ମାତୃ କବଚ

ଗଭୀର ନିଶା ଗର୍ଜୁ ଥାଏ ଚାରିଆଡେ ଶୂନଶାନ I ନିସାର୍ଦ୍ଧ ଝିଙ୍କାରୀ ର ସ୍ୱର ରେ ପ୍ରକମ୍ପିତ ରଜନୀ I ଏକ ନିକାଞ୍ଚନ ଜଙ୍ଗଲୀ ରାସ୍ତା ରେ ଆଗେଇ ଚାଲିଛନ୍ତି ହାବିଲଦାର ନୀଳକଣ୍ଠ I ଘର ତାଙ୍କର ଗଞ୍ଜାମ ରେ କିନ୍ତୁ କର୍ମ ସ୍ଥଳୀ ରୂପେ ବାଛି ନେଇଥିଲେ କୋରାପୁଟ ର ଦୁର୍ଗମ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳ I

     ବହୁତ ପୁରୁଣା ଦିନ କଥା I ଗମନା ଗମନ

ତଥା ଆଲୋକ ର ସୁବ୍ୟବସ୍ଥା ଏତେ ନଥାଏ I ଦମୟନ୍ତୀ

ଦେବୀ ଙ୍କୁ ନିଦ ନାହଁ ରାତି ସାରା ଯେବେଠୁଁ ଜାଣିଲେ ପୁଅ

ଯିବ ସେଇ ଅଗମ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳ କୁ I ତାଙ୍କ କୁଳ ଚନ୍ଦ୍ରମା ହେଉଛନ୍ତି ନୀଳକଣ୍ଠ I କେତେ ଦିଅଁ ଦେବତା ପୁଜି ପାଇଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ I ବହୁ ଲୋକ ଠୁ ଶୁଣିଛନ୍ତି

ସେଠି କାଳେ ଭୂତ ମାନଙ୍କର ମେଳା ବସେ I ଯେ ସେମାନଙ୍କ ଆଗରେ ପଡନ୍ତି ଆଉ ବଞ୍ଚନ୍ତି ନାହିଁ I

ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ୱେ ପୁଅ ର ସ୍ବଦେଶ ପ୍ରେମ ଆଗରେ ହାର 

ମାନି ପଠେଇ ଥିଲେ ସେଠାକୁ I ପୁଅ ର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ

ବାନ୍ଧି ଦେଇଥିଲେ ମା ଙ୍କ କବଚ ଟି ଏ, ପୁଅ ଭାବୁଥିଲା ମା

ର ଏ କି ପାଗଳାମି I

  ବସ ଯୋଗ ପହଞ୍ଚି ଲେ କୋରାପୁଟ ର ଜୟପୁର ସହରରେ I ସେଠାରୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳମାତ୍ର 5-6 କି. ମି I ଯାତାୟାତ ର କୌଣସି ସୁବିଧା ନାହିଁ କାଁ ଭାଁରିକ୍ସା, 

ଶଗଡ଼ ଗାଡି ମିଳେ I ସେଠି ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ରାତି

ଆଗତ ପ୍ରାୟ Iସେ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲେ କେତେ ଲୋକ 

ତାଙ୍କୁ ଯିବାକୁ ମନାକଲେ କାହା କଥା ନ ଶୁଣି ନୀଳକଣ୍ଠ

ଆଗେଇ ଲେ I ଲୋକଙ୍କ, ମା ଙ୍କ କଥା ଭାବି ମନରେ ଭୟର ଲହରୀଟେ ଢେଉଭାଙ୍ଗିଲା କିନ୍ତ ଯୌବନ ବୟସ କେଉଁଥିରେ ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ ନ କରି ସବୁ ସାହସ ସହିତ ପାଦ ବଢ଼େଇଲେ Iହାତରେଲଣ୍ଠନ ଟିଏ କିଛି ବାଟ ଗଲାପରେ ଜଣେ ରିକ୍ସା ଵାଲା କୁ ଭେଟି ଆଶ୍ବସ୍ତିଅନୁଭବ କଲେ Iଭାଇ ମୋତେ ଟିକେ ରାମପୁର ଛାଡ଼ିଦେବେ? ହୁଁ...... I ସେ ଯାଇ ବସିଲେରିକ୍ସା ରେ

ଗଲାବେଳେ ଦେଖିଲେ କିଛି ଲୋକ ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ଆଲୁଅ

ଚଣା ବିକୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କାହାରି ହାତରେ ଆଙ୍ଗୁଠି

ନାହିଁ l ବିସ୍ମୟ ର ସୀମା ରହିଲାନି ତାଙ୍କରି ଥରା ଥରା

କଣ୍ଠ ରେ ସେ ପଚାରିଲେ ଭାଇ କଣ ସେ ଲୋକଙ୍କର 

ଆଙ୍ଗୁଠି ନାହଁ I ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଲୋକ ଟି ବୁଲି ପଡି ହାତ

ଦିଟା ଦେଖେଇ କହିଲା ଏପରି! ଚେତାଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ଟଳି

ପଡିଲେ ନୀଳକଣ୍ଠ l ଆଖି ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ ସେ ନିଜକୁ

ପାଇଲେ ଏକ ଗାଁ ର ପିଣ୍ଡି ରେ I ସକାଳୁ କିଛି ସହୃଦୟ ଲୋକ ତାଙ୍କୁ ଆଣି ସେବା ଶୁଶ୍ରୁଷା କରିଥିଲେ l ସେ କାଳ

ରାତି ରେ ଢାଲ  ସାଜିଥିଲା ମା ଙ୍କର ରକ୍ଷା କବଚ  

ଯାହା ସେ ଉପେକ୍ଷା କରୁଥିଲେ l

ଯାହା ପାସେ ଥାଏ ମା ର ଆଶିଷ

        ସାଜି ରକ୍ଷା କବଚ

କି କ୍ଷତି କରିବା ତାହାର ଏ

        ଛାର ନିଶାଚ l