ତିନି ବସନ୍ତର କାହାଣୀ

ବସନ୍ତ ଆସେ,ଫେରି ବି ଯାଏ । କେତେ ସ୍ମୃତି ଅନୁଭୁତିର ଆସର ପଛରେ ଛାଡ଼ିଯାଏ । ହଁ, ଋତୁଚକ୍ରରେ ଆହୁରି ବି ଋତୁ ଆସେ । କିନ୍ତୁ ବସନ୍ତର ମାଦକତା ବାସ୍ ବସନ୍ତ ହିଁ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିପାରେ । ଏମିତି ହିଁ ତ ଋତୁରାଜ କୁହାଯାଏନି ନା ତାକୁ । ଜୀବନର ୫୦ ବସନ୍ତ ଦେଖି ସାରିବା ପରେ, ଅନେକ ସ୍ମୃତି ସାଉଁଟିବା ପରେ ବି ଜୀବନର ସେଇ ତିନୋଟି ବସନ୍ତ ମୋ ମାନସପଟରେ ଅଲିଭା ହୋଇ ରହିଛି  । ଯେଉଁ ତିନି ବସନ୍ତ ମୋ ଜୀବନର ତିନି ଯୁଗଠୁ କିଛି କମ୍ ନଥିଲେ । କୋଉ ବସନ୍ତରେ ମଦମତ୍ତ ହୋଇଛି ତ, କେଉଁ ବସନ୍ତରେ ବିରହ ନିଆଁରେ ଅହରହ ଜଳିଛି । ତେବେ ପ୍ରତିଟି ବସନ୍ତ କିଛି କିଛି ସ୍ମୃତି ଛାଡ଼ି ଯାଇଛି ମୋ ଅଣ୍ଟିରେ । ବାସ୍ ସେଇ ତିନି ବସନ୍ତର କାହାଣୀ ଇଏ ।

ପ୍ରଥମ ବସନ୍ତ ଆସିଥିଲା ଜୀବନରେ ପାଦ ଚିପି ଚିପି, ନୀରବରେ ଆଉ ଅଜାଣତରେ  । ଅଗୋଚରରେ ମୁଁ ତାର ସାନ୍ନିଧ୍ୟରେ ମତୁଆଲା ହୋଇଉଠିଲି । ୧୩ ତମ ବସନ୍ତର କଥା ଏ । କିଶୋର ବୟସର ପ୍ରଥମ ପାହାଚରେ ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମର ପହିଲି ସ୍ପର୍ଶରେ ନିର୍ବୋଧ ମନ ମୋର ନୂଆ ଅନୁଭବରେ ବିଭୋର ହେବା ଶିଖିଲା । ନିହାର...ହଁ ଏଇ ନାଁଟି ତ ଜୀବନରେ ପ୍ରେମର ପ୍ରଥମ ଅନୁଭୂତି ସାଜି ଆସିଥିଲା ମୋ ପାଇଁ । ଆମେ ସହପାଠୀ ଥିଲୁ । ଏମିତି କିଛି ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଯୋଜନା ନଥିଲା ନିହାରର ମନ ସହିତ ମୋ ମନ ଯୋଡ଼ି ହେବାର । ବାସ୍ ହେଇଗଲା । ସ୍କୁଲ ସମୟର ଚୋର ଚାହାଣୀର ମିଳନରୁ ଆନ୍ତରିକତାର ବୀଜ ଅଙ୍କୁରିତ ହେବା ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଗୁରୁଜନ ତଥା ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ନଜରରୁ ଦୂରେ କେତେ ବେଳେ ହୃଦୟ ଦିଆନିଆ ହେଲା ସେ କଥା ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଅଜଣା । ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା ମତେ ଯେବେ ନିହାରର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଠୁ ନଜର ଲୁଚେଇ ମତେ ଚାହେଁ । ଯେବେ ଦୂରରୁ ଦେଖି ଅଳ୍ପ ହସି ଦିଏ । ସେ ଅନୁଭବକୁ କେମିତି ବ୍ୟାଖ୍ୟା ଦିଆ ଯିବ ମୁଁ ଜାଣିନି । କିନ୍ତୁ ପହିଲି ପୁଲକରେ ମନ ପ୍ରାଣ ଉଲ୍ଲସିତ ହୋଇ ଉଠୁଥିଲା । ନିରୀହ ହୃଦୟ ପ୍ରେମର ଜଟିଳତା ଜାଣି ନଥିଲା ସେତେବେଳେ । ବାସ୍ ନିର୍ବାକ୍ ଭାବେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲା । ସେଥର ବସନ୍ତ ମନ ଉପବନରେ ଫଗୁଣର ରଙ୍ଗ ବିଛେଇ ଦେଇଥିଲା  । ଶୀତ ସକଳାର ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ପରି ଏକ ଶୀତଳ ଆସ୍ତରଣ ମନକୁ ଆବୋରି ବସିଥିଲା । ଅବୋଧ ପ୍ରାପ୍ତି ବି କୋଉ ସମରରେ ବିଜୟ ଟୀକା ପାଇବାଠୁ କିଛି କମ ନଥିଲା । ଭିନ୍ନ ଏକ ଉତ୍ସାହ, ଭିନ୍ନ ଉଦ୍ଦୀପନାରେ ଶତମୁଖ ଥିଲା ମନ  । ଆଇନାରେ ନିଜକୁ ଚାହିଁ ଅନେକ ବେଳ ଯାଏଁ ବସି ରହିବାକୁ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା । ଆଉ ଯେତେ ବେଳେ ସେ ଚାହିଁ ଦିଏ ଲାଗୁଥିଲା ଯେମିତି ମୁଁ ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦର ।

ସମୟ ଗଡି ଚାଲିଲା  । ସୁନ୍ଦର ଅନୁଭୂତିରେ ବିଭୋର ହେଉ ହେଉ ସେ ବସନ୍ତର ଅବଧି ଯେ ଶେଷ ହୋଇଯିବ ସେ କଥା କେବେ ମନକୁ ଆସିନଥିଲା ଭାବି ଥିଲି ଏ ବସନ୍ତ ମୋର ଶେଷ ବସନ୍ତ । କିନ୍ତୁ ସେ ବସନ୍ତ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ହେଲା ନାହିଁ । ବୟସର ପାହାଚରେ ଉପରକୁ ଚଢୁ ଚଢୁ ନିହାର ଆଉ ମୋର ମାନସିକତା ଆଉ ଚିନ୍ତାଧାରା କ୍ରମେ କ୍ରମେ ଭିନ୍ନ ହେବାରେ ଲାଗିଲା  । ଅଭିମାନରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିବା ଦୂରତା ବିଚ୍ଛେଦର ସ୍ୱାଦ ଯେ ଚାଖିବ ଦିନେ ସେ କଥା ମୁଁ ତ କେବେ ଭାବି ନଥିଲି ।  ତଥାପି ସେଇ ବସନ୍ତ ମୋ ଜୀବନରୁ ବିଦାୟ ନେଲା । ଆମ ରାସ୍ତା ଅଲଗା ହେଲା । ହଁ, କିନ୍ତୁ ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମର ପହିଲି ସ୍ମୃତି ସବୁ ଡାଏରୀର ଫର୍ଦ୍ଦରେ ଅଲିଭା ରହିଲା । ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମର ଅନୁଭବ ଯେମିତି ମତୁଆଲା କରେ ତା ବିଚ୍ଛେଦ ବି ସେମିତି ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ ହୋଇଥାଏ । ସେଇ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହିତ ସାଲିସ୍ କରୁ କରୁ ଜୀବନରେ ପାଦ ଥାପିଲା ଦ୍ୱିତୀୟ ବସନ୍ତ ।

ପ୍ରଥମ ବସନ୍ତ ପରି ଦ୍ୱିତୀୟ ବସନ୍ତ ରୋମାଞ୍ଚକର ନଥିଲା । ଆଉ ନା ହିଁ ମତୁଆଲା କଲା ପରି ଅନୁଭୂତି ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେଇ ବସନ୍ତ ଯେ ଜୀବନର ଢ଼େର୍ ଶିକ୍ଷା ମତେ ଦେଇଗଲା ଆଉ ଜୀବନକୁ ଦେଖିବାର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣ ମୋର ବଦଳେଇ ଦେଲା ଏଥିରେ ଦ୍ବିମତ ନାହିଁ । ଶୁଭଙ୍କର....ଏ ଥିଲା ମୋ ଜୀବନର ଦ୍ୱିତୀୟ ବସନ୍ତର ନାଁ । ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମର ବିଚ୍ଛେଦ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହ ଜୁଝୁ ଜୁଝୁ ସାମ୍ନା ହେଲା ମୋର ଶୁଭଙ୍କରଙ୍କ ସହିତ । ଜୀବନର ୧୯ ତମ ବସନ୍ତ ସେ । ଅବୋଧ ପ୍ରେମର ଆଘାତ ମତେ ପ୍ରେମ ବିମୁଖ କରିପକାଇଥିଲା । ଲାଗୁଥିଲା ଯେମିତି ମୋର ସେ ଅଧୁରା କାହାଣୀ କେବେ ଭୁଲି ପାରିବିନି ଆଉ ଜୀବନରେ କେବେ କାହାକୁ ହୃଦୟ ଦେଇପାରିବିନି । କିନ୍ତୁ ମୋର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚିନ୍ତାଧାରା ବଦଳେଇ ରଖିଦେଲେ ଶୁଭଙ୍କର । ବୟସରେ ମୋ ଠୁ 3-4 ବର୍ଷ ବଡ଼ ଥିଲେ ସେ ।  ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ସେ ମୋର ଜୀବନର ଆଧାର ସାଜିବାରେ ଲାଗିଲେ । ହୁଏତ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ମୁଁ ବାସ୍ତବ ପ୍ରେମର ଅନୁଭୂତି କରୁଥିଲି । କାରଣ ଏ ପ୍ରେମ ଅବୋଧ ନଥିଲା । ଚପଳତା ନଥିଲା ପୂର୍ବ ପରି । କିଛି ମାତ୍ରାରେ ପରିପକ୍ଵତା ଥିଲା ଏଥିରେ । ମହାନଦୀର କୂଳେ କୂଳେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ କାଠଯୋଡିର ସ୍ବର୍ଣ୍ଣମ ବାଲୁକାରେ କବିତାର ଛନ୍ଦ ପରି ଆମ ସମ୍ପର୍କର ସୁଅ ଚାଲିଥିଲା । ବେଳକୁ ବେଳ ଶୁଭଙ୍କରଙ୍କ ପାଇଁ ମୋ ହୃଦୟର ଆବେଗ ସବୁ ଗଭୀରରୁ ଗଭୀରତର ହେବାରେ ଲାଗିଥିଲା । ଲାଗୁଥିଲା ହଁ ଏ ହିଁ ତ ମୋର ଜୀବନର ଅନ୍ତିମ ବସନ୍ତ ଯାହା ଚିରସବୁଜ ହୋଇ ରହିବ । ଭବିଷ୍ୟତକୁ ନେଇ କାହିଁ କେତେ ସ୍ୱପ୍ନର ଉଆସ ମୁଁ ଗଢି ସାରିଥିଲି । ସେ ବି ତ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର ସହଭାଗୀ ହୋଇଥିଲେ । ମତେ ଏକ ନୂତନ ଜୀବନର ସ୍ୱପ୍ନରେ ବିଭୋର ହେବା ଶିଖାଇଥିଲେ । ମୁଁ ଶୁଭଙ୍କରଙ୍କୁ ପ୍ରଗାଢ ଭାବେ ଭଲ ପାଇ ବସିଥିଲି ଏହା ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମଠାରୁ ଢ଼େର ଗଭୀର ଥିଲା । ତାଙ୍କ ସହ ଆୟୁଷ ସାରା ସାଥୀ ହୋଇ ରହିବାର ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲି । ହେଲେ ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ କ'ଣ ସତ ହୁଏ? ନା ହଉନଥିବ...ହଉଥିଲେ ମଣିଷ ଏମିତି ଦହଗଞ୍ଜ ହୋଇ ମରୁଥାନ୍ତା କାହିଁକି ବା । ଯେତେବେଳେ ଶୁଭଙ୍କରଙ୍କ ପ୍ରେମର ସାଗରରେ ମୁଁ ଅଥଳ ଗଭୀରତାରେ ପହଁଚି ସାରିଥାଏ,ପ୍ରେମର ଉପତ୍ୟକାରେ ମରୁଝଡ଼ କେଜାଣି କୋଉଠୁ ଚାଲି ଆସିଲା । ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି ଆମ ଭିତରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ମାଡି ଆସୁଥିବା ଦୁରତାକୁ । ପରବର୍ତ୍ତୀ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତାଙ୍କର ମୋ ପ୍ରତି ବିମୁଖତାକୁ ବି ବେଶ୍ ବାରିପାରୁଥିଲି । ଶୁଣାଇ ଦେଲେ ସେ ଦିନେ ଯେ ସେ ମୋ ସହିତ ଜୀବନ ବିତେଇବାକୁ ଚାହାନ୍ତିନି । ଶକ୍ତ ଧକ୍କା ପାଇଥିଲା ହୃଦୟ ସେ ଦିନ । ମୁଁ ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲି । କଷ୍ଟ ହେଉଥାଏ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ସ୍ଥାଣୁ ପାଲଟି ସାରିଥାଏ । ଆଖିରୁ ଲୁହ ବି ଶୁଖି ସାରିଥାଏ । ମୋ ଜୀବନର ହୁଏତ ସବୁଠୁ କଷ୍ଟଦାୟୀ ସମୟ ଥିଲା ସେ । ନିଜକୁ ପରିତ୍ୟକ୍ତା ପରି ମନେ ହେଉଥାଏ  ।  ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ମୋର ଚୁରମାର ହୋଇଗଲା । ଆଉ ମୁଁ ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇ ସେ ଭଙ୍ଗା ଖଣ୍ଡ ସବୁକୁ ଚାହିଁ ରହି ଥାଏ ।  କିନ୍ତୁ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଅବଧି ଏଠି ସରିନଥିଲା । ସେ ପୁଣି ଫେରି ଆସିଲେ,ପୂର୍ବ ପରି ନିଜ ପ୍ରେମର ନିବେଦନ କଲେ । ମନରେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରେମର ଗଭୀରତା ବାକି ଥିଲା ନା ଆଉ କିଛି ମୁଁ ଜାଣେନା କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ମୁଁ କ୍ଷମା କରିଦେଲି । ଏତେ କଷ୍ଟ ଏତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପରେ ବି ତାଙ୍କୁ ଆଦରି ନେଲି । କିନ୍ତୁ ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଗଢିବାକୁ ପୁଣି ଡର ଲାଗୁଥିଲା । ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ମୋ ଡର ସତ ବି ହେଲା । ତାଙ୍କ ସାହଚର୍ଯ୍ୟ ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ବେଶି ଦିନ ନଥିଲା । ମୋ ଦେଇ ଅଜାଣତରେ କିଛି ଭୁଲ ହେବାରୁ ମତେ ଭୁଲ ବୁଝି ସେ ପୁଣି ଦୂରେଇ ଗଲେ ମୋଠୁ । ଯାହାର କେତେ କେତେ ଭୂଲକୁ ଭୁଲି ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ନିଜର କଲି ସେ ମୋର ଗୋଟେ ଭୂଲ ପାଇଁ ମୋ ସାଥ ଛାଡ଼ି ମତେ ଏକା କରି ଦୂରେଇ ଗଲେ । ଭାରି ରାଗ ଆସିଲା ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ । ଝଗଡା ହେଲା, ମତାନ୍ତର ହେଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ରହିଲେନି । ତାଙ୍କର ଯିବାର ଥିଲା ସେ ଚାଲିଗଲେ । ଯାଉ ଯାଉ ମତେ ତାଙ୍କ ଜୀବନର ଏକ ଅଲୋଡ଼ା ଅତିଥି ସଜେଇ ଦେଇ ଗଲେ । ଚେଷ୍ଟା କଲି ସେ ସମ୍ପର୍କକୁ ବଞ୍ଚେଇବାର କିନ୍ତୁ ସବୁଥର ତାଙ୍କଠାରୁ ହତାଦର ପାଇଲି । ଶେଷରେ ହାର୍ ମାନିଗଲି । ଥକି ପଡିଥିଲା ମୋ ଅସ୍ତିତ୍ବ ମୋ ହୃଦୟ ଆଉ ମୁଁ । ଯିବାକୁ ଦେଲି ତାଙ୍କୁ । ବାନ୍ଧିରଖିଲିନି । କିନ୍ତୁ ଏସବୁ ମନକୁ ଏକ ଦମ୍ ମାରି ଦେଇଥିଲା ମୋର  । ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବା, ଖୁସି ହେବା, ବଂଚିବା ଏସବୁର ଯେମିତି କିଛି ମାନେ ରହିଲାନି । କେତେ କେତେ ନିଦହରା ରାତିରେ ତକିଆ ଭିଜିଲା ମୋର ଅଶ୍ରୁରେ । ହଜାର ଥର ନିଜକୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲି ସତରେ କଣ ସବୁ ଭୁଲ କେବଳ ମୋର ଥିଲା । ମୋ ଅସ୍ତିତ୍ୱର କ'ଣ କିଛି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ । ଭାରି ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ କରି ପକାଇଲା ସେ ବସନ୍ତ ମତେ । ମନ,ପ୍ରାଣ,ହୃଦୟ ସବୁ ଆଘାତପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା । ଆଶା,ଆକାଂକ୍ଷା ଉପରୁ ବିଶ୍ୱାସ ଉଠିଗଲା । ଦ୍ୱିତୀୟ ବସନ୍ତ ମୋ ବେଦନା,ବିରହ,ଯନ୍ତ୍ରଣାର ମୁକ ସାକ୍ଷୀ ସାଜିଲା । ବେଳେ ବେଳେ ଭାବେ ଦ୍ୱିତୀୟ ବସନ୍ତ ନ ଆସିଥିଲେ ଜୀବନର ମୋଡ଼ ମୋର ଏକ ଦମ୍ ଭିନ୍ନ ଥାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ଜୀବନ କ'ଣ କେବେ କାହା ପାଇଁ ଅଟକି ରହିଛି? ସମୟ ବିତିଲା । ନିଜ ପାଇଁ ବଂଚିବା ଶିଖିଲି ମୁଁ । ଆଉ କାହା ଉପରେ ନିଜ ଖୁସି ନ୍ୟସ୍ତ କରିବା ଅପେକ୍ଷା ନିଜ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଲି । ନିଜକୁ ଭଲ ପାଇବା ଶିଖିଲି । ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଦ୍ୱିତୀୟ ବସନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଜୀବନରୁ ଅପସରି ଗଲା । ସେ ବସନ୍ତର ମଧୁର ଆଉ ମୁଖ୍ୟତଃ ତିକ୍ତ ଅନୁଭୂତି ସବୁକୁ କେଉଁ ଏକା ଅନ୍ଧାର କୋଣରେ ଲୁଚେଇ ରଖିଲି ।

ଜୀବନରେ ଋତୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉ ଥାଏ । ଚପଳାମି, ନିର୍ବୋଧ ପଣିଆ ଛାଡ଼ି ମୁଁ ପରିପକ୍ଵତା ଆଡ଼କୁ ଅଗ୍ରସର ହେଉଥାଏ । ଏକାକୀତ୍ୱକୁ ଭଲ ପାଇବା ମୁଁ ଶିଖି ଯାଇଥିଲି । ସାଥି ସହଚରର ଆକାଂକ୍ଷା ନଥିଲା ଆଉ  । ଭାବିନେଲି ଜୀବନ ଏଇମିତି କଟିଯିବ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଯାହା ଚାହେଁ ତାହା ସବୁବେଳେ କୋଉଠି ହୁଏ ଯେ ।

୬ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା ଏ ଭିତରେ । ଗୋଟେ କଲେଜରେ ଅଧ୍ୟାପିକା ଭାବେ ମୁଁ ଯୋଗ ଦେଇଥାଏ । ଜୀବନ ଠିକ୍ ଠାକ୍ ଚାଲିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଗୋପନରେ ପାଦ ଥାପିଲା ତୃତୀୟ ବସନ୍ତ । ଆଲୋକ....ହଁ ଆଲୋକ ମୋ ଜୀବନର ତୃତୀୟ ବସନ୍ତ ସାଜି ଆସିଲେ । ତେବେ ଏ ବସନ୍ତରେ ଚପଳତା ନଥିଲା,ନଥିଲା ଯନ୍ତ୍ରଣା । ନିରାଶାର ତମସାରେ ସେ ବାସ୍ତବିକ ମୋର ଆଲୋକ ହୋଇ ଆସିଥିଲେ । ଔପଚାରିକତା ନଥିଲା କିଛି ଆମ ସମ୍ପର୍କର । ଆଲୋକଙ୍କ ସହିତ ମୋର ସମ୍ପର୍କ ଯୋଡ଼ି ହେଲା ସେବେ ଯେତେବେଳେ ବାପାଙ୍କ ମନ ରଖି ମୁଁ ବିବାହ ପାଇଁ ରାଜି ହୋଇଥିଲି । କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ନିଜର ସେଇ ନିଷ୍ପତ୍ତି ପାଇଁ ଖୁସି ଲାଗେ । ହୁଏତ ମୋ ଜୀବନର ସବୁଠୁ ସଠିକ୍ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଥିଲା ମୋର ତୃତୀୟ ବସନ୍ତ । ଜୀବନର ରାସ୍ତାରେ ସହଚରଟିଏ ସାଜିଲେ ଆଲୋକ ମୋର । ଅସୀମ ସାଗର ପରି ଶାନ୍ତ ତଥା ବିସ୍ତୃତ ତାଙ୍କ ହୃଦୟ । ପରିପକ୍ଵତାର ଅନନ୍ୟ ପ୍ରତିମା ସେ । ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ଏମିତି କାହା ସହ ଦେଖା ହେଲା ଯେ ମତେ ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ । ଆଉ ମତେ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର ଭାବେ ଭଲ ପାଇଲେ । ସମୟ ଲାଗିଲା । କିନ୍ତୁ ଶେଷରେ ହୃଦୟ ମୋର ଆଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅଧିକୃତ ହେଲା । ପ୍ରକୃତ ଜୀବନ ସାଥୀର ସଂଜ୍ଞା ସେ ମୋର  । ବର୍ଷା ରାତିର ନୀରବତାରେ,ଶୀତ ସକାଳର ଉଷୁମ କିରଣ ତଥା ନିଦାଘ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଶୀତଳ ସମୀରଣ ସବୁ କିଛିର ଭିନ୍ନ ଏକ ଅନୁଭୂତିରେ ଉଦବୁଦ୍ଧ ହେଲା ମୋ ଅନ୍ତର । ଆଲୋକ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର କବିତା ଲେଖନ୍ତି । ଆଉ ମତେ ନାୟିକା ସଜାନ୍ତି ତାଙ୍କ ସବୁ କବିତାରେ । ଆଜି ବି ମନେ ପଡ଼ି ଯାଏ ତାଙ୍କର କିଛି ପଂକ୍ତି -

"ଚାଲ ନା ବିଭୋର ହେବା ଥରେ

ଜୀବନର ରଙ୍ଗରେ

ସ୍ୱପ୍ନର ସଙ୍ଗରେ

ମତୁଆଲା କଳ୍ପନା ଆଉ ମଧୁର ବାସ୍ତବତା

ସବୁକୁ ସଜେଇ ଲେଖିବି କବିତା

ଆଉ ସବୁଥିରେ

ତୁମେ ହେବ ମୋର ନାୟିକା"

ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗେ ତାଙ୍କ ଲେଖା ସବୁ । ସମୟ ସହିତ ଆମ ଆନ୍ତରିକତା ବି ପ୍ରଗାଢ ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ଆମେ ହେଲୁ ପରସ୍ପରର ପରିପୁରକ । ବାସ୍ତବିକ କହିବାକୁ ଗଲେ ଆଲୋକ ହିଁ ମତେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କଲେ ତାଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟରେ । ମୁଁ ଅଭିମାନ କରିପାରେନି ତାଙ୍କ ଉପରେ । ତାଙ୍କ ମୁଖ ମଣ୍ଡଳର ସେ ଜ୍ୟୋତି ହୃଦୟର ସବୁ ଦ୍ବନ୍ଦ୍ୱକୁ ପ୍ରଶମିତ କରି ଦିଏ । ପ୍ରକାଣ୍ଡ ବରଗଛ ତଳର ଛାଇରେ ଯେପରି ପ୍ରଶାନ୍ତି ଥାଏ, ତାଙ୍କ କଥା ପଦକରେ ଭରି ରହି ଥାଏ ସେପରି ନୀରବ ଆଶ୍ୱାସନା । ତାଙ୍କ ସାହଚର୍ଯ୍ୟ ସତେ ମତେ ଏକ ଭିନ୍ନ ପରିଚୟ ଦେଉଥିଲା । ମୋ ଭିତରେ ଭିନ୍ନ ଏକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଥାଏ । ଯାହା ମତେ ଗଭୀର ସନ୍ତୋଷ ଯୋଗେଇ ଦେଉଥାଏ ।

କିଛି ବର୍ଷ ପରେ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବାକୁ ଆମ ଜୀବନକୁ ଆସିଲା ଆମ ଝିଅ "ସମୃଦ୍ଧି" ମୋର ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦର ବସନ୍ତରେ । ଜୀବନ ଆଉ କ'ଣ ଅଧିକା ଚାହେଁ ।

ବେଳେବେଳେ ଭାବେ ଜୀବନରେ ସେ କ୍ଷୀଣ ସ୍ଥାୟୀ ବସନ୍ତ ସବୁର ଆଗମନ ହେବାର ଅଭିପ୍ରାୟ କଣ ବା ହୋଇ ଥାଇ ପାରେ । ସଠିକ୍ ଉତ୍ତର ତ ମୁଁ ଜାଣେନା । ତେବେ ଜୀବନରେ ଆଉ ଅବଶୋଷ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମ ବସନ୍ତର ମାଦକତା, ଦ୍ୱିତୀୟ ବସନ୍ତର ବିରହ ଆଉ ତୃତୀୟ ବସନ୍ତର ପ୍ରଶାନ୍ତି ସବୁ କିଛି ମିଳିତ ରୂପେ ରୂପ ଦେଇଛନ୍ତି ମୋର ଜୀବନର ଡାଏରୀକୁ ।

ଆଜି ଜୀବନର ୫0 ତମ ବସନ୍ତରେ ପହଂଚି ଯେବେ ପଛକୁ ଫେରି ଦେଖୁଛି ଲାଗୁଛି ମୋ ଅଜାଣତରେ ଗୋଟିଏ କାହାଣୀ ଯେମତି ଗଢ଼ି ହୋଇଯାଇଛି । ବାସ୍ ଜୀବନର ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ଇଚ୍ଛା ହେଲା ସେ କାହାଣୀକୁ ଉତାରିବାକୁ ସଫେଦ କାଗଜର ଅଗଣାରେ ।