ନୂଆ ପ୍ରଭାତ

"ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ କଣ ସତରେ ପାହାଡ ଚଢ଼ି ପାରିବ? ତାକୁ ନ ନେଇକି ଚାଲିଗଲେ ହବନି? ତାକୁ ନେବା ମାନେ ଅଯଥା ନିଜକୁ ହଇରାଣ କରିବା ! କିନ୍ତୁ ତାହା ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଭାବିବାର ବିଷୟ ହେଲା, ସିଏ ଯଦି ଅଧିକ କଷ୍ଟ ଭୋଗେ? ପାହାଡ ଉପରୁ ପ୍ରଥମ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣର ଅନୁଭବ ନିଆରା, ସେଇଟାକୁ ଦେଖିବା ମୋର ବହୁତ ଇଛା , " ରଶ୍ମି ପଚାରିଲା  I

 "ଆମ୍ଭେ ମାନେ ଯାଉଛେ ଏହି ଭୀଷଣ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଉତ୍ତାପରୁ  ମୁକ୍ତି ପାଇବା ଲାଗି I ତାକୁ କଣ ଏମିତି ଏକା ଛାଡ଼ିଦେବା ଭଲ ହବ ? ସବୁ ବେଳେ ଆମର ଦୁଃଖରେ ସୁଖରେ ସିଏ ସାଥି ହୋଇ ଆସିଛି I ଏ ଦୁର୍ଘଟଣା ଯଦି ହୋଇ ନ ଥାଆନ୍ତା ତାହା ହେଲେ ଆମ୍ଭେମାନେ ତାକୁ ସର୍ବ ପ୍ରଥମେ  କହି ଥାଆନ୍ତେ ! ହଁ ନା  ନାହିଁ?"ରାକେଶ ପଚାରିଲା ରଶ୍ମୀକୁ I 

"ସେତେ ବେଳେ ପରିସ୍ଥିତି ଅଲଗା ଥିଲା I ମନରେ ଅନେକ ଇଛା ଥାଏ, କିନ୍ତୁ  ଶରୀର ମଧ୍ୟ ତ ସକ୍ଷମ ହେବା  ଦରକାର ! ଏତେ ଭାବ ବିହ୍ଵଳ ହୋଇ ତାକୁ ବାଦ ଦେଲେ ତୁମର ନ ଆସିବାର ନିଷ୍ପତି କାହିଁକି ମୋତେ ଠିକ ଲାଗୁନି I ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଖରାପ  ଭାବିବନିI ମୁଁ ତାକୁ ଜାଣିଛି କଲେଜର ପ୍ରଥମ ଦିନରୁ I ବରଂ ଆମ୍ଭେମାନେ ଏହି ଟୁର କ୍ୟାନସଲ କଲେ ସିଏ ଖରାପ ଭାବିବ, ଯେ ତାହା ଯୋଗୁଁ ଆମ୍ଭେ ମାନେ ଏ ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ବାତିଲ କଲେ," ରଶ୍ମୀ କହିଲା I 

ଅନେକ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିଥିଲା ଯୁକ୍ତିତର୍କ,ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ କୁ ନେବା କିମ୍ବା ନ ନେବା ଲାଗି  I ସ୍ନାତକୋତ୍ତର ଶିକ୍ଷାର ପ୍ରଥମ  ବର୍ଷ ସରିଛି ଏବଂ ସମସ୍ତେ  ସ୍ଥିର କରିଛନ୍ତି ଘରକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଦିନଟିଏ ଲାଗି ନିକଟରେ ଥିବା ହିଲ ଷ୍ଟେସନକୁ ଯିବେ ,ରାକେଶର ପ୍ରସ୍ତାବରେ I ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଆଉ ରାକେଶ ଜିଗରୀ ଦୋସ୍ତ: ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି I ରାକେଶ ବିନା ଟୁର ଅସମ୍ଭବ ଏବଂ ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ କୁ ନେବା ସମ୍ଭବ ଲାଗୁନି ! ନିଜର ଗୋଟିଏ ଗୋଡ ହରେଇଛି ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଦୁର୍ଘଟଣାରେ I ଡାକ୍ତର କହିଛନ୍ତି ପ୍ରସଥେଟିକ ଗୋଡ଼ରେ ବହୁତ କିଛି କରି ପାରିବ, ତେଣୁ ଏତେ ବିଚଳିତ ହେବାର କିଛି କାରଣ ନାହିଁ I ଆଜି କାଲି ବହୁତ ଆଗେଇ ଯାଇଛି ଚିକିତ୍ସା ଆଉ ଅସ୍ତ୍ରପଚାର I କିନ୍ତୁ ପ୍ରସଥେଟିକ ଗୋଡ଼ଟି ଆସିବାକୁ ଦୁଇ ମାସ ଲାଗିବ I ତେଣୁ ଶୁଭ୍ରାଂଶୁକୁ ନେବା ଅଥବା ଅଣ ନେବା ଲାଗି ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ଥିଲେ ସମସ୍ତେ I ଆଗାମୀ ବର୍ଷ ପରେ କିଏ କୁଆଡେ ଯିବ କିଏ ଜାଣେ ! ଶାରୀରିକ ଠାରୁ  ମାନସିକ ଆଘାତ  ଅଧିକ ପାଇଛି ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ I

ପ୍ରଭାକର ଆସିଗଲା ଏତିକି ବେଳେ ରୁମ ଭିତରକୁ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର  ଯୁକ୍ତିତର୍କ ଦେଖିକି ପ୍ରସ୍ତାବଟିଏ ଦେଲା I ସେମାନେ ଶୁଭ୍ରାଂଶୁକୁ ନେଇଯିବେ ସାଥିରେ I ସିଏ ଯେଉଁ ଯାଏଁ ଚାଲି ପାରିବ ଚାଲିବ ଏବଂ ଯେଉଁଠାରେ ଅଟକିଯିବ ସେଠି ରହି ଅପେକ୍ଷା  କରିବ ଅନ୍ୟ ମାନେ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ଦେଖି ଫେରିଲା ଯାଏଁ I 

——————————————

ସହରଠାରୁ ଦୂରରେ ମଣିଷ ଜୀବନ ଯେମିତି ବଦଳି ଯାଏ I ଛୋଟ ପାଦଚଲା ରାସ୍ତାଟି ସାପ ଭଳି ଉଠି ଚାଲିଥିଲା ପର୍ବତ ଶିଖର ଯାଏଁ I ସମସ୍ତେ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ I ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଚାହିଁଥିଲା ସେମାନଙ୍କର ରୂପରେଖ ଧୀରେ ଧୀରେ କ୍ଷୁଦ୍ର ହେବାକୁ ଲାଗିଥିଲା I 

"ତୁ ଗଲୁନି  କାହିଁକି ସେମାନଙ୍କ ସହ, ଏତେ ଦୂର ଆସିଛୁ," ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ପଚାରିଲା ରାକେଶକୁ I

"ତୋତେ ଛାଡି ଯିବାକୁ ଇଛା ହେଲାନି ଏକା I ଏମିତିରେ ବି ମୁଁ ଆସେ ଏଠିକି ଅନେକ ଥର ଆଉ ସୂର୍ଯ୍ୟାଦୟ ଦେଖେ  I ମୁଁ ହିଁ ତା ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇଥିଲି ଏଠାକୁ  ଆସିବାକୁ," ରାକେଶ କହିଲା, " ଘଣ୍ଟା ଦେଢ଼ ଘଣ୍ଟାର  କଥା, ସେମାନେ ଫେରିଯିବେ   I ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଇଁ ସାରିଲେ ଆଉ ବେଶୀ କିଛି ନ ଥାଏ ଦେଖିବାକୁ I ଏବେ ପନ୍ଦର  ମିନିଟ ଲାଗି ଚାଲିବେ I ଆଉ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ହେବ ପଇଁଚାଳିଶ ମିନିଟ ପରେ I ତା ଅପ୍ରେ ଫେରିବାକୁ ଆଉ କିଛି ସମୟ ଲାଗିବ I ଆମେ ବସିକି ଏଠି ଗପ କରିବା ଆଉ ଏହି ସୁନାର ଦୃଶ୍ୟ ଉପଭୋଗ କରିବା I ତୁ ଆସି ନ ଥିଲେ  ଏତିକି ମଧ୍ୟ ଦେଖି ପାରି ନ ଥାଆନ୍ତୁ ! ତେଣୁ ଖୁସି ହେବା  କଥା, ଅତି କମରେ ଏତିକି ଦେଖିଲୁ ! ତୋର ମନେ ଅଛି କେମିତି ଥରେ ଆମେ ବହୁତ ପ୍ଲାନ କରିଥିଲେ, ତୁ ଆଉ ମୁଁ, ଲମ୍ବା ଟୁରର ?  ଶେଷରେ ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ କାମ ପଡ଼ି଼ଇବାରୁ ଶେଷରେ କେବଳ ଚଣ୍ଡୀ  ମନ୍ଦିର ଯାଇ ଫେରିଥିଲେ ! ବେଳେ ବେଳେ ସାଥିରେ ବିତେଇଥିବା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଗୁଡିକ ମହତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥାଏ, ସ୍ଥାନ କିମ୍ବା ପରିବେଶ ନୁହେଁ  I ""ହଁ, କିନ୍ତୁ ହୁଏତ ମୁଁ ନଥିଲେ ତୁ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ସହ କିଛି ସ୍ମରଣୀୟ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବିତେଇ ପାରି ଥାଆନ୍ତୁ ପର୍ବତ  ଶିଖରରେ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ସହିତ," ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ କହିଲା , ମନ ଯୋଗୁଁ ଏହି ସୁଯୋଗ କର ହରେଇଲୁ  I ""ଚଳିବ, ସାଙ୍ଗ ପାଇଁ ଏତିକି ଚଳିବ, କିନ୍ତୁ ତୁ କଣ ଚାହୁଁ ନଥିଲୁ ଯିବା ଲାଗି?"  ରାକେଶ ପଚାରିଲା I "ଚାହୁଁଛି ତା ଏବେ ମଧ୍ୟ , କିନ୍ତୁ ପାରିବି କି?" ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ କହିଲା I "ଯେତେ ଦୂର ଯାଏଁ ହେବ ଯିବା, ନ ହେଲେ ମୁଁ ତୋତେ ପିଠିରେ ଉଠେଇ ନେବି," ହସିକି କହିଲା ରାକେଶ I ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରି କି ସହମତି ଦେଲା ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଆଉ ରାକେଶ ଉପରେ ଭାର ଦେଇକି ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲା I -------------

"ଆରେ ଦେଖ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି, ଆଉ ବୋଧେ ରାକେଶ ତାକୁ ପିଠିରେ ଉଠେଇଛି ଭଳି ଲାଗୁଛି ," ପ୍ରତ୍ୟୁଷ କହିଲା ନିଜର ସାଥି ମାନଙ୍କୁ I

 "ଓଃ , ଆମ୍ଭେ ସମସ୍ତେ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ କରି   ଆଣି ପାରି ଥାଆନ୍ତେ ତାକୁ ଏଠାକୁ ! ଆମ୍ଭେ ମାନେ ତରତରରେ ଆଉ ଏକଥା ଭାବି ନଥିଲେ I ଚାଲ ସବୁ, ତାକୁ ଧରିକି ଆସିବା,” ସୁଶାନ୍ତ କହିଲା  I 

—

ଦୂର ଦିଗବଳୟରେ  ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ଆରମ୍ଭ  ହେଇ ଯାଇଥିଲା କିଛି କ୍ଷଣ  ପୂର୍ଵରୁ I ପ୍ରଥମ କିରଣଟି ଚିରି ଯାଇଥିଲା ସମଗ୍ର ନଭକୁ I ତଥାପି ରକ୍ତିମ ସୂର୍ଯ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି  କରିଥିଲା ଏକ ମନୋରମ ପ୍ରଭାତ I ଆପେ ଆପେ ଠିଆ ହୋଇ ଗଲେ  ସମସ୍ତେ ଆଉ ଉଠେଇଦେଲେ  ନିଜ ନିଜର ହାତ ଉପରକୁ , ସଫଳତା ଲାଗି I ରାକେଶ ଉପରେ ଭରା ଦେଇ ଠିଆ ହୋଇଗଲା ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ମଧ୍ୟ I କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇ ସାରିଥିଲେ ସମସ୍ତେ କିନ୍ତୁ ମନରେ ଥିଲା ଏକ  ନୂଆ ଉତ୍ତେଜନା , କଛି କରି ପାରିଥିବାର  ସନ୍ତୋଷ I 

"ମୋ ଯୋଗୁଁ ତୁମେ ମାନେ ପ୍ରଥମ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟର ଦୃଶ୍ୟ  ଗୁଡିକ ଦେଖି ପାରିଲାନି," କହିଲା ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ  ଦୁଃଖ ଭରା ସ୍ଵରରେ I

 "ତୋ ସହ ଦେଖିଥିବା କିରଣ ହିଁ ଆମ ପାଇଁ ପ୍ରଥମ କିରଣ," କହିଲା ପ୍ରତ୍ୟୁଷ, " ତୋ ବିନା ହୁଏତ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ, ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟଟି ଭଳି ଲାଗି ନଥାଆନ୍ତା I “

"ଆଉ ନୁହଁ କଣ," କହି ଉଠିଲେ ସମସ୍ତ ଗୋଟିଏ  ସ୍ଵରରେ  I ଭିନ୍ନ  ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ସେମାନଙ୍କ ଅଭିଯାନଟି ଆଉ ସ୍ମରଣୀୟ ମଧ୍ୟ !