ଓଡିଆ ଶିଶୁ ଗପ

Classics

2  

ଓଡିଆ ଶିଶୁ ଗପ

Classics

ଚନ୍ଦରା ଚନ୍ଦିରୀ ଫାର୍ସ

ଚନ୍ଦରା ଚନ୍ଦିରୀ ଫାର୍ସ

10 mins
624


ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଦୁଇ ଜଣ । ସ୍ୱାମୀ ନାଆଁ ଚନ୍ଦରା, ଓ ସ୍ତ୍ରୀ ନାଆଁ ଚନ୍ଦିରୀ । ଚନ୍ଦରା ବିଲ ବାଡିରେ କାମ ଧନ୍ଦା କରେ । କେବଳ ଏକମାତ୍ର କୃଷି ହିଁ ତା’ର ଜୀବିକା । ଧାନ, ମୁଗ, ବିରି ଆଦି ବିଭିନ୍ନ ଫସଲ କରି ଚନ୍ଦରା ସେ ଫସଲରୁ ଯାହାବି କିଛି ଉପାର୍ଜନ କରନ୍ତି ଆନନ୍ଦରେ ଚଳି ଯାଆନ୍ତି । କିଏ ବା ତାଙ୍କର ଅଛି ଖାଇବାକୁ? ମାମୁ ମାଇଁ ଦୁଇ ପ୍ରାଣୀ । ହଡା ମଲେ ଗୁହାଳ ଖାଲି । ଖ୍ୟାତନାମା ଚାଷୀ ଭାବରେ ଆଖ ପାଖ ସାତଖଣ୍ଡ ଗାଆଁରେ ସେ ଚନ୍ଦରାର ବହୁତ ନାଆଁ ଅଛି । ସେ ଚନ୍ଦରା ଚାଷରୁ ବି ଭଲ ଦୁଇ ପଇସା ଉପାର୍ଜନ କରେ । ତେଣୁ ଖୁବ୍ ଖୁସିରେ ଥାଏ ସେ ଚନ୍ଦରା ।

କିନ୍ତୁ ଅତି ଦୁଃଖର ବିଷୟ, ସେ ଚନ୍ଦରାର ପୁଅ ଝିଅ କିଛି ବି ନଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ଜୀବନରେ ସେମାନେ ବାପା, ବୋଉ ହେଇପାରିଲେ ନାହିଁ । କେବଳ ଏତିକି ଦୁଃଖ । କରମ ଆଦରି ସେମାନେ ଥାଆନ୍ତି । ବାପା ବୋଉ ନ ହେବାର ଦୁଃଖକୁ ସେମାନେ ନିଜ ଭିତରେ ସମ୍ଭାଳି ନେଇଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ଚନ୍ଦରା ଚନ୍ଦିରୀକୁ ଡାକେ ବୋଉ । ଆଉ ଚନ୍ଦିରୀ ଚନ୍ଦରାକୁ ଡାକେ ବାପା । ଏମିତି ବାପା, ବୋଉ ଡକା ଡକିରେ ପରସ୍ପର ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦ ପାଆନ୍ତି ।

ଦିନକର ଘଟଣା । ସେ ଚନ୍ଦିରୀ ତ ନଈକୁ ଗାଧୋଇ ଯାଇଥାଏ । ଆଉ ସେହି ନଈ ତୁଠରେ ସାଇ ମାଇପେ ଚନ୍ଦିରୀକୁ କହିଲେ, ଆଲୋ ଚନ୍ଦିରୀ ତୁ ଏଡେ ଅଲାଜୁକୀ । ତୋର ପୁଅ, ଝିଅ ନାହିଁ ସତ । ତୁମେ ଦୁଇ ଜଣ ସ୍ୱାମୀ, ସ୍ତ୍ରୀ ବାପା ବୋଉ ତ ହୋଇପାରିଲ ନାହିଁ । କେହି ସ୍ତ୍ରୀ କ’ଣ ତା’ ସ୍ୱାମୀକୁ ବାପା ବୋଲି ଡାକେ, ନା କେହି ସ୍ୱାମୀ ତା’ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବୋଉ ବୋଲି ଡାକେ । ତୁମେ ‘ସ୍ୱାମୀ’ ‘ସ୍ତ୍ରୀ’ ବାପା ବୋଉ ଡକାଡକି ହେଉଛ । ତୁ ଯେମିତି ଅଲାଜୁକୀ । ତୋ ସ୍ୱାମୀଟା ବି ଠିକ୍ ସେମିତି ଅଲାଜୁକ । ତୁମ ମୁହଁକୁ କ’ଣ ଟିକେ ଲାଜ ସରମ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ସାଇମାଇପେ ନଈ ତୁଠରେ ଚନ୍ଦିରୀକୁ ଜଣକ ପରେ ଜଣେ କହିଲେ । ଚନ୍ଦିରୀ ସେମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ବା କହିବ? ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସେ ଚନ୍ଦିରୀକୁ ଭାରି ଦୁଃଖ ଲାଗିଲା । ଦୁଃଖରେ ଚନ୍ଦିରୀ କହିଲା, ଆମର ପୁଅ କି ଝିଅ ନ ଥିବାରୁ ଆମେ ବାପା ବୋଉ ଡକା ଡକି ହେଉଛୁ । ସେ ଚନ୍ଦିରୀ ମୁହଁରୁ ଏତକ ଶୁଣି ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଗୌରାଙ୍ଗ ସାମଲର ସ୍ତ୍ରୀ ଚନ୍ଦିରୀକୁ କହିଲା, ବୁଝିଲୁ ଚନ୍ଦିରୀ ଏଗୁଡା ସବୁ ସମାଜ ବାହାର କଥା । ଯେ ଶୁଣିବ ସେ ହସିବ । ତାପରେ ସମସ୍ତେ କୁହାକୁହି ହୋଇ ଚାଲି ଆସିଲେ । ଚନ୍ଦିରୀ ସମସ୍ତଙ୍କ ପଛରେ ଘରକୁ ଆସିଲା ।

ଏଣେ ଚନ୍ଦରା ବି ତା’ କାମ ସାରି ବିଲରୁ ଫେରିଲା । ଚନ୍ଦିରୀ ଚନ୍ଦରାକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲା । ଚନ୍ଦରା ଖାଇ ସାରିବା ପରେ ଚନ୍ଦିରୀ କହିଲା, ଆଜିଠୁ ତୁମେ ମୋତେ ଆଉ କେବେବି ବୋଉ ଡାକିବନି । ମୁଁ ବି ତୁମକୁ ବାପା ବୋଲି ଡାକିବିନି । ଏସବୁ ମୋତେ ଭାରି ସରମ ଲାଗୁଛି । ଆଜି ସାଇ ମାଇପେ ମୋତେ ଅଲାଜୁକି ଆଉ ତୁମକୁ ଅଲାଜୁକ ବୋଲି କହିଲେ । ମାଇପେ କହିଲେ କେହି ସ୍ତ୍ରୀ ତା’ ସ୍ୱାମୀକୁ ବାପା ବୋଲି ଡାକେ ନାହିଁ କି କେହି ସ୍ୱାମୀ ତା’ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବୋଉ ବୋଲି ମଧ୍ୟ ଡାକେ ନାହିଁ । ସ୍ତ୍ରୀମାନେ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ନାଆଁ ଧରି ବି ଡାକନ୍ତି ନାହିଁ । ଏଇଟା ପାରମ୍ପରିକ କଥା । ତେଣୁ ମୁଁ ତୁମକୁ ବାପା ବୋଲି ଡାକୁଥିଲି ଆଉ ତମେ ବି ମୋତେ ବୋଉ ବୋଲି ଡାକୁଥିଲ । ଠାକୁରେ ତ ଆମକୁ ନିଃସନ୍ତାନ କଲେ, ତେଣୁ ଆମେ ତ ବାପା ବୋଉ ହୋଇପାରିଲେ ନାହିଁ । କେବଳ ସେହି ଦୁଃଖକୁ ଭୁଲିବା ପାଇଁ ଆମେ ବାପା ବୋଉ ଡକାଡକି ହେଉଥିଲେ । ଏକଥା କ’ଣ ସାହି ମାଇପେ ଜାଣିବେ ନା ଏ ସମାଜ ବୁଝିବ । ତମେ ଆଜିର ଲୋକ ପାଂଚ ଦଶ ଜଣ ବସାଇ ଏହାର ମୀମାଂସା କର । ଆମ ନାଆଁ ଆମେ ବଦଳାଇ ଦେବା । ନୂଆ ନାଆଁ ଦେବା ସମସ୍ତେ ଜାଣିବେ । ତମେ ଯାଇ ସରପଂଚକୁ ଡାକିବ । ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ବି ସେଠାକୁ ଆସିବେ । ଗାଆଁରୁ ପାଂଚ ଜଣ ଭଦ୍ରଲୋକ ମଧ୍ୟ ବସିବେ । ଆମେ ଆମ ନାଆଁ ବଦଳାଇ ଦେବା । ଯଦି ତମେ ଏତିକି ନକର ତେବେ ମୁଁ ସିଧା ମୋ ବାପା ଘରକୁ ଚାଲିଯିବି ।

ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ଚନ୍ଦରା କହିଲା, ଏଇ ଗୋଟିଏ କଥା । କାଲି ଭିତରେ ମୁଁ ଏହାର ମୀମାଂସା ନିଶ୍ଚୟ କରିଦେବି । ତା’ପରଦିନ ସକାଳେ ଚନ୍ଦରା ଆଉ କାମକୁ ଗଲା ନାହିଁ । ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଗୌରାଙ୍ଗ ସାମଲଙ୍କ ନିକଟରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । ଆଉ ସେ ମୁଖିଆଙ୍କୁ ସବୁ କହିଲା, ସରପଂଚଙ୍କୁ ବି କହିଲା । ସଂନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଗ୍ରାମ ସଭା ଡକାଇଲେ, ସେଠିକି ସରପଂଚ ବି ଆସିଲେ । ଚନ୍ଦରା ଚନ୍ଦରୀ ସେ ସଭାରେ ମଧ୍ୟ ଉପସ୍ଥିତ ହେଲେ । ସଭା ହେଲା, ସଭାରେ ସମସ୍ତେ କହିଲେ ଚନ୍ଦରା ଯାହା ବି କହୁଛି ସବୁ ଠିକ୍ । ନାଆଁ ବଦଳାଇ ଦେବା । ସେମାନଙ୍କ ବାପା ବୋଉଙ୍କୁ ଡାକ, ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ମଧ୍ୟରେ କଳି ହୁଏ ନାହିଁ । ଏହା ତ ନିହାତି ଭୁଲ୍ ଓ ଲୋକହସା ସମ୍ବୋଧନ । ତେଣୁ ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଗୌରାଙ୍ଗ ସାମଲ କହିଲେ, ଚନ୍ଦରା, ପ୍ରଥମେ କହ ତୋର କ’ଣ ସବୁ ଅଛି । ସମସ୍ତଙ୍କର ନୂଆ ନାଆଁ ଦେଇ ଦେବା । ତାପରେ ଯାଇ ତମେମାନେ ସେଇ ନାଆଁରେ ଡକାଡକି ହେବ । ଚନ୍ଦରା କହିଲା – ମୋର ହଳେ ବଳଦ, ଗୋଟିଏ ପୋଷା ବିଲେଇ, ଗୋଟିଏ ପୋଷା କୁକୁର ବି ଅଛି । ତେଣୁ ଆମ ସହିତ ଏମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନାମକରଣ କରାଯାଉ । ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଗୌରାଙ୍ଗ ସାମଲ କହିଲେ, ଠିକ୍ ଅଛି । ଚନ୍ଦରା ଆଜିଠୁ ତୋ ନାଆଁ ରଖାଗଲା ‘ତେଲ’ ଆଉ ତୋ ସ୍ତ୍ରୀର ନାଆ ‘କାଞ୍ଜି’ । ତୋ ପୋଷା ବିଲେଇ ନାଆଁ ଶଙ୍କରା ତୋ ପୋଷା କୁକୁର ନାଆଁ ମଧ୍ୟ ସେଇ ଶଙ୍କରା ହିଁ ଥାଉ । ତୋ ବଳଦ ହଳକର ନାମ ‘ବାନ୍ଧେ, ବାଡା’ । ସରପଂଚ, ଗାଆଁବାଲା ଏମିତିକି ସମସ୍ତେ ଏଇ ନାଆଁ ସବୁକୁ ପସନ୍ଦ କଲେ । ଚନ୍ଦରା ଶଳାର ନାଆଁ ଯେ ଶଙ୍କରା ଏକଥା ଆଉ କାହାରି ବି ମନେ ନାହିଁ । ସେ ଯା’ ବି ହେଉ ପଛକେ ଗାଆଁ ମୁଖିଆ କହିଲେ ଆଜିଠାରୁ ତମେ ଏଇ ନାମରେ ପରିଚିତ ହେଲ । ବାପା, ବୋଉ ଡାକିବା ଛାଡି ତେଲ ଓ କାଞ୍ଜି ଡକାଡକି ହେବ । ତାପରେ ସଭା ଭାଙ୍ଗିଲା, ଚନ୍ଦରା ଚନ୍ଦିରୀ ଘରକୁ ଫେରିଲେ । ସେହିଦିନଠାରୁ ଚନ୍ଦରା ଚନ୍ଦିରୀକି ଡାକିଲା କାଞ୍ଜି ଓ ଚନ୍ଦିରୀ ଚନ୍ଦରାକୁ ଡାକିଲା ତେଲ ।

କିଛିଦିନ ଚାଲିଗଲା । ଦିନକର ଘଟଣା, ଚନ୍ଦରା ହଳ ନେଇ ବିଲକୁ ଯାଇଥାଏ । ତା’ ଶଳା ଶଙ୍କରର ହଳ ଦରକାର ହେଲା । ଶଙ୍କରା ସିଧାସଳଖ ଭିଣୋଇ ଘରକୁ ନଆସି ବିଲରେ ଯାଇ ପହଁଚିଗଲା । ଭିଣୋଇ ଚନ୍ଦରା ତା’ ଶଳା ଶଙ୍କରାକୁ ଦେଖି ଆସିବାର ଅଭିପ୍ରାୟ ପଚାରି ବୁଝିଲେ । ତହୁଁ ସେ ଶଙ୍କରା କହିଲା, ବିଲ ଚାଷ କରିବ ତା’ର ହଳ ବଳଦ ଦରକାର । ଚନ୍ଦରା କହିଲା, ହଉ ଶଙ୍କରା ତୁ ଗୋଟେ କାମ କର । ଯା, ଆଉ ଅଳ୍ପ ଜମି ଅଛି ମୁଁ ଚାଷ କରି ଘରକୁ ଯିବି । ତୁ ଆଗେ ଆଗେ ଯା ‘କାଞ୍ଜି’ ଅଛି ଯା-ଖାଇବୁ ମୁଁ ପଛରେ ଯାଉଛି । ଶଙ୍କରା ମନେ ମନେ ଭାବିଲା, ମୋ ଭିଣୋଇ ତ ଜଣେ ଖ୍ୟାତନାମା ଚାଷୀ । ଆଖପାଖ ପାଂଚ ସାତ ଖଣ୍ଡ ଗାଆଁରେ ମୋ ଭିଣୋଇର ତ ଭଲ ନାଆଁ ଅଛି । ମୋ ଭିଣୋଇ ଭଲ ଖଣ୍ଡେ ଖାଏ ଓ ଭଲ ଗଣ୍ଡେ ପିନ୍ଧେ । ମୁଁ ଏଇ ଛ ସାତ ମାସ ହେବ ଭିଣୋଇ ଘରକୁ ମୋଟେ ଆସି ନାହିଁ । ୟା ମଧ୍ୟରେ ମୋ ଭିଣୋଇ କ’ଣ ଏତେ ଗରିବ ହୋଇଗଲେଣି ନା କୃପଣ ହୋଇଗଲେଣି । ତାଙ୍କ ଘରେ, କାଞ୍ଜି ଅଛି ମୁଁ କାଞ୍ଜି ଖାଇବି । କିନ୍ତୁ ଭିଣୋଇର କହିବା ଅର୍ଥକୁ, ଯେ କହିଛି ସେ ହିଁ ଠିକ୍ ଜାଣିଛି । କାଞ୍ଜି ତା ସ୍ତ୍ରୀର ନାମ ଓ ଶଙ୍କରା ପୋଷା କୁକୁରର ନାଆଁ । ଏକଥା ତ ଆଉ ଶଙ୍କରା ଜାଣିନାହିଁ । ଭିଣୋଇ କହିବା କଥା ତୋ ଭଉଣୀ କାଞ୍ଜି ଘରେ ଅଛି ସେ ତୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେବ । ତୁ ଖାଇ ପିଇ ମୋତେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବୁ । ଏକଥା ଶଳା ଶଙ୍କରା ଆଦୌ ବୁଝିନାହିଁ । ଶଙ୍କରା ଏମିତି ଭାବି ଭାବି ଭଉଣୀ ଘରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । କାଞ୍ଜି, ଯେମିତି ଭାଇ ଶଙ୍କରାକୁ ଦେଖିଛି, ଆନନ୍ଦରେ ତା’ମନ କୁଣ୍ଢେ ମୋଟ ହୋଇଗଲା । କାଞ୍ଜି କହିଲା, ଶଙ୍କରା ଏତେ ଦିନେ ତୋର ତୋ ଭଉଣୀ କଥା ମନେ ପଡିଲା । ହଉ ଖଟ ଉପରେ ବସ । ତେଲ ଆସୁ ଗାଧୋଇବୁ ।

ବଡ ବୋକାମୀ କଥା । ଶଙ୍କରା ଖଟରେ ବସି ଭାବୁଛି, ଭଉଣୀ ତ ତା’ର ଭଲ କଥା କହିଲା ତେଲ ଆସିଲେ ମୁଁ ଗାଧେଇବି । ହେଲେ ତେଲ ତ ଏକ ନିର୍ଜୀବ ପଦାର୍ଥ । ତା’ର ପୁଣି କ’ଣ ଗୋଡ ହାତ ଅଛି ଯେ ସେ ଆସିଲେ ମୁଁ ଗାଧୋଇବି । ୟେ ଭଉଣୀ ଭିଣୋଇଙ୍କ କଥା କିଛି ବି ବୁଝି ହେଉ ନାହିଁ । ଏମାନଙ୍କର କ’ଣ ଭାଷା ବଦଳି ଯାଇଛି । ହଉ ଦେଖାଯାଉ କ’ଣ ହେଉଛି ।

ତେଣେ କ’ଣ ହେଇଛି ଚନ୍ଦରା ତା’ ବିଲ ଚାଷ ସାରିବା ବେଳକୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ମୁଣ୍ଡ ଉପରୁ ତଳକୁ ଖସିଲେଣି ମାନେ ଦିନ ଦୁଇଟା ହେଲାଣି । ଚନ୍ଦରା ବଳଦ ଫିଟାଇ ଦେଲା, ଲଙ୍ଗଳ ଜୁଆଳୀ କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ଘରକୁ ଫେରୁଥାଏ । ବଳଦ ଚନ୍ଦରା ଆଗେ ଆଗେ ଚାଲିଥା’ନ୍ତି । ଚନ୍ଦରା ବଳଦ ପଛରେ ଚାଲୁଥାଏ । ଚନ୍ଦରା ଘର ଆଉ ଅଳ୍ପ ବାଟ ଅଛି, ବଳଦ ହଳକ କୁଦାମାରି ଦୌଡିଲେ । ଚନ୍ଦରା ଡାକ ଛାଡୁଥାଏ, ବାନ୍ଧେ ବାଡା ଏହିପରି ହୁରି ଛାଡିଥାଏ ଚନ୍ଦରା ।

ଶଙ୍କରା ଚନ୍ଦରାର ବାନ୍ଧେ -ବାଡା ଡାକ ଶୁଣି ଭାବିଲା, ଭିଣେଇ ବୋଧେ ମୋତେ ବାନ୍ଧିକି ବାଡେଇବାକୁ କାହାକୁ ଇଶାରା ଦେଉଛି । ଏହା ବିଚାର କରି ଚନ୍ଦରାର ଶଳା ଶଙ୍କରା ଘଟଣା କ’ଣ ଘଟୁଛି ଜାଣିବାକୁ ଚନ୍ଦରା ଖଳା ବାଡି ଛଣ ଗଦା ପଛପଟେ ଛପି ବସିଲା । ଚନ୍ଦରା ବଳଦ ବାନ୍ଧେ ବାଡାକୁ ଖୁଂଟରେ ବାନ୍ଧିଲା । ଗୋଡ ହାତ ଧୋଇଲା । ବଳଦକୁ କୁଣ୍ଡାପାଣି ଖାଇବାକୁ ଦେଲା । ତା’ପରେ କାଞ୍ଜିକୁ କହିଲା ଆଣିଲ ପଖାଳ ଭାତ, ମାଛ ଭଜା, ମୋତେ ବହୁତ ଭୋକ ହେଲାଣି । ଆଉ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ସମୟ ନାହିଁ । କାଞ୍ଜି ପଖାଳ କଂସାଏ ବାଢିଦେଲା । ମାଛ ଭଜା ଆଣିବାକୁ ଘର ଭିତରକୁ ଗଲା କାଞ୍ଜି । କଥା କ’ଣ ହେଇଛି ନା ସେ ତେଲ ପୂର୍ବଦିନ କିଛି ଗଡିଶା ମାଛ ବିଲରୁ ଧରି ଆଣିଥିଲା । ସେ ମାଛତକ କାଞ୍ଜି ଅତି ଯତ୍ନର ସହିତ ଭାଜି ଶିକାରେ ରଖିଥିଲା । ସେ ମାଛତକ ଚନ୍ଦରାର ବିଲେଇ ଶଙ୍କରା ଖାଇ ଦେଇଛି । କାଞ୍ଜି ଚନ୍ଦରା ପାଖରେ ଭାତ କଂସା ଥୋଇ ଯେତେବେଳେ ମାଛଭଜା ଆଣିବାକୁ ଯାଇଛି, ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଶିକାରେ ମାଛ ଭଜା ନାହିଁ । ବିଲେଇ ଶଙ୍କରା, କାନ୍ଥ ଉପରେ ବସି ମାଛ ଭଜାତକ ସବୁ ଖାଇ ଦେଇଛି । କାଞ୍ଜି ଏସବୁ ଦେଖି ରାଗରେ ଜର ଜର ହୋଇ କହିଲା, ସର୍ବନାଶ ସର୍ବନାଶ । ତେଲ ଏପରି କଥା ଶୁଣି କହିଲା କ’ଣ ହୋଇଛି? ଯୋଗିନୀଖିଆ ଏଇଠି ବସିଥିଲା । ଯୋଗିନୀଖିଆକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଇନାହଁ । ଖାଇବା ଡେରି ହେବାରୁ ବାଡିପଶା ଶଙ୍କରା ସବୁ ମାଛ ଭଜାତକ ଖାଇ ଦେଇଛି । ତେଲ କହିଲା, ତୁ ତାକୁ ଠେଙ୍ଗାରେ ପାହାରେ ଦେଲୁ ନାହିଁ । କାଞ୍ଜି କହିଲା, ଦେଖିଥିଲେ ଆଉ କ’ଣ ସେ ଯୋଗିନୀଖିଆକୁ ଛାଡି ଥାଆନ୍ତି ।

ତେଲ କହିଲା – ହଉ ଦେ ଯା ହେଲା ହେଲା ଶୁଖୁଆ ଦୁଇଟା ପୋଡିଦେ । କାଞ୍ଜି ବି ସେହିକ୍ଷଣି ଶୁଖୁଆ ପୋଡି ଦେଲା । ତେଲ ଶୁଖୁଆ ଲଗେଇ ଭାତ ଖାଇଲା ।

ତେଣେ କ’ଣ ହେଇଛି ଛଣ ଗଦା ପଛପଟେ ଚନ୍ଦରା ଶଳା ଶଙ୍କରା ଆଖିରୁ ଲୁହ ଖାଲି ଧାର ଧାର ହୋଇ ବୋହି ପଡୁଥାଏ । ଶଙ୍କରା ମନେ ମନେ କହୁଥାଏ ମୁଁ ସକାଳ ପହରୁ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇକି ବି ଆସିନି । ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଉପାସରେ ଅଛି । ମୋ ଭଉଣୀ ପାଟୁଳୀ ନିଜେ ମାଛଭଜା ଖାଇ ମୋ ନାଆଁ ଦେଉଛି । ମୁଁ ୟାଙ୍କ ମାଛ ଭଜା କେତେବେଳେ ଖାଇଲି । ହଉ ଦେଖାଯାଉ କେଉଁ ପାଣି କେଉଁଠିକି ଯାଉଛି । କାଞ୍ଜି ତ ଖାଇବାକୁ ମିଳିଲାନି । ତେଲ ତ ଗାଧୋଇବାକୁ ଆସିଲା ନାହିଁ । ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟବେଳୁ ଘରୁ କ’ଣ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇ ଆସିଥିଲି । ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତ ହେବା ସମୟ ଆସି ହେଲାଣି । ହଉ, ଶଙ୍କରା ଏପରି ଅନେକ କଥା ମନେ ମନେ ଭାବି ହେଉଥାଏ । ଛଣ ଗଦା ପଛପଟେ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ବସିଥାଏ । ଚନ୍ଦରା ଖାଇ ସାରିଲା । ପଖାଳ କଂସାରେ ଯେଉଁ ତୋରାଣି ବଳିଲା ସେ ତୋରାଣିକି ଶଙ୍କରା କୁକୁରକୁ ପିଆଇବାକୁ ତେଲ କଂସା ଧରି ବାଡି ପଟକୁ ଆସିଲା । ଡାକିଲା ଶଙ୍କରାରେ ତୁ – ଶଙ୍କରାରେ ତୁ – ।

ଛଣ ଗଦା ପଛପଟେ ଚନ୍ଦରା ଶଳା ଶଙ୍କରା ତ ଛପି ବସିଥିଲା । ଶଙ୍କରାକୁ ଆଉ ସମ୍ଭାଳେ କିଏ? ଶଙ୍କରା ତା’ ଭିଣେଇର ଏ ଶଙ୍କରାରେ ତୁ – ଡାକକୁ ଆଦୌ ସହି ପାରିଲା ନାହିଁ । ତାକୁ ଏସବୁ ଭାରି ବାଧିଲା । ଛଣ ଗଦା ପଛପଟରୁ ବାହାରି ଶଙ୍କରା ଦୌଡିଲା । ଭିଣେଇ ଚନ୍ଦରା ହଠାତ୍ ଶଙ୍କରାକୁ ଦେଖି ଶଙ୍କରା ପଛରେ ଦୌଡିଲେ । ରହିଯାଏ – ଶଙ୍କରା ରହିଯା ବୋଲି ଡାକ ଛାଡିଲେ । ଶଙ୍କରା ତା’ ଭିଣେଇ ଡାକ ଶୁଣି ଠିଆ ହେଲା । ରାଗ ଜର ଜର ହୋଇ କହିଲା, ମୁଁ ତୁମ ମାଛ ଖାଇଛି? ମୋତେ ବାନ୍ଧିକି ବାଡେଇବ? ଦେଖିବା ବାନ୍ଧିକି ବାଡେଇଲ? ସକାଳୁ ଆସି ସଞ୍ଜ ହେଲା ହେଲେ ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେତ ଦେଇ ପାରିଲ ନାହିଁ । ତମ ଘରେ କାଞ୍ଜି ତୋରାଣି ଯାହାଥାଉ ମୁଁ ଖାଇ ପିଇ ହଳ ନେଇ ଘରକୁ ଯାଇଥାଆନ୍ତି । ମୋତେ ବିଲରେ କହିଲ ଯା – ଯା କାଞ୍ଜି ଅଛି ଖାଇବୁ? ସେଇ କାଞ୍ଜି ଟିକିଏ ବି ଖାଇବାକୁ ମିଳିଲା ନାହିଁ । ଶେଷରେ ମୋତେ ତୁ–ତୁ ଡାକୁଛ? ଶଙ୍କରାରେ ତୁ- ମୁଁ କ’ଣ ତୁମ କୁକୁର । ଏକଥା ଶୁଣି ଭିଣେଇ ଚନ୍ଦରା କହିଲେ – ଶଙ୍କରା, ତୁ ରାଗୁଛୁ କାହିଁକି? ଆଗେ ମୋ କଥା ଟିକେ ଶୁଣୁ । ସବୁ ପାଲା ତୋ ଭଉଣୀ ଲଗେଇଛି । ତୁ, ତ ଜାଣିଛୁ ତୋ ଭଉଣୀ ମୋତେ ବାପା ଡାକେ ଆଉ ମୁଁ ବି ତାକୁ ବୋଉ ବୋଲି ଡାକେ ।

ଦିନକର ଘଟଣା, ସାଇ ମାଇପେ ତୋ’ଭଉଣୀକୁ କହିଲେ ଅଲାଜୁକୀ ତୋତେ ଟିକେ ଲାଜ ସରମ ନାହିଁ ସ୍ୱାମୀକୁ କ’ଣ କିଏ କେବେ ବାପା ବୋଲି ଡାକେ । ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବୋଉ ବୋଲି ଡାକେ – ଏଗୁଡା ସମାଜ ବାହାର କଥା । ତୋ ଭଉଣୀ ତ ଆଉ ମୋ ନାଆଁ ଧରି ଡାକି ପାରିବନି । କାରଣ ସ୍ତ୍ରୀ’ମାନେ ସ୍ୱାମୀ ନାଆଁ ଧରିଲେ ତାଙ୍କୁ ପାପ ଲାଗିବ । ତା’ପରେ ଆମର ପୁଅ କି ଝିଅ ଥିଲେ ଆମେ ଅମୁକ ବୋଉ ଅମୁକ ବାପା ବୋଲି ଡକାଡକି ହୋଇଥାନ୍ତୁ । ଠାକୁରେ ତ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୋ ଭଉଣୀ କୋଳ ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ରଖିଲେ । ତେଣୁ ତୋ ଭଉଣୀ ଆମ ନାଆଁ ବଦଲେଇ ଦେବାକୁ କହିଲା । ମୁଁ ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଗୌରାଙ୍ଗ ସାମଲଙ୍କୁ କହିଲି । ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଗ୍ରାମ ସଭା ଡକାଇଲେ । ସେଠାକୁ ସରପଂଚ ବି ଆସିଲେ । ଗାଆଁ ଲୋକେ ମଧ୍ୟ ବସିଲେ । ସେମାନେ ମୋ ନାଆଁ ଦେଲେ ତେଲ ଆଉ ତୋ ଭଉଣୀ ନାଆଁ ଦେଲେ କାଞ୍ଜି । ମୁଁ ତୋତେ ବିଲରେ ଶଙ୍କରା ଯା, କାଞ୍ଜି ଅଛି ଖାଇବୁ । ତା’ ଅର୍ଥ ତୋ ଭଉଣୀ କାଞ୍ଜି ଅଛି, ତୋତେ ସେ ଖାଇବାକୁ ଦେବ । ମୋ କହିବା ଅର୍ଥ ତୁ ବା କାହିଁକି ବୁଝିବୁ । ୟା ମଧ୍ୟରେ ଏଭଳି ଘଟଣା ଘଟିଛି ବୋଲି ତୋତେ ତ ଆଦୌ ଜଣା ନାହିଁ ।

ତା’ପରେ ଆମ ପୋଷା ବିଲେଇ ନାଆଁ ଶଙ୍କରା ଓ ପୋଷା କୁକୁର ନାଆଁ ବି ଶଙ୍କରା । ବଳଦ ନାଁ ବାନ୍ଧେ, ବାଡା । ବିଲେଇ ମାଛ ଭଜା ଖାଇ ଦେଇଥିଲା । ତେଣୁ ବିଲେଇ ଶଙ୍କରାକୁ ଠେଙ୍ଗାରେ ପାହାର ଦେବାକୁ ମୁଁ ତୋ ଭଉଣୀକୁ କହିଲି । ତୋ ନାଆଁ ତ ଶଙ୍କରା ମୋର ସେତେବେଳେ ମନେ ପଡିଥିଲେ ମୁଁ ଏ କୁକୁର ବିଲେଇଙ୍କ ନାଆଁ ଶଙ୍କରା ନ ଦେଇ ଅନ୍ୟ କ’ଣ ନିଶ୍ଚୟ ଦେଇଥାନ୍ତି । ବଳଦ ହଳକ ବିଲରୁ ଡିଆଁ ମାରି ଆସିଲେ । ମୁଁ ତାକୁ ବାନ୍ଧେ, ବାଡା ଗଲେ ବୋଲି ପାଟିକରି ଡାକିଲି । ହେଲେ ତୁ ବୁଝିଲୁ ଯେ ତୋତେ ମୁଁ ବାନ୍ଧିବି ଆଉ ବାଡେଇବି ।

ଚନ୍ଦରା ତା’ ଶଳା ଶଙ୍କରାକୁ ବୁଝେଇ ଶୁଝେଇ ଘରକୁ ଆଣିଲେ । ଶଙ୍କରା ଏଥର ସବୁ ବୁଝିଲା, ଚନ୍ଦିରୀ ବି ଏସବୁ ଶୁଣି ଖୁବ୍ ମନ ଦୁଃଖ କଲା । ଶଙ୍କରା ସେଦିନ ରାତିରେ ରହିଲା । ଚନ୍ଦିରୀ, ଶଙ୍କରାପାଇଁ ଭଲ ଭାବରେ ରୋଷଇ ବାସ କଲା । ଶଙ୍କରା ଆନନ୍ଦରେ ଖାଇଲା । ରାତିରେ ଚନ୍ଦିରୀ ପୋଡପିଠାଟିଏ ପୋଡିଲା । ସକାଳେ ଶଙ୍କରା ସେ ପୋଡ ପିଠା ଖାଇ ହଳ ବଳଦ ଧରି ନିଜ ଘରକୁ ଆସିଲା । ଭିଣେଇ ଚନ୍ଦରା ଶଳା ଶଙ୍କରାକୁ ବାଟେଇ ଦେବାକୁ ଆସିଲେ । ବାଟରେ ଶଳାକୁ ଚନ୍ଦରା କହିଲେ ବୁଝିଲୁ ଶଙ୍କରା ସ୍ତ୍ରୀ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରଳୟ । ଦେଖିଲୁ ତ ତୋ ଭଉଣୀ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏ ନାଆଁ ବଦଳାଇବାରୁ କେତେ ବଡ ଘଟଣା ଘଟିଗଲା । ଏଥର ଆମେ ପୂର୍ବ ଭଳି ସେହି ବାପା’ ବୋଉ ହିଁ ଡକାଡକି ହେବୁ । ଶଙ୍କରାକୁ ବାଟେଇ ଦେଇ ଚନ୍ଦରା ଆସିଲା । ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଗୌରାଙ୍ଗ ସାମଲଙ୍କୁ ଘଟି ଯାଇଥିବା ଘଟଣା ସବୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି କହିଲେ । ସବୁ କଥା ଶୁଣି ସେ ଗାଆଁ ମୁଖିଆ ଖାଲି ହସି ହସି ବେଦମ୍ । ସେଇଦିନୁ ଚନ୍ଦରା, ଚନ୍ଦରୀ ପୁଣି ବାପା, ବୋଉ ଡକାଡକି ହେଲେ । ଚନ୍ଦରା ଚନ୍ଦିରୀଙ୍କ ଏଭଳି ଫାର୍ସ ଓ ସେମାନଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଗାଆଁ ଲୋକେ ସେମାନେ ସେଇ ବାପା ବୋଉ ଡକା ଡକି ହୁଅନ୍ତି । ଏଥିରେ ଆଉ କେହି କିଛି ବି ଆପତ୍ତି କଲେ ନାହିଁ ।

କିଛିଦିନ ଚାଲିଗଲା । ଠାକୁରଙ୍କ ଦୟାରୁ ଚନ୍ଦରାର ପୁଅଟିଏ ହେଲା । ପୁଅ ନାଆଁ ଦେଲେ ଆନନ୍ଦ । ଚନ୍ଦରାର ପୁଅ ଜନ୍ମ ହେବା ପରେ ଏବେ ଚନ୍ଦରା, ଚନ୍ଦିରୀକୁ ଡାକିଲା ଆନନ୍ଦ ବୋଉ । ଆଉ ସେ ଚନ୍ଦିରୀ, ଚନ୍ଦରାକୁ ଡାକିଲା ଆନନ୍ଦ ବାପା । ତାପରେ ସେ ପରିବାରରେ ଆନନ୍ଦ ଖେଳି ଗଲା । ଚନ୍ଦରା ଚନ୍ଦରୀର ଫାର୍ସ ଏଇଠି ଶେଷ ହେଲା ।


Rate this content
Log in

Similar oriya story from Classics