ବିକ୍ରମ ବେତାଳ - ୪୪

ବିଟପି ରାଜକୁମାରୀ କାହାଣୀ - ୧

ଅନେକବର୍ଷ ଅତୀତ ହେଲା । ଦିନେ ଅଗତ୍ୟା ଶୁକର ଶାରୀକଥା ମନରେ ପଡିଲା । ହେ ରାଜାଧିରାଜ ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋ ପ୍ରିୟ କଥା ମନେ ପଡୁଛି । ସେ କିପରି ଏକାକିନୀ ନିର୍ଜନ ବନରେ ରହିଛି । ଆଦେଶ କଲେ ମୁଁ ଯାଇ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଆସିବି । ଶୁକ ଯିବା କଥାଶୁଣି ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ କହିଲେ ଶୁକ ତୁମ୍ଭକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାପାଇଁ ମନ ବଳୁନାହିଁ । ତୋରି ଯୋଗୁଁ ମୁଁ ଆଜି ବହୁତ ସମ୍ମାନର ଅଧିକାରୀ । ଶୁକ ରାଜାଙ୍କର ମନ କଷ୍ଟ ଜାଣିପାରି କହିଲା ମୁଁ ଯାଉଛି ଅଳ୍ପଦିନ ମଧ୍ୟରେ ଫେରି ଆସିବି । ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଶାରୀ ଜାଣିଛି ତେଣୁ ସେ ମୋତେ ରଖାଇବ ନାହିଁ । ହେ ରାଜନ, ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ ମନ ମଧ୍ୟରୁ ଶୋକ ତ୍ୟାଗକର । ଅତି ସ୍ନେହ ତୁମ୍ଭର ମୋ ଉପରେ ଥିବାରୁ ତୁମ୍ଭ ମନରେ ଦୁଃଖ ଜାତ କରାଉଛି । ଅତି ସ୍ନେହ ଖରାପ ମଧ୍ୟମ ପ୍ରେମରେ ସଫଳତା ମିଳେ । ଅତି ଦର୍ପ କରିବାରୁ ଦଶାନନ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କଲା । ଅତିମାନ କରି ରାଜା ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଜୀବନ ତେଜିଲା । ଅତି ଦାନରେ ବଳିରାଜା ପାତାଳକୁ ଗମନ କଲା । ନାରୀ ସହିତ ସହବାସ ସୁଖ କରି କ୍ଷଣିକ ପାଇଁ ନର ତା’ର ଜୀବନ ବି ଦେଇପାରେ । ପ୍ରେମ କରି ମଧ୍ୟ କେତେକ ଜୀବନ ତେଜ୍ୟା କରିଛନ୍ତି ।

ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ କହିଲେ ହେ ଶୁକମନ୍ତ୍ରୀ – ସେ କଥା ମୋତେ ବୁଝାଇ କରି କୁହନ୍ତୁ । ଶୁକ କହିଲେ ହେ ରାଜନ ଯେବେ ଶୁଣିବାପାଇଁ ଇଚ୍ଛା କଲ ତେବେ ମୁଁ କହୁଛି ଶୁଣ । କନୌଜ ନାମକ ଦେଶରେ ଜଣେ ସୌଦାଗର ଥିଲେ ତାଙ୍କର ଧନ ଦଉଲତ ଅସୁମାରି । ଧନଥିଲେ କ’ଣ ହେବ ତାଙ୍କ କୋଳରେ ନନ୍ଦନ ନଥିଲା । ପୁତ୍ରଟିଏ ପାଇବା ନିମିତ୍ତ ସୌଦାଗର ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରନ୍ତି, ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ଶ୍ରବଣବି କରନ୍ତି । ଅନେକ ଦିନ ବିତିଯିବା ପରେ ତାଙ୍କର ପୁତ୍ରଟିଏ କୋଳମଣ୍ଡନ କଲା । ହରିବଂଶ ବୋଲି ସୌଦାଗର ସେ ପୁତ୍ରଟିର ନାମଦେଲା । ପୁତ୍ରଟିକୁ ଅତି ସ୍ନେହରେ ଲାଳନପାଳନ କଲା । ପୁଅଟି ଦିନକୁ ଦିନ ଶୁକ୍ଳ ପକ୍ଷର ଚନ୍ଦ୍ରମାପରି ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା । ପାଖପଡୋଶୀମାନେ ତାକୁ ସ୍ନେହ କରୁଥାନ୍ତି । କିଛିଦିନ ପରେ ଏକ ସୁନ୍ଦରୀ କନ୍ୟାକୁ ପୁତ୍ରକୁ ବିଭାକରାଇଲା । ଅତି ସୁନ୍ଦର ପୁରୁଷଟିଏ ପାଇ ସେ କନ୍ୟା କାଳାତିପାତ କରି ଚାଲିଲା । କିଛିଦିନ ବିତିଯିବାପରେ ଦିନେ ହରିବଂଶ ଘୋଡାରେ ବସି ଭ୍ରମଣ କରିବାକୁ ବାହାରିଲା । ସେ ବଲୁ ବୁଲୁ ଯାଇ ବନସ୍ତ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶିଲା । ଏପରି ଭ୍ରମଣ କରୁ କରୁ ବେଳ ଅବସାନ ହେଲା । ଖରାତାପରେ ହରିବଂଶ ତୃଷାତୁର ହେଲା । ଜଳ ଅନ୍ୱେଷଣ କରୁ କରୁ ଗୋଟିଏ ଶିବମନ୍ଦିର ତାକୁ ଦୃଶ୍ୟ ହେଲା । ନାନା ପ୍ରକାର ବୃକ୍ଷ ଭିତରେ ସେ ମନ୍ଦିରଟି ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଦେଖାଯାଉ ଥାଏ । ଅତି କ୍ଷୁଦ୍ର ବୃକ୍ଷରେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଫଳ ଫଳି ଓହଳି ଥାଏ । ଦକ୍ଷିଣଦିଗରୁ ମୃଦୁ ମଳୟପବନ ବହୁ ଥାଏ । ଏ ସମସ୍ତ ଦେଖି ହରିବଂଶ ଆନନ୍ଦହେଲା । ନିକଟରେ ଥିବା ହ୍ରଦକୁ ପଶି ଜଳପାନ କରି ତୃଷା ନିବାରଣ କଲା ।

ନିଜର ଅଶ୍ୱଟିକୁ ଏକ ବୃକ୍ଷମୂଳରେ ବନ୍ଧନ କରି କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ବିଶ୍ରାମ କଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଏକ ସୁନ୍ଦରୀ ତରୁଣୀ ଆସୁଥିବାର ଦେଖିଲା । ସତେଯେପରି ସ୍ୱର୍ଗର ରତି ମଧ୍ୟ ତା’ଠୁ କମ୍ ସୁନ୍ଦରୀ । ଭ୍ରୁଲତା ବେନି ମଦନରେ ଚାପ ପରି ହରିବଂଶ ଚିନ୍ତା କଲା । ଏ କନ୍ୟାଟି ନିଶ୍ଚିତ କୌଣସି ରାଜକନ୍ୟା ହୋଇଥିବ । ସେ ସୁନ୍ଦରୀଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିବାମାତ୍ରେ ହରିବଂଶ ଅଙ୍ଗରେ କାମବାଣ ଜାତ ହେଲା । ସାଧୁସୁତକୁ ଦର୍ଶନକରି ସେ କନ୍ୟା କାମବାଣରେ ଅଚେତନ ହେଲା । ସଙ୍ଗରେ ଥିବା ପରିଚାରୀଗଣେ ତାଙ୍କ ସଖୀଙ୍କର ମୁଖରେ ଜଳ ସିଂଚନ କରି ତାଙ୍କର ଚେତା ଫେରାଇ ଆଣିଲେ । ପରିଚାରୀମାନେ ରାଜଜେମାଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନକଲେ ସଖି ତୁମ୍ଭର ଏ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା କାହିଁକି ହେଲା । ରାଜକନ୍ୟା ପରିଚାରୀମାନଙ୍କୁ କହିଲା ମୋତେ ପଚାରୁଛ କ’ଣ, ତୁମ୍ଭେମାନେ କ’ଣ ଦେଖି ପାରୁନାହଁ । କେଡେ ସୁନ୍ଦର ପୁରୁଷ ଜଣେ ବସିଛନ୍ତି । କୋଟିଏ କନ୍ଦର୍ପ ପରି ତାଙ୍କର ରୂପ । ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ମୁଁ କାମନାରେ ପୀଡିତ ହୋଇ ଚେତନା ହରାଇଲି । ତାଙ୍କ ସହିତରେ ମୋତେ ମିଶାଅ ।

ପରିଚାରୀମାନେ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି କହିଲେ ଏ ସାମାନ୍ୟ କଥାପାଇଁ ତୁମ୍ଭେ ଏପରି ହେଉଛ । ଆମ୍ଭେ ଆଗ ପଚାରୁ ତାଙ୍କର ଜନ୍ମ କେଉଁ କୁଳରେ, ତାଙ୍କର ପିତାମାତାଙ୍କର ନାମ କ’ଣ, କେଉଁ ରାଜ୍ୟରେ ତାଙ୍କର ଘର । ସାଧୁସୁତ ପାଖକୁ ପରିଚାରୀମାନେଯାଇ ଦେଖିଲେ ସେ ମଧ୍ୟ ଚେତନା ହରାଇ ପଡିଛି । ସାଧୁସୁତଙ୍କୁ ଉଠାଇ ପଚାରିଲେ ହେ ପଥିକ କୁହ ତୁମ୍ଭେ ଚେତନା ହରାଇ ପଡିବାର କାରଣ କ’ଣ । ପରିଚାରୀମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏ କଥା ଶ୍ରବଣ କରି ସାଧୁ ସୁତ କହିଲେ ମୁଁ ସେ ଚାରୁ ସୁକୁମାରୀକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ମୋ ଶରୀରରେ କାମ ଘୋଟିଲା । ସେ ଜ୍ୱାଳାରେ ମୁଁ ଚେତନା ହରାଇ ଦେଲି । ସେ ସୁନ୍ଦରୀକୁ ନପାଇଲେ ମୁଁ ବଂଚି ପାରିବି ନାହିଁ । ତୁମ୍ଭେ ମୋତେ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ମିଳାଇ ଦିଅ ଓ ମୋର ଜୀବନ ରକ୍ଷାକର । ଦାସୀଏ ପୁଚ୍ଛିଲେ ହେ ଅତିଥି, ତୁମର ନାମ ଗୋତ୍ର କୁହ । ଆମ୍ଭମନକୁ ପାଇଲେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନେଇ ସେ କନ୍ୟା ସାଙ୍ଗରେ ମିଳନ କରାଇ ଦେବୁ । ମୋର ଘର କନୌଜ ଦେଶରେ । ନାମ ମୋର ହରିବଂଶ । ଜାତିରେ ମୁଁ ବୈଶ୍ୟ । ଅଶ୍ୱପୃଷ୍ଠରେ ବସି କାନନ ଭ୍ରମଣ କରୁ କରୁ ଏ ବନରେ ପହଁଚିଲି । ତୃଷାତୁର ହୋଇ ଜଳ ଅନ୍ୱେଷଣ କରୁ କରୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଏ ସୁକୁମାରୀ କନ୍ୟାକୁ ଦେଖିଲି । ଦେଖିବାବେଳୁ ମୋ ହୃଦୟରେ କାମ ପଂଚବାଣ ମୋତେ କଷ୍ଟ ଦେଉଛି । ଦୟାକରି ତାହାଙ୍କୁ ଆଣି ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ମିଳାଇ ଦିଅ । ଦାସୀମାନେ ସେକଥା ଶୁଣି କହିଲେ ତୁମ୍ଭେ ଯାହା କହିଲ ଶୁଣିବାପରେ ଆମ୍ଭେମାନେ ଭାବୁଛୁ ଏକଥା ଅସମ୍ଭବ । ସେ ରାଜକନ୍ୟା ତୁମ୍ଭେ ବୈଶ୍ୟ । ତୁମ୍ଭ ଦୁହିଁଙ୍କର ମିଳନ ତ ଅସମ୍ଭବ । ଅତି ଦୁଃଖରେ ସାଧୁ ସୁତ କହିଲେ ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ ମୋ କଥା ଅମାନ୍ୟ କରିବ ମୁଁ ନିଶ୍ଚେ ପ୍ରାଣ ହରାଇବି । ହରିବଂଶର ଉଦ୍ଧେସ୍ୟ ବୁଝିପାରି ପରିଚାରୀମାନେ ଯାଇ ରାଜକନ୍ୟା ପାଖରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇ କହିଲେ ହେ ରାଜଜେମା! ସେ ତୁମ୍ଭଠାରୁ ବଳି ସୁନ୍ଦର । ତା’ର ଅଙ୍ଗରେ କୌଣସି ପ୍ରକାର କୁଲକ୍ଷଣ ନାହିଁ । ତୁମ୍ଭଠାରେ ତା’ର ମନପ୍ରାଣ ବନ୍ଧା । ଏକଥା ଶ୍ରବଣ କରି ରାଜଜେମା କାମରେ ଅଥୟ । ପରିଚାରୀମାନଙ୍କୁ କହିଲା ମୋତେ ନେଇ ତାଙ୍କ ସହିତ ମିଶାଇ ଦିଅନ୍ତୁ । ପରିଚାରୀ ମାନେ କହିଲେ ତୁମେ ରାଜକନ୍ୟା, କିପରି ତାଙ୍କ ସହିତ ତୁମ ମିଳନ ହେବ । ରାଜକନ୍ୟା କହିଲେ ପ୍ରଣୟରେ କୌଣସି ଜାତି ଅଜାତିର ବିଚାର ନାହିଁ । ରାଜଜେମା କଥା ବୁଝି ପରିଚାରୀମାନେ ହରିବଂଶ ପାଖରେ ନେଇ ରାଜକନ୍ୟାଙ୍କୁ ପହଁଚାଇ ଦେଇ ଫୁଲ ତୋଳିବା ଆଳରେ ସେଠାରୁ ଖସିଗଲେ । ଦୁହେଁ ପରସ୍ପର ଚକ୍ଷୁ ମିଳନ କରି ପରସ୍ପରକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କଲେ । ସେତେବେଳେ ଯେଉଁ ଭାବ ସୃଷ୍ଟି ତାହା କେବଳ ରସିକ ପୁରୁଷ ଜାଣନ୍ତି । କାମତାତି ଶେଷ ହେବାପରେ ଦୁହେଁ ବସନ ପିନ୍ଧିଲେ । ଶୌଚ ହୋଇ ଜେମା ନିଜର କବରୀ ସଜାଡିଲା । ହରିବଂଶ ସେ ଦେଉଳରେ ରହିଲା । ରାଜକନ୍ୟା ପରିଚାରୀମାନଙ୍କୁ ସଙ୍ଗରେ ନେଇ ନିଜଗୃହକୁ ଗଲା । ଏହିପରି ଦୁଇଜଣଙ୍କର ପ୍ରେମଭାବ ବର୍ଦ୍ଧିତ ହେଲା । ସେ ରାଜକନ୍ୟାକୁ ହରିବଂଶ କହିଲା ପ୍ରିୟେ ଚାଲ ଏଠାରେ ନରହି ରାଜ୍ୟକୁ ଚାଲିଯିବା । ଗଉରୀ ସେ କଥାକୁ ଅଙ୍ଗୀକାର କଲା । ଦୁହେଁ ଅଶ୍ୱ ପୃଷ୍ଠରେ ବସି ନିଜ ରାଜ୍ୟକୁ ବାହାରିଲେ ।