେ ପଡୁଥିଲା । ଦିନେ ସେମାନେ ଛୋଟ ଛୋଟ ଥିଲେ । ସ୍କୁଲରେ ପାଠ ପଢୁଥିଲେ । ସ୍କୁଲ ପରେ କଲେଜରେ ପଢିଲେ । ପଢୁଥିବା ସମୟରେ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପାଠ ପଢାଇବା , ସ୍କୁଲ ଓ କଲେଜରେ ବିଭିନ୍ନ ସାଂସ୍କୃତିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ, ସ୍ପୋର୍ଟସ୍, ଡିବେଟ୍ ଇତ୍ୟାଦିରେ ଭାଗନେବା ପାଇଁ ଉତ୍ସାହିତ କରିବାରେ କେବେହେଲେ ଅବହେଳା କରି ନଥିଲେ । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ସ୍କୁଲ କଲେଜ ମାନଙ୍କରେ ବହୁତ ନାମ କମେଇଥିଲେ । ସେତେବେଳେ ଯାହା ସବୁ ଦରକାର ହେଉଥିଲା ସେ ସବୁ ଯୋଗାଇ ଦେବାରେ ସେ କେବେହେଲେ ବି ପଛେଇ ନଥିଲେ । ଅବିନାଶ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲେ ତାଙ୍କ ସମୟରେ ସିନା ଦେଶରେ ଏତେ ବିକାଶ ହୋଇନଥିଲା କି ପିତାମାତାମାନେ ପିଲାଙ୍କ ପ୍ରତି ଏତେ ଯତ୍ନବାନ ନଥିଲେ, ହେଲେ ସେ ତାଙ୍କ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସେପରି ଅବହେଳା କରି ନଥିଲେ । ଏବେ ତ ବହୁତ କିଛି ବଦଳି ଗଲାଣି ।ପିଲାମାନେ ଛୋଟ ଥିଲାବେଳେ ମନୋରଞ୍ଜନ ପାଇଁ କେବଳ ରେଡିଓ ଛଡା ଆଉ କଣ ବା ବଜାରରେ ମିଳୁଥିଲା ଯେ । ଆଜିକାଲି ଟେକ୍ନୋଲଜି ବହୁତ ଉନ୍ନତି କରିଛି ।ବିଭିନ୍ନ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋନିକ୍ ଉପକରଣ ସହିତ ଇଣ୍ଟରନେଟ୍ ସାରା ପୃଥିବୀଟାକୁ ଅତି ଛୋଟ କରି ଦେଇଛି । ଆଖି ପିଛୁଳାକେ ପୃଥିବୀର କୌଣସି କୋଣରେ କଣ ଘଟୁଛି ଜାଣି ହେଉଛି । ସୋସିଆଲ୍ ମିଡିଆ ମାଧ୍ୟମରେ ଅତି କମ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ଖବର ମାନ ଚାରିଆଡେ ଖେଳି ଯାଉଛି । ଛୋଟ ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ବି ପକେଟରେ ସ୍ମାର୍ଟ ଫୋନ୍ ଧରି ବୁଲୁଛନ୍ତି । ଅବିନାଶ ପିଲାଙ୍କ କଥା ମନେ ପକେଇ ଭାବୁଥିଲେ , " ତାଙ୍କ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ପିତା ମାତା ହୋଇ ସାରିଲେଣି । ନାତି ନାତୁଣୀ ମାନଙ୍କର ଓଡିଆ, ହିନ୍ଦି ଓ ଇଂରାଜୀରେ କଥା ବାର୍ତ୍ତା, ବିଭିନ୍ନ ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋନିକ୍ ଉପକରଣର ବ୍ୟବହାର ଦେଖି ତାଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ସେ ଦିନେ ତାଙ୍କ ପୁଅ ଝିଅ ମାନଙ୍କର ସମସ୍ତ ଯତ୍ନ ନେଉଥିଲେ ଆଉ ଆଜି ତାଙ୍କର ପୁଅ ଝିଅମାନେ ସେମାନଙ୍କର ପୁଅ ଝିଅମାନଙ୍କର ସମସ୍ତ ଆବଶ୍ୟକତା ପୁରଣ କରିବାରେ ଟିକିଏ ହେଲେ ଅବହେଳା କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସମୟ କ୍ରମେ ସବୁ କିଛି ବଦଳି ଚାଲିଛି । ଯିଏ ତାଳ ଦେଇ ନ ଚାଲୁଛି ସେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ପଛରେ ପଡି ଯାଉଛି "। ଏହିପରି ଅନେକ କଥା ଅବିନାଶଙ୍କ ମନକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରି ରଖିଥିଲା । ଆଖି ଟିକିଏ ଲାଗି ଆସିଲା ବେଳକୁ ରାତି ପାହି ଯାଇଥିଲା । ଘର ଉପର ଦେଇ ଯାଉଥିବା ଫ୍ଳାଇଟ୍ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ସେ ଆଉ ଶୋଇ ପାରି ନଥିଲେ ।

ଏହା ଭିତରେ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ଅତିବାହିତ ହୋଇଗଲାଣି । ଅବିନାଶଙ୍କୁ ପୁଣି ଥରେ କାମ କରିବାକୁ କେତୋଟି ସଂସ୍ଥାରୁ ଅଫର ଆସିଥିଲା । ହେଲେ ପୁଣି ଥରେ କାମ କରିବା ପାଇଁ ସେ ମନ ବଳେଇଲେ ନାହିଁ । ଇତି ମଧ୍ୟରେ ସେ ପୁଅ କିଣିଥିବା ଏକ ନୂଆ ଫ୍ଳାଟକୁ ଶିଫ୍ଟ୍ କରି ଯାଇଛନ୍ତି । ନିରାପତ୍ତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟ୍ ଭଲ ବୋଲି ପୁଅ କହିବାରୁ ସେ ସେଠାରେ ରହୁଛନ୍ତି । ପୂରୁଣା ଘରକୁ ଭଡା ଲଗେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଦିନଥିଲା ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କ ସହିତ ପରାମର୍ଶ କରୁଥିଲେ ହେଲେ ଆଜି କିନ୍ତୁ ସେ ପିଲା ମାନଙ୍କ ସହ ପରାମର୍ଶ କରୁଛନ୍ତି । ମଝିରେ ମଝିରେ ଦିଲ୍ଲୀ, ଗୁଜୁରାଟ ଓ ପୁନେ ଆଡେ ଯାଇ ପୁଅ, ଝିଅ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମାସେ ଅଧେ ରହି ଭୁବନେଶ୍ୱର ଫେରି ଆସୁଛନ୍ତି । ଅବସର ନେଲା ପରେ ସେ ଲେଖାଲେଖି ମଧ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ଚାରିଟି ପୁସ୍ତକ ପ୍ରକାଶ ପାଇ ସାରିଛି । ସେଥିପାଇଁ କେତେକ ସାହିତ୍ୟ ଅନୁଷ୍ଠାନ ତାଙ୍କୁ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧିତ କରିସାରିଛନ୍ତି । ସମୟ କିପରି କଟିବ ବୋଲି ଭାବୁଥିବା ଅବିନାଶଙ୍କ ପାଖରେ ଆଜି ସମୟର ଅଭାବ ହେଉଛି ।

ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟର ପରିବେଶ ବହୁତ ଭଲ । ଅନେକ ବରିଷ୍ଟ ନାଗରିକ ସେଥିରେ ଫ୍ଳାଟ କିଣି ରହିଛନ୍ତି । ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ସୋସାଇଟ୍ ଅଫିସରେ ସେମାନଙ୍କ ସହ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ବାର୍ତ୍ତାଳାପରେ ଅନେକଙ୍କ ସହ ଘନିଷ୍ଟତା ବଢି ଯାଇଛି ଅବିନାଶଙ୍କର । ହଁ ଦିନେ ଜଣେ ବନ୍ଧୁ ଯେକି ଷ୍ଟେଷ୍ଟ୍ ବ୍ୟାଙ୍କ୍ ରୁ ଅବସର ନେଇଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ସହିତ ବସି କଥା ହେଉ ହେଉ ଗୋଟେ ପେପର୍ କଟିଂ କାଢି ଦେଖେଇ କହିଲେ ଏଇଟା ଗୋଟେ oldage home ବିଷୟରେ ବାହାରିଛି । ସବୁ ପ୍ରକାର ସୁବିଧା ରହିଛି । weekly

medical check up , ଦରକାର ପଡିଲେ ହସପିଟାଲ୍ କୁ ନେବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା, ପଢିବା ପାଇଁ ବହି, ଖବର କାଗଜ, ପତ୍ରିକା ଓ କମନ୍ ହଲ୍ ରେ ଟିଭି ଦେଖିବା ଭଳି ସୁବିଧା ସବୁ ଉପଲବ୍ଧ । ସେଥିରୁ ସେ ଗୋଟିଏ ବୁକ୍ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ।

ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ ଦିଅନ୍ତୁ ବୋଲି ପଚାରିଥିଲେ ଅବିନାଶଙ୍କୁ । ଅବିନାଶଙ୍କୁ କଥାଟା କେମିତେ ଅଡୁଆ ଅଡୁଆ ଲାଗୁଥିଲା । ସେ ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ କାହିଁକି ସେ oldage home ରେ ରହିବାକୁ ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି ? ତାଙ୍କର ପୁଅ ବୋହୂ ଅଛନ୍ତି । ସେହି ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟ୍ ରେ ତାଙ୍କର ଝିଅ ଜ୍ୱାଇଁ ମଧ୍ୟ ରହୁଛନ୍ତି । ତଥାପି ସେ oldage home ରେ ରହିବା ପାଇଁ କାହିଁକି ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି ? ଟିକେ ହସିଦେଇ ଅବିନାଶ ଅନ୍ୟ ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ କଥାର ମୋଡ ବଦଳେଇ ଦେଇଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ଅବସର ନେଲା ଦିନ ରାତି ପରି ସେଦିନ ରାତିରେ ତାଙ୍କୁ ଆଦୌ ନିଦ ହେଲାନାହିଁ । oldage home ବିଷୟଟି ତାଙ୍କ ମନକୁ ବାରମ୍ବାର ଆନ୍ଦୋଳିତ କରୁଥିଲା । ସେ ତାଙ୍କ ନିଜ କଥା ଭାବୁଥିଲେ । ପୁଅ ବୋହୂ ,ଝିଅ ଜ୍ୱାଇଁ ଅତି ନିକଟରେ ଥାଇ ଯଦି ଜଣେ ନିଜକୁ ଏତେ ଅସୁରକ୍ଷିତ ମନେ କରୁଛନ୍ତି , ତେବେ ସେ ନିଜେ ତ ସେ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅଧିକ ଅସୁରକ୍ଷିତ । ନିକଟ ଅତୀତରେ ଖବର କାଗଜ ଓ ଟିଭିରେ ଆସିଥିବା ବରିଷ୍ଟ ନାଗରିକଙ୍କୁ କେହି ଦୁର୍ବୃର୍ତ୍ତ ଦ୍ୱାରା ହତ୍ୟା ଓ ସନ୍ଦେହ ଜନକ ମୃତ୍ୟୁ ଖବରମାନ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ଚିନ୍ତାର ବିଷୟ ହୋଇଥିଲା । ଅବଶେଷରେ ସେ ଏହି ନିଷ୍ପତ୍ତିରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲେ କି oldage home ରେ ରହିବା କୌଣସି ସାମାଜିକ କଳଙ୍କ ନୁହେଁ କି ବଦନାମି ନୁହେଁ। ସେ ସିନା ବିଷୟଟିକୁ ଏତେ ଗୁରୁତ୍ୱର ସହ ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ବନ୍ଧୁ ଯେ ଏ ବିଷୟରେ ମତାମତ ଲୋଡିଥିଲେ , ସେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ତାଙ୍କଠାରୁ ବହୁତ ଆଗରେ ଅଛନ୍ତି । ସମୟକ୍ରମେ ଆଜି ସମାଜରେ ଯେଉଁ ସବୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିଛି ସେଥିରେ ସହରାଞ୍ଚଳରେ Oldage Home, ବରିଷ୍ଟ ନାଗରିକଙ୍କ ପାଇଁ ପାର୍କ , ପାଠାଗାର , ପ୍ରାତଃ ଭ୍ରମଣ ପାଇଁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଟ୍ରାକ୍ ଇତ୍ୟାଦି ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ସାମାଜିକ ଅଂଶ ବିଶେଷ ହୋଇ ପଡିଲାଣି । ବୃଦ୍ଧ ଅବସ୍ଥାରେ ପିଲାମାନେ ପିତାମାତାଙ୍କ ପାଖରେ ନରହିବାର କାରଣ ପିଲାମାନେ ନୁହନ୍ତି । ଯେଉଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆମେ ପାଠସାଠ ପଢେଇ ମଣିଷ କରିଛେ , ସେମାନେ କେବେହେଲେ ଘରେ ବାପା ମାଆଙ୍କ ପାଖରେ ହାତ ବାନ୍ଧି ବସି ରହି ପାରିବେ କି ?  ସେମାନେ ତାଙ୍କର କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ରରେ ରହିବାକୁ ବାଧ୍ୟ । ପିତା ମାତାଙ୍କୁ ନେଇ ପାଖରେ ରଖିବାକୁ ସେମାନେ ଚାହୁଁଥିଲେ ବି , ପିତାମାତା ବିଭିନ୍ନ କାରଣରୁ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ରହିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁନାହାନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହାକୁ ନେଇ ପୁଅ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଯେଉଁମାନେ ଦୋଷାରୋପ କରନ୍ତି , ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କର ମାନସିକତା ବଦଳେଇବା ଦରକାର । ପୂରୁଣା ପରମ୍ପରାକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଜାବୁଡି ଧରି ରଖିବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ।  ସମୟ ବଦଳିବା ସହ, ଜ୍ଞାନ କୌଶଳ ବଦଳୁଛି , ଚାଲିଚଳନ ବଦଳୁଛି ,ନୂଆ ପିଢିର ରୁଚିରେ ବି ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି । ତେଣୁ ଉତ୍ତର ପିଢିର ରୁଚି ସହିତ ଖାପ୍ ଖୁଆଇ ନେଲେ ଜୀବନ ଟିକେ ସହଜ ଓ ସୁଖମୟ ହେବ । ଏହିପରି ଭାବୁ ଭାବୁ କେତେବେଳେ ଅବିନାଶଙ୍କୁ ନିଦ ହୋଇଯାଇଥିଲା ।

ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ହେଲାପରେ ଅନେକ ସମୟ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଅରୁନ୍ଧତୀ ଅବିନାଶଙ୍କୁ ଟିକେ ହଲେଇ ଦେଇ କହିଲେ, " କଣ ଆଜି ଉଠିବନିକି ? ବହୁତ ସମୟ ହେଲାଣି । ଉଠ ଚାହା ନିଅ " । ଠିକ୍ ଏହି ସମୟରେ ନାତି ଭିଡିଓ କଲ୍ କରି କହୁଥିଲା, "ଜେଜେ କେବେ ପୁନେ ଆସୁଛ " ।

*******